About me

My experience with horses started in 2000. I was a 13-year-old girl when my school friend took me to the yard. All of the horses were out in the field and it was time to bring them into the barn. The stable doors were wide open, and I was told to stand on the hill by the barn while the horses ran down the track, leaving a cloud of dust behind them.

I thought my heart would jump out of my chest. I was terrified and amazed at the same time. I admired their strength, beauty, and power. I watched them slow down just before the big barn doors, walk through in an orderly fashion and find their own stables. Once all the horses were inside, the doors were shut, and everything settled down. That was my first close experience with horses. Later that day, I helped with feeding and my friend explained how to interact with and groom horses.

The first look into their calm eyes, the first touch of their skin and muzzles and the first feel of their tongues licking my hand—there was no turning back. I was sold. From that day on nothing and no one could stop me from spending all my free time with horses. Even the 45-minute walk to the barn every day didn’t discourage me. I spent the entire summer at the barn with other kids from school, grooming and feeding the horses.

My mum thought that I would grow out of horses but as the years went by, my passion only grew stronger. I rode at many different riding schools, rode various horses and learned as much as I could. During summer holidays, instead of going to summer camps, my parents sent me to horse riding camps.

I grew up in traditional riding schools in Poland and gained experience in both riding and horse management. In 2009, I spent a year working in the UK. I completed a horse riding instructor course in Poland in 2010 and continued learning by working at the dressage yard in Poland as a groom, rider and horse riding instructor.

I came back to the UK in 2011 and the first thing I looked for was, of course, a riding school. I took regular lessons twice a week and helped with yard duties on Saturdays for 1.5 years. During this time, I developed mostly in jumping and cross country. I had a solid foundation in riding, which my instructor recognised and he allowed me to ride his competition horses.

After reaching a certain level of riding, I had a few horses on loan. However, at the end of the day, they weren’t mine, and my capabilities and input were limited. I always dreamed of buying my own horse, one that I could raise and train myself. I couldn’t afford to buy one in Poland, let alone cover the high costs of full livery. For those who don’t know, there’s no DIY or part livery option in Poland.

I've always been drawn to challenging horses-spooky, scared, young, green, difficult to ride, etc. Every horse taught me something. I was craving for more. I spent a lot of time watching others handling and riding horses and some of the methods didn’t sit well with me.

When I discovered Buck Brannaman in around 2012-2013, I was totally amazed by his approach and methods with horses. Buck Brannaman was an inspiration for the Robert Redford movie The Horse Whisperer (1998). As a child, after the early death of his mother, Buck was abused by his alcoholic father. He and his older brother-both skilled rope trick riders - were placed in foster homes. He became a student of the natural-horsemanship pioneers Ray Hunt and Tom Dorrance. He found comfort and peace in horses. One of his quotes says: “The horse saved my life, so that's kind of why I'll spend the rest of mine trying to help them”. Buck travels most of the year doing horsemanship clinics in the United States, Europe, Australia and New Zealand.

I remember watching the “Buck” movie for the first time. At the beginning, there is a scene where Buck is leading a 6-year-old bay horse. The way he moved the horse around—wherever he wanted—backing him up, turning, slowing down and speeding up without tightening the rope, using any force, or even touching him, totally blew my mind. Watching Buck ride and seeing how the horse responds to him—the aids he uses are so light and gentle, they’re invisible to the ordinary person. I had never seen anything like it. I was hooked.

I am glad I came across Buck, Ray Hunt and Tom Dorrance early enough to avoid drowning and getting lost in the modern world of social media noise, where anyone can set up a website or Facebook page, post a few pictures and look amazing - only to turn out they can’t even ride a stick horse. Separating the wheat from the chaff was a very difficult task.

I’ve had great success with Molly, and applying the same principles to other horses has brought me success as well over the years. In 2025, my horizons widened even further when I met a remarkable horseman and equine dentist who treated Molly and showed me a different way to look at and work with horses. Since then, I’ve begun to see things from a perspective I’d never considered before.

He shared very wise words with me: “People don’t change; they only evolve.” Those words have stayed with me, and my journey continues as I keep learning and growing alongside the horses.

Becoming a horse owner

I've always dreamed of having my own horse, ideally a foal that I could raise and teach everything from the beginning by myself. I also knew that owning a horse is a big commitment and as the responsible owner of a living animal, I would have to make sure to gave him the best possible care and life. In the UK, many kids get their first pony as a gift at an early age or are born into a ranching family. I wasn’t that lucky. When these kids outgrow their ponies, they sell them and get another bigger horse. Some people treat horses like toys or tools to win ribbons at competitions or shows to fulfil their inner needs. If the horse is not good enough they can always sell him and buy another, better one. I wanted to have a horse for life and took it very seriously. I’m not interested in shows or competitions; I always put the horse's needs first.

When I started working with Molly, she was definitely my biggest challenge: pretty much feral, scared, difficult to catch, unrideable and with multiple issues due to her past. She was terrified of hose pipe, water, bags, flags, gates, clipping, rugs, sprays, picking feet up, putting bit in the mouth, mounting block, getting on, meeting new people and so on. Initially, I wasn't planning to buy her but when I saw how this poor, terrified and neglected pony is changing over time, I fell for her and knew I couldn’t let her go. I looked into her scared eyes and saw kindness-I knew I couldn’t give up on her and just walk away.

I worked with Molly using Buck Brannaman's methods. Even though everything took much longer because I was learning along the way, the progress we made was clearly visible. After a few weeks working on overcoming her fears, when I saw her changing and opening up to me, I asked the owners about her price. At the time, I didn’t have enough money—I was living on my own, paying bills, and managing my finances. Although they weren’t asking for a large amount, we agreed that I would buy her once I saved up enough money. After that, I became even more attached to her because I knew she was nearly mine.

However, as the owners started seeing the progress Molly and I had made together, they began emphasizing that she was their pony, not mine. I realized that if I didn’t buy her soon, I lose her. I knew owning a horse was a massive commitment that required sacrifices but I had just turned 30 and I was ready for it. My family wasn’t thrilled about my decision I had always wanted a horse and reassured me about following through. With her help, I collected the money, spoke with the owners, and arranged the date for the purchase. When the transaction was complete, they handed me Molly’s passport. That day, I officially became a horse owner. Maybe she wasn't the foal or American Quarter Horse I've always dreamed of but she was a 13.3hh (140cm) pony with no known breeding or birthdate, and she had plenty of issues to work on. But she was mine—entirely mine—and I couldn’t have been happier!

It took me a LOT of work, time, patience, repetitiveness and consistency but it was all worth it. She became an amazing, genuine, sweet, ridden pony with strong, funny personality. We created a special and incredibly strong bond. She is my heart horse and can’t imagine my life without her. She taught me countless lessons about herself and even more about who I am. I will treasure her forever.

Philosophy

No two horses are the same. Each one has its own character, history, strengths, fears, and way of seeing the world. Because of this, there is no single, universal technique that works for every horse. What makes working with them so beautiful and endlessly fascinating. For me, it’s more about listening to the horse, seeing from his perspective, and trying to understand his view of the world. If you listen closely enough, he will tell you everything.

Horses are not just our partners in training; they are our greatest teachers. Every interaction is an opportunity to learn, to grow, and to evolve together. That is what keeps my journey with horses alive and inspiring, year after year.

I offer

🌿 Horsemanship Sessions - 25+ Years Experiences | Fully Insured 🌿

Helping horses and owners build trust, softness & confidence – from the ground up. Gentle, horse-led methods that support calm communication, lasting connection and true partnership.

🌟 I help horses feel understood – and guide owners to see the world through their horse’s eyes. 🌟

I can help with:

✔️ Groundwork & Confidence Building

️✔️Starting Young Horses & Trailer Loading

✔️ Ridden Work (basic–advanced)

✔️ Transition to Bitless Riding

✔️ Behavioural Issues – pushy behaviour, leading problems, rearing, bolting, wrong canter leads & more

✔️ Trauma Rehabilitation

✔️ Barefoot Trimming – 8 years’ hands-on experience, focused on balance, comfort & long-term soundness

✔️ Whole-horse lifestyle & management advice.

Kind, honest horsemanship – rooted in 25 years of studying different approaches and learning directly from the horses themselves.

I cover Warrington, Cheshire UK & The Surrounding Areas but I’m happy to travel further to support you and your horse – please get in touch to discuss how we can work together.

WhatsApp (+44) 7711981987

e-mail: judyta.kam@gmail.com

Feeding

What do you feed your horse?

Pony cubes? Veteran mix? Stud mix? Showjumper mix? Convalescent mix? Cool mix? High fibre nuts? High fibre chaff? Molasses free chaff? Low cal mix? etc. etc. But what is the difference? Have you ever looked at the ingredients label to see what you are ACTUALLY feeding your horse? How are those ingredients farmed, harvested, processed, chemically treated, etc.? Ever wondered what those ingredients on a label of commercial horse feed really are? Here are some of the most used ingredients in processed horse feed and the truth about what they really are. Marketing uses words like ‘pure’, and ‘natural’ but in reality, most feeds are far from being what your horses’ digestive system and gut bacteria actually evolved to ‘eat’ for hundreds of thousands of years. In the last 10 to 15 years, feed ingredients have significantly changed. Here’s why:

Desiccation of combinable crops

The last available official figures for the UK show that over 90% of farmers desiccated over 40% of their combinable cereal crops, and over 80% of oilseed crops in 2006/2007. What does this mean? Desiccation is the drying out (or killing) of the crop using weedkillers such as Roundup or diquat, 10 to 14 days before harvest, to make the crop cheaper and easier to harvest. The weedkiller stays on the crop – the outer part of the grain and the straw contain the highest residues. Glyphosate (the active ingredient in Roundup) is allowed, under European legislation, to be at levels up to 5 million times higher in animal feed than what is allowed in our drinking water. These figures are not based on any safety tests in animals – just limits based on the amounts of weedkiller used.

Wheat-feed

Wheat-feed is not ground up whole wheat or wheat bran. This is the major milling waste by-product of flour production, and the main bulking agent in horse feeds. Wheatfeed consists principally of fragments of the outer skins and particles of the grain, course middlings and fine middlings, the outer husk and hull. It is processed (usually pelleted) to bind the fine particles together, using chemicals such as lignosulphonate. In addition to seed treatment and ammonium nitrate fertilisers, wheat grown in the UK receives on average 3 treatments of fungicides, 3 herbicides, 2 growth regulators and 1 insecticide. The grain may then be dusted, sprayed or gassed with pesticides in farm grain stores, followed by another possible dust, gas or spray of pesticides in commercial grain storage. The fabric of the stores may also be sprayed with pesticides. Wheat-feed is primarily the outer parts of the wheat grain that have been in direct contact with these various treatments, and contain dust, dirt, mould spores and mycotoxins concentrated during the milling process, plus weedkiller from desiccation treatments. The legislation governing safe levels of mycotoxins in human food is not applicable for animal feeds – only recommended levels are made and not enforced. Wheat-feed is high fibre but very poor in essential nutrients. Why feed wheat-feed when good quality and cheaper high fibre is in your haynet? Do we really know what all these chemical residues are doing to the good bacteria in your horse’s gut?

Oat-feed

Oat-feed is not ground up whole oats. Oat-feed is a waste by-product from the milling industry. It is composed of 4:1 oat hulls (the very outer part of the grain) and the dust mainly consisting of oat hairs lying between the grain and the hull. Oat hull has a digestibility little better than that of oat straw. It has to be processed to bind the hulls and the dust together into pellets, i.e. pelleted using binding agents such as lignosulphonate or molasses or starches. In addition to seed treatment (to prevent bird, slug damage, etc.) and ammonium nitrate fertilisers, oats grown in the UK receive on average 2 treatments of herbicide, 2 treatments of fungicide, 1 growth regulator and 1 insecticide spray. The grain may then be dusted with a pesticide in farm grain stores, followed by another possible spraying of pesticide in the commercial grain store. Oat-feed is primarily the outer hull of the oat grain which has been in direct contact with these various treatments and contains dust, dirt and mould spores. During the milling of oats to produce ‘porridge oats’ for human consumption, the naturally occurring mycotoxins present in the outer parts of the oat grain are concentrated into the waste by-product, which in the past was composted and returned to the ground as fertiliser. Nowadays, this waste by-product is termed Oatfeed and can contain mycotoxins at levels up to 500 times greater than our ‘porridge oats’. The legislation governing safe levels of mycotoxins in human food is not applicable to animal feeds. Oat-feed is high fibre but again very poor in essential nutrients. Why feed oat-feed when good quality and cheaper high fibre is in your haynet?

Nutritionally Improved Straw

Sounds good but what exactly is this? Straw treated with sodium hydroxide to break down the structural fibre (lignins) and increase its digestibility. Sodium hydroxide is otherwise known as caustic soda. It is principally used in the papermaking industry, manufacturing of soaps, detergents and as a drain cleaner. It is the most common ingredient in oven cleaners. Straw treated with sodium hydroxide is very often then pelleted using lignosulphonate or other binding agents. Pesticide usage on the crop (from which the straw is harvested) as above depending on if it is wheat, oat or barley straw. Straw may have high levels of weedkiller residue if it has been sourced from a desiccated crop. Do we really know what chemical reactions are taking place on the straw with all the pesticides, weedkillers, chemical treatments to make these processed straw pellets, and what effect do these chemicals have on the gut bacteria? We don’t know as no research has been done as yet.

Cooked Soya Bean, HiPro Soya, Soya Hulls

Soya in theory is an excellent protein source. It’s a relatively cheap protein to produce and hence is now a very popular ingredient in feeds. Raw soya beans contain allergenic, goitrogenic and anticoagulant factors in addition to protease inhibitors. Many people are allergic to soya products which accordingly are labelled in human foods. To avoid these anti-nutrients, Asian cultures traditionally fermented soya (soy sauce, natto, miso, tempeh) or sprouted the beans. Asian people have been fermenting soya for thousands of years before it became a protein ingredient in most western diets, yet the traditional average consumption per person per day of fermented soya in Japan is only 2 teaspoons. The western culture is to eat in large quantities after cooking (toast, micronize or other heat process) and not all of these anti-nutrients are lost. For laminitic and metabolic compromised horses, the goitrogenic activity of legumes may act as a thyroid inhibitor. The majority of the world’s soya production is from genetically modified crops (a bacterial gene conferring resistance to the active ingredient in Roundup herbicide is genetically cloned into the plant). Hundreds of thousands of acres of rainforest have been destroyed to make way for GM soya plantations, being sprayed with Roundup herbicide. Glyphosate (the active ingredient in Roundup) is an endocrine disruptor – i.e. it can disrupt normal metabolism. Published research also shows that feeding GM corn has adverse effects on mammalian health, including liver, kidney and metabolism. Is genetically modified soya a natural ingredient – i.e. did the gut bacteria evolve for hundreds of thousands of years to eat this ingredient? Most likely not!

Pelleting and Binding Agents

These are needed to bind the fine powders, dust and hairs as waste byproducts from the milling process into solid pellets, cubes or mixes. Common pelleting and binding aids include molasses, lignosulphonate (sulphite lie) and clays (bentonite, hydrated aluminium silicate). Molasses may be used up to 15% or more in some cheaper feeds.

Molasses have very limited nutritional benefits – the main purpose of being a cheap, sweet, binding agent for dust and fine particles. Sulphites are one of the nine most common food products causing severe adverse reactions in people with respiratory disease such as asthma, also causes hives. Sulphites are used also as a preservative and are harmful to the good bacteria in the gut. Clays used for pelleting in horse feeds are the same clays used for making cat litter, cement and adhesives. Clay may inhibit various nutrient absorption and binds non-selectively to bacteria, so it will remove the good bacteria as well as the bad from the gut.

Alfalfa/Lucerne

Because alfalfa is considered as a type of forage many people think it is also a type of grass. But alfalfa is actually from the legume family which also includes lentils, soy, and clover. As well, it is largely made up of a form of fiber called lignin which is not digestible. This indigestible fibre combined with high protein means that it is not a very efficient source of energy.

Alfalfa is a high protein forage. However, feeding more protein than your horse requires can result in gastric indigestion as well as fermentation and putrefaction in the hindgut. This can contribute to leaky gut and will create too much ammonia which is toxic to the liver and kidneys if accumulated in excess amounts. Horses that are on high protein diets become overly acidic which can cause inflammation in various body systems including the joints and hooves.

Alfalfa contains high levels of calcium, as well as magnesium, potassium, iron, phosphorus, lysine, vitamin C, vitamin K and folic acid. Too much alfalfa requires a lot of calcium to buffer the acidic metabolites from protein metabolism. If there is not enough calcium available, the body will remove calcium from the bones, joints and muscles. In addition, alfalfa can overstimulate the pituitary gland.

Not so widely known is the most important fact that lucerne is high in potassium and extremely low in sodium. Being a legume it stores sodium in the root nodules so there is virtually none in the above ground portion of the plant. Apparently it is generally known in the farming community that whenever lucerne is fed to stock they should also be fed sodium (as salt)!

Another issue with lucerne is its high phyto-estrogen content . In this respect it is similar to clovers and has the potential to upset the cycling of mares and cause other reproductive problems. Yet another issue is the fact that lucerne, like clover, is high in photodynamic (fluorescing) pigments which are the real cause of sun-burn and mud-fever.

Also lucerne is a well known ‘trigger’ for head-shaking/flicking as is rye grass and clover.

High protein feeds, including alfalfa hay, should ONLY be fed when required as a supplement to improve protein levels; but should never be used as a primary staple or to replace grass hay. However, horses are not anatomically designed to metabolize large amounts of protein. They are designed to ferment fibre.

Beet Pulp

Beet pulp is a by-product from the processing of sugar beet which is used as fodder for horses and other livestock. Beet pulp is the fibrous material left over after the sugar is extracted from sugar beets. The protein content in beet pulp is quite low and the calcium content is high.

Beet pulp lacks proteins, vitamins, and minerals a horse needs, plus it has a high concentration of calcium. Beet pulp is also lacking in Vitamin A and is similar to alfalfa.

References

"What do you feed your horse?" - Dr. Debbie Carley PhD/Thunderbrook Equestrian Ltd

"3 Benefits and Dangers of Feeding Alfalfa to Horses"

"Lucerne - The Least Known, Most Important Fact You Need to Know" - Calm Healthy Horses Ltd

"Feeding Beet Pulp to Horses: the Good and the Bad" - Horse Racing Sense

Grass

Low sugar grass

High sugar grass

References

"Trawy łąkowe" - budujesz.info

Flora Polski - Atlas Roślin

Herbs

Understanding Herbal Remedies

Herbs have long been used for medicinal purposes, but it's important to recognize the factors that can affect their effectiveness.

Variability in Plants

Plants naturally vary, meaning results may not always be consistent. Environmental conditions and harvesting methods can lead to differences in the potency of herbs.

Active Compounds

Different plants may have varying amounts and qualities of active compounds, which determine their medicinal properties. This variability can impact how effective an herb is.

Stability and Potency

Herbs degrade over time, and their potency can diminish unpredictably. Exposure to air, light, and heat accelerates this process, making it difficult to predict how effective a remedy will be after storage.

Absorption Rates

The body absorbs plant compounds at different rates. Some may be absorbed quickly, while others may not be absorbed at all, affecting their efficacy.

Batch Differences

Each batch of herbs may differ, even from the same supplier, due to variations in growing conditions, harvest times, and other factors.

Contamination and Adulteration

Herbal products may be contaminated, adulterated, or misidentified, posing health risks. Sourcing from reputable suppliers helps minimize these concerns.

Effectiveness

Not all herbal remedies are effective, and some may lack scientific backing. It’s important to manage expectations when using herbs

Herbs for Horses

There are very few controlled studies on the effects of herbal treatment in horses, and it's often unclear how doses are determined. Using human herbal medicine as a basis can be risky because what's safe for one species might not be safe for another.

Just because herbal products may be "natural" doesn't mean they are safe. Certain herbal remedies, like belladonna, are naturally toxic and should likely never be used in horses. Others, like tea tree oil, can be safe at certain concentrations but may cause harmful effects at higher levels.

Additionally, because some herbal remedies have multiple active ingredients, there's a risk of interactions with regular medications. So, caution is essential when using herbal treatments in horses.

Properties of some of the herbs

References

"The Curious History of Herbs and Plants as Medicines" - David Ramey D.V.M.

"The Science Behind Herbs a nd Plants as Medicines" - David Ramey D.V.M.

"Heal your horse with an herbal pasture" - Equine Wellness

The Equine Herb Company

Ewalia - Herbs for horses & pets

7 Research-Backed Benefits of Milk Thistle Extract for Horses

Meadowsweet - Equine Wellness

Dandelions Are Worth More Than Wishes To Your Horse - Equine Essential Wellness

Horse Herbs

"7 things you need to know before giving garlic to your horse" - Animaderm

Good weeds for horses

References

"Sow Thistle" - Edible Wild Food

"Keeping your horse safe from poisonous plants: How to spot them and what to do" - petplanequine.co.uk

"Healthy weeds for horses" - Horse Network

"Yarrow -A Herbal Alternative" - Brookby Herbs

"Herbal treatment" - Your Natural Horse

Safe and poisonous plants

Hedging – Safe for horses, great for boundaries

Trees– Shade for horses, great for shelter

Poisonous plants

References

"Horse Friendly Hedges & Trees" - The Tree and Hedge Company

"Nine poisonous plants horses should avoid" - bluecross.org.uk

"Poison Hemlock: Toxic to Horses and Other Animals" - thehorse.com

"Hemlock & Cow Parsley" - Jack Raven Bushcraft

Vitamins

Does your horse really need vitamin supplements?

Mother Nature was so smart when she made the horse. The horse can either get or synthesize all of its own vitamins.

Vitamin A has many important roles and functions for the horse’s body, including being involved vision, aiding the disease-fighting immune system, and helping with reproduction and growth. If your horse eats anything that’s green, such as hay, or pasture he’s getting enough Vitamin A. Vitamin A is stored in the liver and your horse can go for a fairly long time without running into vitamin A deficiency.

B-vitamins are very important in lots of body functions, like blood cell production, energy production, etc. The horse gets all of his B-vitamins from the bacteria that happily synthesize them in his gut. He eats – the bacteria digest and make B-vitamins. Everyone is happy, except perhaps people that want to sell you vitamin B.

Horses make all of their own vitamin C from glucose within their liver. You can’t make horses deficient in vitamin C, even if you want to.

Vitamin D promotes the absorption of calcium in the gut and it’s needed for normal bone growth. Vitamin D is made in ample amounts if your horse has access to the sun. If he never has access to the sun, you’re the problem, not him.

Vitamin E is also available in things that are green. That said, Vitamin E deficiencies are occasionally seen in horses that don’t have access to fresh forage, or good quality hay. But it’s so occasionally that it’s not worth worrying about in most cases, especially if there is green forage or fresh, high-quality hay. Additionally, vitamin E is stored in the horse’s body for several months.

Vitamin K helps blood clot and again you couldn’t make your horse vitamin K deficient because those bacteria that live in the gut are responsible for this impossibility.

The horse can pretty much take care of himself with a good diet (and if he doesn’t get such a good diet for a few weeks, he’s got a store built up of ones like Vitamin A and E). Add to all of this the fact that a huge body of evidence obtained from human medicine indicates that for most people, giving supplemental vitamins is nothing but a waste of time and money.

There’s no reason to waste your money on things that you don’t need to buy. There may be some specific areas where specific supplementation is needed, but they are very few and far between.

The bottom line is that if your horse is eating green stuff, he doesn’t need a vitamin supplement. Also, if you are feeding some sort of a grain mix, it probably has vitamins in it, and you don’t need to feed any supplements.

References

Should Your Horse Be Taking Vitamins? - David Ramey DVM

The Color Green, Gut Bacteria, and Why Your Horse Probably Doesn’t Need Extra Vitamins - David Ramey DVM

Gastric ulcers

Unlike humans, horses have a continuous production of stomach acid. This means that instead of producing more stomach acid while eating, the horse's stomach produces acid continuously, whether there is food available or not.

Starvation, stress, lack of turnout, high concentrate diet, non-steroidal drugs, such as phenylbutazone (“bute”), etc. can cause gastric ulcers, also known as stomach ulcers. The are quite common and occur in estimate 90% in racehorses, 50% in foals, and 37-66% in sport and leisure horses. It’s so important that horse has access to forage, movement, turnout, company and low sugar and low starch diet.

References

"Stomach ulcers" - Totally Vets

Joint supplements

When it comes to supplements, none are more widely advertised than those that are supposed to “help” the horse’s joints. There’s no real assurance that the product that you buy actually contains what’s on the label. Numerous studies have shown this to be a problem, for example, with glucosamine products. >>>LINK

Glucosamine and chondroitin sulfate are the top two ingredients on the joint supplement product list.

In 50 years, when one looks at the collective data, glucosamine and chondroitin sulfate have not been shown to actually do anything beneficial for joints. Over the years, numerous investigators have looked into the research on glucosamine and chondroitin sulfate. In 2008, a review presented in Europe concluded that you couldn’t really make any conclusions. >>>LINK

In 2013, in a book called, “Equine Applied and Clinical Nutrition: Health, Welfare, and Performance,” concluded the same thing, primarily citing the lack of well-designed studies. A 2014 study couldn’t find any effect, either. >>>LINK And, as recently as 2021, yet another review – this one done in Germany – showed, you guessed it, insufficient evidence for any effect from horse joint supplements. >>>LINK

There’s certainly no consistent evidence for any effect in horses: after 50 years or so.

Another fact is that very little of what the horse eats gets absorbed into his body, probably because they are quickly fermented or degraded in the horse’s intestines. >>>LINK

Additionally, nobody has any idea of what a “proper” dose might be. If the product label is accurate, there’s still not an established dose.

Amounts that have shown some effect in test tube research are something like 1000x higher than what can be achieved by feeding the stuff.

Omega 3 fatty acids potentially help modify inflammation. Unfortunately, be it flax seed or fatty acids from the sea (mussels) there doesn’t seem to be much of an effect. >>>LINK

Resveratrol is one of a group of compounds called polyphenols, that are supposed to act as anti-oxidants and protect horse joints against damage. Study has been done in 2016 at Texas A&M University. >>>LINK Only 8 of 21 supplemented horses and 7 of 20 placebo horses had returned to full work at the end of the 4-month period during which the horses were observed and most horses were still lame at the end of the study.

A lot of people think of herbal products as alternatives to drugs, but, of course, they’re not. Popular herbs that get sold as joint supplements include things like blue-green algae, Devil’s claw, and that ever popular “Indian celery” (“Cow parsnip”). Most of them haven’t been studied in horses. In fact, some herbs are actually banned in horses that compete (e.g., Devil’s Claw).

You can actually find positive results in the occasional studies of a joint supplement. For example, a bunch of fatty compounds (lipids) derived from sea creatures (mussels, sharks, and such) decreased cartilage inflammation in one study. The only problem was that the cartilage was in a test tube: not a horse…

You can find a number of studies in which giving some combination of ingredients reduces one or two measures of inflammation in experimental models of arthritis. The problem is that it’s not known if these experimental models really have much to do with the naturally-occurring problem of arthritis.

If you’re just trying to reduce or prevent inflammation, there are quite a number of things you can give to your horses in which the dose is known and the content is assured that do just that. It refers to a MEDICINE.

In conclusion, after 50+ years there’s actually very little evidence to suggest that joint supplements really do anything. They certainly don’t prevent arthritis or do anything that protects cartilage in a measurable way.

References

"Joint Supplements" - David Ramey DVM

Hooves

Barefoot

Before I bought Molly, I’d ridden many different horses in Poland and in the UK and never really paid much attention if they’re shod or barefoot. Most horses in the riding schools in Poland were barefoot and even if some of them were shod, their shoes were taken off during winter months for hooves to rest and recover. In the UK horses are shod all year round and most owners don’t realise the impact of shoeing and how big damage shoes do to the horse.

Molly’s never been shod and she’s always had pretty strong feet. Due to her abusive past, she is terrified of farriers and it hasn’t ever crossed my mind to shoe her. Even a simple trim done by a farrier made her very stressed.

After her second trim, I picked her feet up and I wasn’t happy about the trim at all. I’ve started doing some research, bought trimming tools and started trimming myself since early 2017. In November 2019 I came across The Barefoot Horse Magazine and Barefoot Life group on Facebook. I wanted to know more about hooves, anatomy, trimming and general horse health. I bought a few books of Jaime Jackson “Paddock Paradise”, “Horse Owners Guide to Natural Hoof Care” and “The Natural Trim”. The amount of information I read about diseases, hoof pathologies, laminitis, feeding, management, hoof anatomy and more was overwhelming. Soon enough I became obsessed.

I was a member of Barefoot Life group for 1,5years and learned an awful lot and I'm still learning. I've watched about 100 hours of live shows, webinars including interviews with professor Steve Hebrock AANHPC, LH master hoofcare professional, ex farrier Nick Hill and holistic vet Ralista Grancharova, Rebecka Blenntoft from Equilymph, hoof care specialists from Hoofing Marvelous, Simon Earle - barefoot race horse trainer in the UK, Officer Greg Sokoloski from the Houston Mounted Police and many more.

In early 2025, I came across the work of David Landreville —barefoot trimmer and an ex-farrier based in the USA. His approach to trimming was very different from what I had learnt and practised over the past few years. Intrigued, I began looking into his methods more closely and eventually joined his educational group.

David’s philosophy and trimming techniques completely turned my barefoot knowledge upside down—but everything he explained made perfect sense. With thousands of successful rehab cases behind him, his work is clearly and widely proven through countless videos and photographs.

I began studying his methods meticulously and gradually started implementing them into my own trimming. Within just three months, I began to see real changes. Molly’s posture improved significantly and her feet started to look healthier and more balanced.

David’s influence hasn’t just changed how I trim—it’s also shifted my thinking around feeding and overall horse management. His whole-horse approach has deepened my understanding and helped me take my work to a new level.

Molly has never had any health problems. She’s never been lame or had an abscess. The number of sick and lame horses these days- especially here in the UK- is enormous. I see hoof pathologies, diseases and shod laminitic horses every day. It’s heartbreaking—because it’s caused by ignorance, refusal to learn and closed-mindedness. Far too many horses are put to sleep simply because there’s nothing more vets can do.

I came across a few great articles worth sharing:

• ‘What's So Bad About Shoes? The side effects of metal shoes‘
• ‘I will never shoe another horse’ – Interview with ex farrier Nick Hill
• ‘Farriers who say NO… - Interview with Jaime Jackson‘ - the world’s most famous farrier-turned-trimmer, from the U.S. the author of many books, including Paddock Paradise and The Natural Horse, one of the founders of AANHCP (Association for the Advancement of Natural Horse Care Practices) and the champion of natural horse care. His trim is based on the ‘wild horse model’ during his legendary research in Great Basin in the U.S..
• The vet Bracy Clark, who over 200 years ago (1800) declared that shoeing horses was causing them long term health problems, painful feet and could potentially shorten their lives due to the onset of other biomechanical issues, not just in the feet. He did an experiment alongside with drawings of one of his client’s mare. The drawings shows dramatically changes in mare’s hooves due to repeatedly shoeing over a period of 3 years. The owner of the mare was so freaked out by the changes that she stopped the experiment and had the shoes removed. >>Link

People often say

“But my horse can’t go barefoot because he won’t cope or he will be lame”

Dr. Tomas Teskey, DVM, 2004 - "Great damage actually begins before a steel shoe even touches the horse's hoof when the hoof is prepared for its application. The natural, life - promoting, energetic shapes of natural hooves are disrespected and disregarded when a farrier flattens the sole of a hoof for the application of a shoe. Flattening the bottom of the equine hoof destroys its ability to perform its vital functions, and nailing a rigid steel ring around the lower edge further ensures its steady deterioration and deformation, as well as provides for a state of disease in the entire horse."

"Nails driven through hoof wall allow all manner of bacteria, fungus and filth as well as extremes of temperature, to enter the foot. The natural physical barrier to these things is breached multiple times by the nails-- these nails also effectively provide for the structural breakdown of the hoof walls; their physical presence leverages the hoof walls material away from deeper hoof structures. Often, when a steel shoe is pulled off by a horse, the edges of the hoof wall often go with it. The increased level of concussive damage to the shod foot is well documented, and common sense tells us that steel next to a horse's skin would be damaging."

"Every horse that wears steel shoes suffers some degree of laminar separation. There are a myriad of other malfunctions that also occur in a shod hoof, and they all contribute to the hoof functioning in a completely different and abnormal fashion and it leads to a severe contraction in their size, so much so that when the shoe is removed the horses can no longer walk comfortably on their own feet. For the presence of steel on a horse's feet, we are able to observe profound damages that occur due to the stagnation of blood within the hoof and the diminished return of blood back up toward the heart through the veins of the lower leg. Metal shoes interfere with the hoof"s natural blood-pumping mechanism."

If your horse is lame barefoot but sound in shoes, shoes are only a temporary pain relief and sooner or later he will be lame in shoes too. The horse's hoof is constantly growing about 1 cm per month. The shoes only really fit for about 1-2 weeks! After that time, the hoof has grown (taking the shoe with it), and since there is no wear to the walls, the whole foot just gets longer, often making the toe longer (increasing breakover) and the heel more underrun. Imagine yourself, that you have to walk and run in shoes that are too small, constantly pinching you. It comes to mind the Chinese tradition of foot binding, cultivated for hundreds of years until the beginning of the 20th century. It consisted of bandaging the girls' feet in order to reduce their size, shorten and deformation leading to the desired aesthetic effect. If you have shod your horse continuously for several years, don’t expect him to be sound straight away. The heeling process will start but it needs time to fully recover. The damage has been done and you need to be patient.

"My horse needs shoes because I often hack out on the roads”

In 1984, the Swiss Cavalry conducted research into the effect of metal shoeing. Scientist Luca Bein (University of Zurich) measured shock absorption and found that "a shod foot on asphalt at a walk receives THREE TIMES the impact force as an unshod horse on asphalt at the trot. The vibration in the hoof from the shoe is approximately 800 hertz. This level of vibration is high enough to destroy living tissue."

All horses in The Houston Mounted Police >>Link are barefoot and work on roads 7 hours each day every day. Did you know that shoes increase concussion? When a shoe is applied, it effectively lifts the foot off the floor. Structures that were designed to be weight bearing and absorb concussion are no longer used. The sole (with the exception of the periphery), frogs and bars are no longer engaged, and this leads to weakening of these structures. Have a look below at the video comparison of a shod and unshod hoof in a slow motion. Once you see it, you can't unsee it...

Dr. Tomas Teskey, DVM- "The horse's foot is designed to handle the vast majority of the concussive forces received from the terrain. When steel is fixed to the hoof capsule, this responsibility is passed off to joints, cartilages and ligaments higher in the horse's leg and entire body. These joints and tissues never evolved to handle these forces, but man has forced them to take up this role that they were never designed to have. For the application of steel to the hoof, the result is direct, measurable damage to these areas."

“Without shoes my horse wears his hooves off too quickly, so there will be nothing left”

Dr. Robert Bowker, DVM - "Our research has shown that the equine foot is constantly adapting and responding to environmental conditions. Most feet are sculpted by their environment, rather than only by genetic influences” ... "It is simply a matter of 'whatever you ride the horse on is what you should bed the horse on.' The foot will adapt to whatever environmental surface the horse is standing on. The problem arises when we bed them on soft surfaces (straw, shavings, rubber mats, etc.) and then expect them to walk/trot/gallop on rocks” ... "There are hundreds of barefoot endurance horses that are housed and trained on hard-packed surfaces (hard dirt, gravel, small rocks, etc.) without tender feet. The environment is the major determinant of a healthy foot rather than genetics."

The more work you do, the healthier the foot becomes. The more the foot is stimulated by exercise and different surfaces, the more it grows. Hard working horses may not need their feet trimmed as often as other horses, as the wear and growth equal each other.

The new Swedish research from 2022 on Why Barefoot Horses remain Sounder than Shod Horses has shown that Shod Hoof can’t expand or contract as much as a barefoot hoof because the shoe inhibits lateral movement. Also, barefoot horses are more cautious where they put their feet than shod horses. Barefoot horses have increased proprioception due to the sensory receptors being properly engaged and not masked by a shoe. This may be one reason why a horse that trips or stumbles a lot when shod, stops doing so when unshod. >>>LINK

The latest Swedish research from February 2023 has finally concluded that barefoot hooves can move 50% more than hooves that are shod with traditional horseshoes. The findings are:

• Unshod Horses Prepare their Hooves for Landing
• Shod Horses Move Slower than Barefoot Horses
• Barefoot Horses Transform Muscle Power more Efficiently than Shod Horses
• Health Benefits of Transitioning your Horse from Shod to Barefoot

>>>LINK

If all this information and these articles haven’t changed your mind about shoeing, I don’t know what will...

You can buy boots for your horse here Hoof Bootique UK

References

Breaking Traditions: A Veterinary Medical and Ethical Perspective on the Modern Day Usage of Steel Horseshoes - Dr. Tomas G. Teskey, D.V.M. Hereford, AZ, U.S.A.

Think Like A Horse

What the Experts Say About Barefoot - Colorado Horse Source

Hoof oils and moisturisers

It’s been scientifically proven that hoof moisturisers make absolutely no difference to a hoof capsule quality. The ingredients in some hoof dressings can actually be harmful, excessively drying the outer hoof layers. The hoof is designed to maintain an optimum moisture level and can be harmed by products that cause the outer horny layer to become too dry or too soft. For growth and maintenance of healthy hooves, balanced diet, regular stable cleaning, correct trim, plenty of movement and exercise are the best guarantees.

Many hoof hardeners contain formaldehyde. It is used to preserve dead bodies and it is also known to be very toxic and potentially carcinogenic.

During a very dry weather conditions let a water to overflow the water station in the field, so your horse can stand in ponds while drinking or just use a hose pipe and wash his legs. Hoof oils are the waste of money.

I have never used any kind of hoof oil and never had any problems.

References

"Hoof Dressings: Helpful, Harmful, or Humbug?" - Kentucky Equine Research

Laminitis

In progress...

Paddock Paradise

Paddock Paradise is a concept based on “the lifestyles of the wild and free-roaming horses living naturally in the U.S. Great Basin” (the American Mustang) that was first conceived as a way to provide domestic horses with an environment that more closely resembles their natural habitat.

The principal goal of PP is to facilitate health and soundness – both physical and mental – in our horses. In fact, it is an ideal preventative to many of the illnesses and disorders plaguing domestic equines who are forced to live in stalls or other forms of close confinement or, equally hazardous, in lush, sugar-laden grass pastures. In fact, a genuine PP can eliminate the conditions caused by an unnatural lifestyle and diet. As well, it allows horses to eat as they do in nature – on the move!

More on paddockparadise.net

You can find track system liveries based in the UK on facebook.com/tracksystemliveryyards

Navicular

Navicular disease is the result of repeated heating of the DFT and navicular bone surface caused by the friction resulting from non-zero-acceleration coffin-joint landings i.e. toe-first or heel-first landings.

While it definitely does exist, instances of true navicular disease are far less prevalent than commonly believed.

Diagnosing navicular disease cannot be done via radiographs unless the disease is already in its advanced stages, and instead is best diagnosed with MRI or less accurately with a combination of techniques including a thorough patient history.

True navicular disease cannot be cured.

The two most common treatments for navicular disease – isoxsuprine and wedge shoes – are ineffective (isoxsuprine) and cause further damage (heel wedges).

Effectively managing navicular disease and preventing navicular disease both depend on minimizing the underlying cause of the disease (friction) through proper hoof care, which means an optimally-short hoof experiencing a flat landing at the walk.

References Enlightened Equine - Better Horse Management through Science

Riding

The stages of equine skeletal development

This great graphic, created by Naomi Tavian (@equinaomi), perfectly illustrates how long it takes for a horse to become fully mature. The last bones to fuse are the vertebral column (spine), which takes at least 5 1/2 years or longer — male horses mature later and taller horses with longer necks also take longer. According to Dr. Deb Bennett, this means that a 17hh gelding may not be fully matured until 8!

So think about it when you’re starting your horse under the saddle. How much you ask of your young horse, who’s bones are still growing and fusing. Most horses are started by the age of three or four and some racehorses when they’re two. No wonder there are so many injuries, physical and health problems...

There is so much you can do before starting riding. Focus on creating the bond with your horse by spending time with him, doing a groundwork, taking him for a walk in hand, exposing him to different objects and places, desensitising, preparing him for accepting bridle and saddle and the most important building the trust.

References

equineink.com

"Timing and rate of skeletal maturation in horses" - ©2008 By Deb Bennett, Ph.D.

"Equine Growth Plate Fusion Chart" - Sunset Acres

Nosebands

From a riding/training point of view nosebands below the level of the bit are used to silence the horse, and costs the rider a vital source of information. A horse that opens its mouth wide or messes constantly is not happy and the reason should be uncovered, not covered up.

Anatomy wise, the horse's nose is relatively similar to ours, just elongated. Horses have a bridge of their nose like humans but theirs becomes thin bone which tapers to a very fine point, long before the nostrils. Both humans and horses have cartilage to the tip of their nose, but the cartilage of the horses nose is also around the tips of the nostrils holding the nostril ring open. In both humans and horses, there is nothing rigid holding the airway open side to side. As an owner, you can easily feel the shape either side of your horse's nose where the bridge of the nose becomes the shelf of bone (nasal process) which I will simply call the nasal notch for the purpose of this post. This is demonstrated in the photos, please find this on your horse too. Below these nasal notches, the nose is very delicate. The nostrils can be pinched, stopping air flow, and the bone and cartilage can be depressed with pressure. Horses do not like this pressure, it is uncomfortable for them just as it is for humans. Try pressing on your own nose.

Flashes, drops, Micklem-type and many “anatomical” nosebands that sit below these nasal notches will place pressure over the thin bone shelf every time the horse moves it’s mouth, some are even low enough to put pressure on the cartilage.

The horse must move its mouth, to swallow their saliva, to shift their tongue under the bit, to redistribute the bits pressure over the lips and bars. Imagine not being allowed to do this, how uncomfortable and distracting that would be. It’s bad enough sitting still in the dentists chair, unable to move your tongue or swallow your spit, without being asked to perform at the same time. Regardless of how loose the flash is, it will pull the cavesson down onto this sensitive area with each movement. Many so called “anatomical” bridles are actually designed to sit over this area, definitely not anatomical!! The only noseband that sits below the bit and does not end up on this nasal process as the horse moves is a correctly fitted grackle.

As mentioned above, the airway is only held open by cartilage at the tips of the nostrils. In the area that the flash/drops sit, the airway is very easily collapsed inwards from the sides. You can do this with your fingers with great ease. Horses are obligated nasal breathers. They can not breathe through their mouths. Opening their mouth does not reduce their ability to breathe through their nose. Pulling their tongue back at the front of their mouth does not affect their ability to breathe. The distance between the tiny portion of tongue you see and the pharynx, where the air actually flow is very large. This is very simple anatomy and easily visible on any transverse cross section of a horses head (this is why tongue tying is useless as well as cruel, same with spade bits). But physically narrowing the airways in the nose obviously greatly affects air flow. Pinch your own nose if you need proof. Flashes and drop nosebands significantly reduce the horses ability to breathe. Even slack, if the horse opens their mouth, the strength of the jaw is far far greater than the unsupported side walls of the nasal passages and the airway will collapse. Rather than being round and open, they become thin and flat with only the bony nasal process to stop complete collapse. The internet is flooded with photos of horses wearing flashes with massive distended nostrils as they try desperately to draw air into their lungs, but the narrowing is further back and widening the nostrils does not help them. It is a mystery that these have become popular in the racing industry lately, this used to be such wide spread knowledge/common sense but seems to have been lost.

The horses head is a complicated network of nerves and blood vessels. There are places on the horses head where there are concentrated bundles of these nerves and vessels. These areas must be very carefully avoided by the bridle. There are channels where nerves travel inside the skull and pop out just under the skin, the red circle shows one such exit, the infraorbital canal. There is another exit of nerves on the lower jaw, circled in blue, named the mental foramen. All nosebands that sit below the bit apply pressure over this mental foramen which is an intensely sensitive area. Whether the strap is loose or tight is inconsequential, the nerves will be irritated, it is impossible to avoid. There is also a large concentration of nerves and vessel just behind the eye, in the old days the bridle buckles were situated over this area.

A noseband should always sit above the nasal notch, should always leave room for two fingers comfortably side by side over the nasal bone, be two fingers below the facial crest (as in the photo attached) and should avoid the infraorbital canal. The exit of this infraorbital canal can be felt as a dent sitting under a small muscle, it is circled red in the photo of a horses skull included. Giving two fingers width below the facial crest should allow clearance of the infraorbital canal.

Make sure your horse is comfortable with their tack, you won’t regret it, they will thank you for it.

References: "Nosebands" - Vikki Fowler - Veterinary Equine Dental Technician

Elasticated exercise bandages

On the 6th and 11th of August 2021 I attended two webinars with Rebecka Blenntoft from Equilymph, discussing Chronic Progressive Lymphoedema (CPL) in horses hosted by The Barefoot Horse Magazine. They were very educated, opened my eyes and changed my view on the dressage elasticated bandages, including “matchy matchy” sets.

The elasticated bandages are available for horses after 1980’, before that there were only cotton or felt bandages – non elastic.

For animals with no muscles below hocks or knees, such as horses, dogs and cats, it must be non-elastic bandages, otherwise the lymphatic drainage is cut out and the worst ones are elasticated dressage bandages - matchy matchy sets, which became popular in recent years. Elasticated bandages should stretch no more than 10%. When you pull one meter of bandage, it can’t go over than 1.10m.

Vets have been sued all over the world for putting too much pressure in small animal practice, where cats and dogs having their legs amputated because they had the bandages too tight or the vet wraps were incorrectly used.

In humans, elasticated bandages are put on a leg or arm, where there is a layer of muscle stopping them from over constricting. When the arm is resting, the elasticated bandage creates a high pressure. When moving - the bandage is not giving more pressure – the working pressure is very low.

In horses, non-elastic bandages work the opposite way. When it’s put on, it doesn’t do anything - if a horse with CPL is in the stable and has elasticated bandages on, you're not healing anything. When a horse is moving, the bandage creates an intermitting pulsing effect, so the lymph drainage is not cut out.

Animals with no muscles below hocks or knees have superficial and deep drainage and both of them can be affected by incorrectly used bandages, especially elasticated ones. Deep drainage drains the foot, around laminae, around the pedal bone, tendons, ligaments and bone.

Putting bandages on horses legs is an art. It requires a knowledge and special skills to do it correctly and safely. It’s scary seeing more pleasure horses with colourful bandages on, only because it looks nice and posh when riding. It’s extremely important that non-elastic compression must have a cylindrical shape (slightly more pressure at the bottom of the leg and less as its go up).

Additionally, overlaps of bandage must overlap by 50%! Otherwise there is a different pressure all the way up the leg.

So, if you are not an expert with many hours of practice under professional supervision, do not use elasticated bandages on your horse. If his legs swell up in the stable, get him out to move and exercise more and if you suspect that your horse has CPL – get professional help.

“Bad compression is worse than no compression” – Rebecka Blenntoft

“Many horses restricted to being stabled will suffer from “stable fill”, or swollen legs. When they start to walk again, the lymphatic retraction process normalises, and lymph starts to move out of the limb. As swollen legs in horses are generally not considered to be a disease per se, many owners will try to reduce swelling by using stable bandages over some form of padding. However, what really happens is that the swelling is pushed through the superficial lymphatic vessels to higher up the leg and gives the illusion of having dispersed.

In 2006 a large veterinary study was undertaken to examine the effect of different types of bandaging on the lymphatic vessels of the lower leg. This involved injecting a continuous stream of dye into the lymphatic vessels of horses under sedation and x-raying the effects. Horses bandaged with the elasticated bandages were found to have significantly impeded lymph flow, compared to those bandaged with specially designed compression bandages. This is due to there being no muscles below the knee and hock to provide protection to these vessels and they end up being squeezed to such a point that they could no longer function properly. Horses’ tendons have been shown to contain a high density of lymphatic vessels compared to blood vessels, so it is vital that these are not constricted.

This highlights the need for a further increased awareness of the clinical effects of bandaging on lymphatic performance. The authors of the study recommended that in the future, the materials and construction of both veterinary and equine sports bandages be reconsidered, due to the detrimental effect that elasticated bandages have on the deep lymphatic vessels.”

References

The Equine Lymphatic System and Treatment of Equine Chronic Progressive Lymphoedema (CPL) by Rebecka Blenntoft - European Seminar in Equine Lymph Drainage (ESEL)

Whiskers

The trimming of whiskers around the eyes and muzzle has long been banned by the FEI. However, many people routinely trim them when clipping or for the showing ring. Whiskers have a good nerve supply and are vital for the horse's sensory input and therefore should be left as nature intended!

These long whiskers help the horse determine small objects and inedible food in their surroundings.

Did you know Germany outlawed trimming of whiskers in 1998?

More on "Getting A Feel For Equine Sensory Hairs" - The Chronicle of The Horse

See-sawing

If you saw your hands back and forth to get your horse "in frame" or "round", you have effectively shown the world you don't have a clue what you're doing.

It is a common trend now that horses are ridden backwards. Ridden from the hands mostly, with the constant nagging and jabbing of the legs and spurs and practically no seat aids whatsoever.

To look at a horse and think "Yes, I will saw on the mouth and create a round, in-frame, supple and willing horse" is beyond delusional. All the rider is doing is shortening the neck, creating tension in the jaw, activating the wrong neck muscles, dropping the base of the neck, dropping the back, creating a stagnated gait, limiting vision, breathing and swallowing if the horse is BTV (which it usually is). Not to mention they usually have the mouths tied shut to quiet any indication of pain from the horse.

NOTHING about any of that is healthy, supple or has a damn thing to do with collection, which for some unknown reason these riders think this see-sawing and behind-the-vertical is. False collection, false frame. Horses aren't only ridden backwards, but their training is often backwards as well with riders jumping on the back of a 3 year old and trying to wrestle it into a "frame" or what they perceive as collection, effectively destroying the way of going for that animal.

It takes time to develop an athlete, and in the hands of a truly skilled rider, obtaining proper collection happens not in a matter of weeks or months, but YEARS. Don't think you can bypass any steps with heavy hands and short-cut gadgets.

If you see-saw on your horse, please get yourself a lovely pair of scissors and cut your reins off. There is no excuse, in this universe or the next, for anyone to do this to their horse.

References "See-sawing" - Saddlefit4Life

Frame

Tie downs, draw reins, side reins, lunging systems, martingales, etc. There are many different tools available to force the head of the horse down into what many believe is a frame.

Let us define frame. For a horse to be working "in frame", he must also be working round, otherwise it is a false frame. Frame refers to the head and neck. In a correct frame, the poll is the highest point, with the face at or slightly ahead of the vertical. The brachiocephalicus and sternocephalicus should NOT be engaged to hold the head.

A correct frame is the END RESULT of years of proper training up the scale of collection, it is not the path to collection. Period.

A frame that is forced before the horse is able to engage and carry himself is worth nothing. The body of the horse is a lever with the pivot point where the rider sits. As the horse becomes stronger it will lift the base of the neck, while the rib cage comes up, shoulders widen and become steeper in the angle, while the horse is able to shift weight away from the forehand.

References "Frame" - Saddlefit4Life

How Horses Think and Perceive the World

Implications for Riding and Working with Horses

Introduction: Horses have a fascinating way of thinking and seeing the world around them. By exploring their unique abilities, we can gain insights into how to better interact and work with these amazing creatures. In this article, I will explore several aspects of equine vision, colour perception, dark adaptation, the power of smell and taste, attention to details, and the stimulus-driven nature of their minds and how understanding these aspects can influence our riding and working practices with horses.

Understanding Equine Vision

Horses have much larger eyes than humans, eight times bigger in fact, making them the largest among land mammals. However, despite their size, horses have poorer visual acuity compared to humans. They need to be 50% closer to see the same level of detail, and their focus is not as sharp. When you bring something close to your horse's face, like a bridle or clippers, they may struggle to focus their eyes on it, even though they can smell it.

In contrast, humans have a visual field limited to approximately 90 degrees, roughly 45 degrees on each side of our noses. Horses, with their eyes positioned on the sides of their head, have an impressive field of view spanning 340 degrees, nearly four times greater than ours. However, horses cannot see well below the level of their eyes without moving their heads, and they cannot see anything directly under their noses.

Blind spots and sensory awareness play a significant role in horses' vision. They have specific areas where their vision is limited without having to move their entire bodies. Horses cannot see well above their necks or backs, below their bellies or necks, or directly behind them. Additionally, there is a spot in front of their faces, extending about six feet from eye level to the ground below their nose, where their vision is also compromised. This means they may not see things like the grass they are eating or someone touching their muzzle. If a horse accidentally stands on your foot, it indicates that you were likely in their blind spot, and they were unable to see you.

To compensate for these limitations, horses rely on their long whiskers to sense their surroundings. These whiskers help them gather information about their environment. If a horse's whiskers are shaved, it can make it more challenging for them to understand what is happening around them. Understanding these aspects of equine vision can help us better interact and work with horses, taking into account their unique sensory abilities and visual limitations.

When it comes to training horses, most tasks such as saddling, leading, putting on a halter or rug, or mounting are typically performed from the left side of the horse. However, just because these activities have been done from one side doesn't mean the horse will be comfortable or responsive on the other side. A horse that has only been handled from one side may intentionally position you on their left eye and turn their head, as they are more used to seeing you from the left side. That's why it's important to work with a horse on both sides, engaging both of their eyes. It is crucial to practice "changing eyes" exercises by deliberately moving him from one eye to another while briefly disappearing from his sight, so the horse is comfortable by seeing you from different angles.

How Horses See Colours

Horses perceive certain colours differently than humans. They have excellent vision for bright yellow with a greenish tint, as well as for bright turquoise and teal colours. However, horses don't see red and green as clearly as humans do. In 2018, Exeter University conducted research on equine vision to enhance safety in National Hunt racing. As a result, the decision was made to change obstacle markings from orange to white at all British racecourses and point-to-point tracks. This change included transforming the wood and vinyl padding of take-off boards, guard rails, and top boards to white. The purpose was to improve contrast and visibility for horses, which ultimately led to enhanced jumping performance. It was discovered that fluorescent yellow had a similar effect, but the colour faded quickly during tests. - LINK>>>

Dark adaptation

Seeing in the dark is a challenge for horses when they enter dark barns or indoor arenas after being in bright sunlight. Riders all around the world prepare their horses under the bright sun before competitions. However, once they enter these dimly lit spaces, they face jumps that are difficult to see. Despite this, riders still expect their horses to perform their best. Sadly, horses are often given only a minute or even less to adjust to the indoor lighting, far from the 45 minutes they actually need. Just like humans, horses have different abilities to see in dim light. Some horses may need slightly less than 45 minutes to adapt, while others may need even more time. Age also plays a part in their ability to adjust.

The power of smell and taste

Smell: When a horse sniffs manure left by another horse, even one they've never met, they can gather a wealth of information. They can determine the sex, health status, and social rank of the mystery horse. They can also tell how recently the horse was in the area and, if needed, they can lower their nose to the ground and follow a scent trail for a long distance. If the manure belongs to a mare, a horse can even tell if she is in heat. With just a few sniffs on a calm day, horses can locate water, avoid predators, recognize familiar horses or humans from long ago, determine if other horses are known or unknown to them, and even find their way home by following the scent of the barn or body odours left along the trail. Horses are experts at using their noses and long whiskers to distinguish between different types of grasses. Understanding that horses have poor vision up close, it's helpful to introduce new objects by allowing them to sniff them first. This simple act, which only takes a few seconds, can instil confidence in horses, and they often find comfort in sniffing their handlers.

Taste: About 80% of the sense of taste in both horses and humans is heavily influenced by the sense of smell. The average equine tongue weighs around 2.5 pounds and measures nearly 16 inches long. A horse's tongue sends pleasurable sensations to the brain when they taste salty or sweet flavours. These flavours are crucial for nutrition, as both human and equine brains rely on glucose (sugar) as fuel and will take it from other parts of the body if it's scarce. Sodium is necessary for the proper functioning of the brain and motor cells, and the salty taste entices horses to consume it. That's why it's important for every horse to have access to a salt block near their water source.

Paying Attention to Details

Horses have a different way of looking at things compared to us. Our brains have a natural habit of grouping similar things together based on how we understand them. This is called categorical perception. However, horses don't have this same tendency. They see each thing as separate and pay attention to even small differences between things that we might think are the same.

For example, when we see a hose, our brains quickly recognize it as just a hose without needing to think much about it. But for horses, their brains notice and process all the different details of the hose. They see things like a new hose, a faded hose, a muddy hose, a green hose, a black hose, a hose wound in different loops, a stretched-out hose, or a hose stored in different ways. To them, each variation looks different and is considered a separate thing. This happens not only with what they see but also with what they hear, feel, smell, and taste. We might think a horse has seen the same hose many times, but in reality, they've seen slightly different views of it multiple times. It's our human brains that assume all those different views represent the same hose. Horses don't categorize things like we do, which is why they don't require precise vision or excellent sound location skills. Instead, their brains are good at noticing small differences, and this ability helps them survive.

Understanding Horses' Stimulus-Driven Minds

Right above our eyes, there's a bunch of brain cells called the prefrontal cortex. This part of the brain helps us with important tasks like planning, organizing, and making decisions. It allows us to set realistic goals and figure out the steps to achieve them. Without it, we wouldn't be very good at thinking ahead, managing time, making choices, or assessing risks. Horses, on the other hand, don't have a prefrontal cortex in their brains. That means they can't learn or behave in the same way we do. When a horse reacts or misbehaves, it's not because they want to make our lives difficult. It's because their brain works differently. Horses perceive something and instantly react without much thinking. This ability has helped horses survive for millions of years. Their brain focuses on collecting sensory information, getting the body ready to move, and sending movement commands. Horses don't have a prefrontal cortex to evaluate their actions or consider consequences. So, when your horse gets scared or spooks at something, it's not because they thought it through. They're just reacting based on their instincts and survival instincts.

Proportion of prefrontal cortex in the brain in humans is 33%, in monkeys - 15%, in dogs and cats – 5% and in horses – 0%!

Conclusion: To sum up, understanding how horses see and perceive the world helps us build better relationships with them. By knowing their vision, colour perception, adaptation to darkness, reliance on smell and taste, attention to details, and instinct-driven behaviour, we can connect with horses on a deeper level and ensure their happiness. With this knowledge, we can engage with these remarkable animals in more effective and meaningful ways.

References

"Horse Brain, Human Brain: The Neuroscience of Horsemanship- Janet Jones

How it all began

On the 24th of October 2016, I went to see a horse for training. The current owners had a few horses and asked me to help with one particular rescue pony. It was a 13.3hh black mare named Molly. She stood in the stable, scared and nervous, watching my every move. Her passport was issued in Cornwall, but it had no specific date of birth or breed. She was born around 2010 and she was likely a Fell or Dales pony cross. She had been passed from hand to hand until she ended up in the North West.

I found out that in the past she had been neglected, starved and abused by men. A head collar had grown into her skin and she had been chained to the wall by her legs and left for several days, leaving two nasty scars on her right fetlocks. The lady who bought her from a dealer found her full of mites and dirt. She had to push Molly to the ground to apply baby oil and remove old dirt from her coat. After that, the lady gave her away to the current owners because she couldn’t get near Molly anymore. Molly was herded into a horsebox and brought to the new yard, where she spent two weeks in the stable. The current owners managed to get her used to human touch but she was still very nervous and jumpy around people.

Her past, what she had been through and the number of new yards she had been in, including the RSPCA is horrifying. I could only imagine how lost and confused she must have felt during all those years. Even after all this miserable time her behaviour toward people wasn’t nasty in any way. She just wanted to run away or hide, driven by a fear.

After some time spent at the new place, the current owners sent her away for 2 weeks for a “professional breaking”, which wasn’t a great success. She returned with blinkers, standing and running martingales and a tongue port (piece of rubber attached to the bit to stop the horse putting her tongue over it). It was obvious that, with all this extra equipment I wouldn’t get far. When I first got on to assess what I was dealing with, she couldn’t turn and removing the blinkers made her very tense and ready to bolt. I quickly dismounted and spoke with the owners. We agreed that I would come daily and that they wouldn’t interfere with my methods. I started from the beginning - gaining her trust and beginning the groundwork.

First clip

Molly had a long and thick coat and during each session she was sweating a lot. I spoke with the owners and asked if I could possibly clip her. They knew how Molly reacted to new things, especially noisy clippers but they agreed and wished me luck.

On the 4th of November 2016, I took Molly out of her stable and slowly showed her a clipper, getting her used to the noise and vibrations by switching it on and off and touching her all over her body. When she realised the clipper wouldn’t hurt her and it was nothing to be scared of, I started clipping. She was a bit concerned about the clipper near her head but with the time and patience, I managed to clip half of her face using a smaller trimmer.

It took me nearly 3 hours to do a full clip but in the end she was relaxed, standing freely, eating hay. I was over the moon, as this had seemed impossible to do.

First ride

Molly was making progress with each session. The groundwork was looking better and she was responding nicely. I practised stepping up and down from the mounting block every day and sidling up. She was much calmer than at the beginning, standing still while I touched her all over on both sides, tapping the saddle, moving stirrups, etc.

On the 5th November of 2016, like in previous days, I pretended I was getting on and placed my leg over the saddle. This time, she was ready and I fully sat down in the saddle. She didn't have a bridle on, only a head collar. I did lateral flexion (to flex the horse's nose from side to side without resistance) on both sides without her moving. We did a small circle around the mounting block and she didn't spook or run off. I got off and stroked her. That was enough for today.

I was so happy that all my work, patience, consistency and time had finally paid off. She accepted me as a rider without any force, extra straps, equipment, blinkers, etc.

On the 19th of November 2016, I tacked her up, did some groundwork, sidling up and I got on. I worked on steering, going forward and slowing down-first by using my legs and shifting my body weight to direct her, using reins as a second resort. Every little try and change, I rewarded and built on that. We walked around the arena and did a few strides in trot and canter on both reins and I called it a day. She was good as gold. She had a few moments when she panicked but she quickly settled down.

That day we proved a lot. Every horse should get a second chance. People give up far too easily and quickly on horses. They forget that horses are fight or flight animals. They only try to survive the day. Everything new to them is a life-threatening experience. Very often, emotions take over, riders get angry, shout or whip the poor thing, which only makes things worse. Horses live in the moment and do everything to protect themselves. So instead of screaming, kicking and calling your horse names when he is troubled or uncomfortable, you should demonstrate empathy and work to convince him that you mean no harm and he is safe with you. Give him time to overcome his fears, be his friend, parent and the leader he can rely on. Show him the right way and in return, he will give you 150% back. Sure, it takes time but everything does. And the biggest reward is the change and progress the horse can make. Buck's famous quote says:

“The horse is the mirror to your soul. Sometimes you might not like what you see. Sometimes you will”.

First bath

On the 10th of December 2016, despite the winter, it was a mild day. Molly was scared of a hose pipe and running water. Perhaps she had never been bathed before. The fields and the riding arena were muddy, so I tried to wash her legs every day. Being around her legs was an issue because she had been chained to the wall in the past and was very aware what was going on around her. I used a bucket and sponge to wash the mud off but it was the right time to introduce her to a hose pipe.

Firstly, I showed her the hose pipe. I let her sniff it, then I turned the water on at low pressure. I started at the bottom of her legs, then gradually moved upward. She moved around a lot but I kept the water flowing, following her until she stopped. Then, immediately, I took the hose pipe away and petted her. I repeated the process a few times until she was comfortable and I managed to bathe her. In the end, she was happily eating hay and it was another little step forward.

First hack solo

On the 11th of December 2016, the owners decided to go for a little hack to the local woodland. I decided to join them, even though I was at the beginning of Molly’s progress. There were four of us and I stayed at the back of the group. Molly followed the other horses but on a few occasions she got confused and troubled seeing me on her back and started panicking. However, I managed to calm her down. It took us about 25 minutes to go around the woodland but for us, it was a big achievement.

We had been working in the arena for some time now and Molly was getting better and trusting me more. On the 26th of December, I tacked Molly up and decided to go for a hack on my own. I wanted to show her that we could go somewhere else rather than just working in the arena. Molly was walking carefully, looking around and exploring. We went around the woodland a few times, taking different paths. We did a bit of trot and canter and we safely returned to the yard. Molly was very brave and well-behaved. That day, we definitely gained more trust in each other and we could do it more often now to break our schooling pattern.

First greeting

Molly was difficult to catch in the field. She always had a head collar on with a piece of rope attached. After catching her with the help of a few carrots, she was very resistant to walking forward to the gate. I tried to make her move by walking from side to side, but she only did one or two steps and stopped again. It looked like her legs were grown into the ground. From the groundwork, she now knew how to back up, so I got the idea to back her up instead of walking to the gate. I turned her around and backed her up across the field. It was working perfectly and after a few times, she chose to walk next to me rather than back up.

I tended to bring a bag of carrots to the yard for her and kept it in my car boot. When I opened the boot, Molly jumped away but pretty soon, she realised that food was in the scary car. After several tries, she put her head right into the bottom of the car boot, looking for treats.

On the 28th of March 2017, after over 5 months coming to the yard nearly every day, I pulled over by the field. All of the horses were out and I got out of my car. Molly put her head up and for the first time, started walking to me, towards the fence. I couldn't believe it! I was so happy. Our bond was getting stronger and seeing her greet me by the gate was very rewarding.

First laying down in my presence

Molly is always watchful of her surroundings and strangers. She never relaxed in open spaces because she was always ready to run away. Only in her stable could she finally relax and rest.

I caught her lying down for the very first time in November 2019 when I quietly approached and she didn't hear me coming, so she stayed down for a moment.

On the 30th of August 2023, something special happened. After we came back from the field, I gave her some time alone in her stable. Astonishingly, she stayed lying down, softly whinnying when I returned. This simple thing shows how much trust we've built over nearly 7 years. Molly's journey reminds that with time and care, even the most cautious hearts can learn to feel safe and trust again.

Losing weight

Every 6 months, we have a yard visit from Dengie, during which the lady brings a weighbridge. During the last visit, Molly weighed 510kg. Looking back at the pictures, I can’t believe how chunky she was. It led to a dangerous stage where too much weight bearing could cause damage to her health and joints. I was doing everything I could while keeping her on the traditional yard. That meant turnout on lush pasture, where the grass was growing like mad, especially in the area we live. She was exercised 6 days a week and I mean proper exercise, not just going for a ride on a road where the horse hardly breaks a sweat.

I have always been strict regarding feeding-no licks, no sugary treats, only carrots and 1 scoop a day of low starch, low sugar, cereal, bran, and molasses-free feed (Agrobs Musli), and 5-6 kg of hay overnight in a haynet with small holes of about 1 inch to reduce intake. All that wasn’t enough and the grass was winning, with Molly putting on weight. I had to do something...

I’ve done a lot of research, as I do, and found an article by David Ramey, D.V.M. Link>>> Something really struck me. He told a story of a horse that died in a clinic he worked at. All deceased horses had to undergo post-mortem examinations and they moved the horse from the barn to the outside while it was 22 degrees below zero. When they finally conducted the examination about 12 hours later, the horse's body was still surprisingly warm inside! Also, the horse generates a lot of heat through digestive activity. Rugs compress the horse’s hair coat, so they can’t fluff up the hair and help insulate themselves. If the horse is wet or sweaty under the rug, it keeps the water from evaporating and making the horse even colder.

Molly has been regularly clipped a few times a year since I first got her, so the decision was made then and there and all last winter I didn’t clip her nor put a rug on her even once. I let her grow a full hairy coat that was nearly 2 inches long, gone completely bay and she even got dapples.

There were days when the weather was horrible and seeing her soaking wet, I felt sorry for her and questioned my decision. But when my fingers went through her wet and hairy coat, she was perfectly dry close to her skin and only wet on the outside. So we went through the rain, mud, low temperatures, her happy that she could roll on every dry day, me sweating, at least 30 minutes brushing every day, eating her shed hair and dust but that comes with owning a horse, right?

Finally, on the 4th of April 2024, the weighbridge day has come. I was curious what the scale would show. I knew she lost some kg as I used the measuring tape and the girth went up a few holes. But this I wasn’t expecting. Molly weighed 448kg and lost 62 kg!! And the shocking news is I haven’t really changed anything regarding her feed or turnout. All the weight she has lost was due to no clipping and no rugs. Knowing that now, I don’t think I’ll ever take the clipper to my hands. Let nature take its course...

Groundwork

I started working with Molly using simple head collar. I kept the rope pretty loose, using the corner of the arena as a guideline and worked her in three paces on a large circle. The long whip I replaced with a flag after desensitisation. Molly was scared and wanted to run off at first but after some time she settled down and started accepting it. I was using a flag to send her forward, as well as touching her all over her body.

To communicate with her, I used body language. We practised disengaging the hindquarters, backing up, moving forward, lateral flexion, the one-rein stop, respecting the space, etc. Every little change in her I rewarded and stroked her on the neck. I made sure not to push her too hard, avoiding the risk of losing her trust or causing her to shut down. I was waiting for signs like sighing, licking, chewing, softening and melted eye expression. Then I petted her generously. I was giving her time to think about it and soak in. I never rushed things and always finished the day on a good note.

Every single interaction with her was a lesson. It still is. Whatever I do with Molly is intentional. The consistency is key.

Each day, I followed the same routine: brushing her, picking up her feet in order, getting her used to my presence, mucking out, working with her in the arena, brushing her again and then feeding her. This routine brought her a sense of stability she had never experienced before. Slowly but surely, she began to feel more comfortable and trust me.

When I introduced new things, it was only when I knew she was ready. Even if we accomplished something one day but seemed to start over the next, it didn’t matter—I had the time. Eventually, there came a day when we picked up right where we had left off.

The mounting block was still an issue. She was tense and anxious when I stepped up, often moving around or backing away. Each time, I stepped down and started again. I repeated this process hundreds of times. Once she was comfortable with that, I began pretending to mount by placing my leg over her.

It took weeks of patience and preparation before I was able to get on her with only the head collar. All the groundwork clearly paid off—Molly never bucked, reared, bolted or displayed any other extreme behaviours. She trusted me and felt safe, knowing I would never hurt her. Without the foundation of groundwork, I would never have come this far with such a troubled horse...

Jumping

I believe I can fly

The 16th of July 2017 was a beautiful, sunny day. I set up a jump on the arena, brought Molly in and started warming up. She always starts slowly and needs time to get going. After the first jump she got excited and all she wanted to do was jump. As the jumps got higher, Molly was faster and jumped better. We finished with a 1m jump and I called it a day. One day, a few friends visited us on the yard. It had been nine months since I started working with Molly, helping her overcome her fears. Her behaviour around meeting new people and allowing them to touch her had significantly improved I tacked Molly up and we all headed to the arena.

I rode her as usual and did some jumping. By the end of the session, Molly was tired and very relaxed. I asked one of the friends to get on, just for a cool-down walk. I wouldn't risk letting anyone else ride her properly, as my methods and riding techniques are very different from others. Molly is extremely sensitive and responsive to legs, balance and shifts in body weight. She was taught everything under the saddle and from the ground, only by me.

After dismounting, I held Molly while my friend stroked her and stepped onto the mounting block. Following my instructions, she put her leg into the stirrup and mounted. Molly moved and her eyes became wide open. As we took a step forward, Molly panicked and wanted to run off. I held oto her but I saw the girl’s face. She was terrified and her body tensed up. If we carried on, it wouldn't end well. I told her to dismount and I got back on again and Molly instatnly relaxed, dropping her head walking calmly as if nothing had happened. I was shocked. She’d changed within seconds. I realised that she was still ‘damaged’ deep down and the only person she trusted for now was me.

Wall

During the summer, the yard manager brought out a massive jumping wall from storage and set it up in the riding arena for the liveries.

On the 14th of July 2019, I took Molly for a ride. As soon as we entered the arena, she spotted the wall. Her ears pricked forward, and she eagerly walked toward it to investigate.

Molly is a very curious pony. She doesn't spook or run off. From the very beginning, I taught her that even if something new or scary is in her way, turning around and avoiding it isn’t an option. I wait with her as long as she needs, so she can have a closer look and sniff until she realises it's not so scary anymore. I always give her the time and support she needs, building her confidence. She developed her curiosity to the point she always needs to stop and have a look at everything new on her way.

Molly had a good look and sniff from each side of the wall and I decided to have a go and jump it. Molly was forward going and jumped beautifully. Not one refusal. She jumped the wall from both sides and as we made wall higher, we finished with 90cm jump. Great achievement and proud moment!

Working Hunter

We have this privilege on the new yard that at the back of the outdoor arena, there is a jumping field. It’s set up with various working hunter jumps during the summer, free for liveries to use. I was looking at them from a distance the last few days, slowly getting myself ready to introduce them to Molly.

On the 8th of June 2020, I took Molly on that field. As always, she carefully examined each fence before we started jumping. We began with smaller fences and logs. As Molly got excited, I directed her towards bigger fences and jumped a few in one go. She was loving it and I couldn't stopped giggling.

At the end of our ride, we faced a big, wide log—a challenge for Molly due to her size. We circled it a few times, letting her investigate. Although I hesitated, Molly was calm, so I thought, “Now or never.” We did another circle, Molly already knew what was coming, so she picked up the canter and to be honest, I just let her to do the job and followed her moves. Molly flew over the log with no problems and I was made up and very proud, considering we jumped all the fences for the first time. What a pony!

The Somerford Fun Ride

The Somerford Farm Ride had been a dream of mine. It’s a six-mile route with optional jumps ranging from 60-90cm and water features, including a stream crossing and a ride up the River Dane. Perfect for Molly. I booked the ride on the 8th August of 2020 at 10am. Initially, I planned to go alone but a fellow yard member who frequently rode there offered to join and provide transport. It was ideal.

The day before, I cleaned the tack and in the early morning before we set off, I plaited Molly’s mane and gave her a good brush. The horsebox was a 3.5t with a side ramp, where horses travel backwards. Molly had already been in one before but she wasn't keen to loading as the second horse. The other mare went straight into the horsebox and as I expected, Molly hesitated to get in. However, under my instruction, the lady gently waved my flag behind her, and Molly loaded just fine.

It was a sunny and very hot day. The place was massive and I haven't seen so many arenas with different types of jumps in one place. We took the horses out of the horsebox and Molly was convinced we moved in there. I tacked her up and we headed towards the farm ride.

The lady was leading and before the first jump, she picked up the trot and canter and jumped the first tyre jump. Molly followed the mare but just before the jump she slowed down and stopped. I turned her around and she jumped fine. She didn't have the time to familiarise herself with every jump and everything was new for her. She stopped before the first few jumps but as we went along, she started jumping everything on the first go.

We arrived at the first water jump with steps. Some other riders were struggling to go through, so we passed the group and picked up the trot through the water and jumped up the steps. Molly was great.

We jumped many different fences and we finally reached the river. Molly walked straight in without a second thought. It was a nice refresh for both horses. We also had a canter up the hill, with Molly being very forward-going the entire way and she even led a few times.

We only met a few other riders at the beginning and at the end of the farm ride. It was a perfect day. Almost as if the farm ride had been reserved just for us. The farm ride was 6 miles long and we completed it in 1 hour and 30 minutes.

Molly was absolutely exhausted and sweaty. We gave our ponies a quick wash before heading back home and Molly went straight in to the horsebox. When we arrived at the yard, Molly was so tired that she didn't want to go out into the field. It was a wonderful experience and great fun for all of us and I would definitely do it again.

1.15m

Molly loves jumping but there is one condition: the jumps must be high or look complicated. Simple cross poles or a small vertical jumps are too easy and not worth the effort in her mind. She can be clumsy, often knocking the poles or jumping from a standstill. The real fun for her begins when the jump includes additional objects underneath. So far, I used tarpaulin, branches, cones, gym ball, mounting block, wheelbarrow, umbrella, lunging line hanging over the pole and more. Whatever I find on the yard, I use and she loves it. The weirder the jump, the better she jumps.

On the 26th of August 2020, I set up a few jumps on the arena. We entered and Molly already knew what was coming. I began warming up and jumped the cross pole. As the jumps got higher, Molly became more alert. We jumped the combination and then the full course. Our record so far was 1 meter and that was quite high for a 13.3hh pony (140cm). Since Molly was jumping so well, I set up a 1.15m jump. From the saddle, it looked massive. Molly picked up the canter and I just let her do her thing. She flew over the jump without any problems and I was shocked that we made it.

I only attempted this height once to avoid overdoing it and risking injury but we broke our record that day. I couldn’t believe it!

Hacking out

Let’s go to the beach

One of my dreams was to take Molly to the beach. It was uncertain whether Molly had ever been to the beach before and I didn’t want to go alone for the first time. After a few months of looking and asking around, I finally found a lady, who was quite new on the yard and really wanted to go. She had an ex-race mare and they had never been to the beach either. We chose a date and hired a horsebox with a driver.

The 29th of July 2019 was the perfect day for a trip. AIt had been raining a few days before, and we weren’t sure if we would go but the sun was out all day and it was a nice, warm day. We were lucky.

Molly was easy to load as she had been passed from hand to hand many times in the past and she went into the horsebox straight away. The other mare had a bit of trouble but with the help of our hired lady-driver, she got her in.

When we arrived at Formby Beach, we tacked our horses up and headed down the path, towards the sea. Molly was very excited and wanted to be in front. We walked up the hill and stopped right at the top, where she could see everything. She looked around for a good few minutes admiring the views. She definitely hadn't been to the beach before.

We spent 3 hours riding in the sun. We went into the sea and Molly had a look at the waves moving back and forth. She didn't understand it at first but adapted quite quickly. We did a few gallops along the seashore.

We all loved it and the horses behaved very well. We returned tired but happy, having gained the beautiful experience. My dream came true.

Hatton fields

On the 23rd of May 2020, it was a very windy but sunny Saturday morning. I arrived at the yard with the feeling that today, I wanted to go for a hack to the Hatton fields. To get there, I had to ride on the roads and cross the bridge above the motorway. It was pretty scary for our first solo hack on the roads, but in the worst-case scenario, I could jump off and walk Molly in hand through the bridge.

I had planned to do it for some time now and that day I thought if I didn’t get the courage, I would probably never leave the yard. I knew the route, as I had remembered it from 6 years ago while I was loaning an ex-race horse on this yard.

I tacked Molly up and entered the arena. Molly didn't mind the wind at all, so I headed towards the gate of the yard. I had walked Molly through the automatic gate a few times before to get her used to it. On the road, Molly was calm but careful. She was fine with cars passing by.

When we reached the bridge, Molly was a bit anxious about the cars, trucks and noise from the motorway beneath us. But she didn't spook or run off. We crossed the bridge, I petted her and we headed towards Hatton village. We passed another livery yard with horses watching us from the paddocks. A few times, Molly whinnied to her friends from the yard but she behaved very well. We turned right after the local pub, leaving the houses and parked cars behind and when the street ended, we entered the Hatton fields. We walked and trotted down the path, rode through a little woodland and met a few people walking their dogs.

After the woodland I decided to head back. Molly was behaving amazingly and it was enough for today. We could do the loop near the reservoir and come home mostly on the roads but that was for another time. We did some trot and canter on the way back and Molly was going much faster than the other way. We crossed the bridge again and passed a few cyclists.

The whole hack took us 1 hour and 25 minutes and I was so proud of her. Despite the very windy weather, she completely trusted me. She ventured into the unknown, relying on me and made me realise that we had an amazing partnership. After that trip, nothing could stop us.

Daresbury Fun Ride

The long-awaited fun ride with Molly finally became a reality. For years, I secretly envied those who had the opportunity to participate in such events. But on the 13th and 14th of May 2023, everything fell into place. A nearby fun ride was organised and luckily, I found a companion and a generous offer of transport.

We booked two horses, including Molly, for the ride. Our slot was scheduled for Sunday morning at 9:45 am. The weather was promising and Molly loaded into the trailer smoothly, even with a new horse she had never traveled with before. Initially, we contemplated hacking out to the starting point but considering the distance of the ride, it would have been too much for the horses. So, we opted for the horsebox.

We arrived early enough and at that point, there weren't many horseboxes present. The car park was relatively empty, giving us a sense of anticipation for the day ahead. The lady managing the parking area told us that the day before, they had accommodated a staggering 150 horseboxes. It was clear that this was a popular event.

As we prepared our horses and got ready for the ride, we could see that more people were starting to arrive with their horseboxes. The route took us through diverse terrains, including woods and fields, with the added thrill of 40 optional jumps. Local farmers graciously allowed access to their fields and assisted in organising the ride. The day was warm and in some spots, the ground was soft because so many horses had walked the trail the day before.

As we rode, other participants overtook us but our focus was not on speed. We aimed for an enjoyable and quality ride. Despite moments of excitement and fast-paced gaits from our horses, both Molly and I managed just fine. We even took the opportunity to jump a few obstacles along the way.

Towards the end of the ride, all the riders were walking as the horses began to tire. Molly, however, seemed to gain a second wind and was ready to go again after catching her breath. Our companion, on the other hand, had little energy left in him. Finally, after completing over 15 kilometers in nearly 3 hours, we felt a sense of accomplishment. It was a fantastic experience that created lasting memories for us to cherish.

Western

Buck Brannaman clinic

Buck came to Liverpool for his first clinic in the UK in June 2015. I saw him live for the first time in his western gear and I was over the moon. The amount of knowledge and information he shared was overwhelming.,making it an extraordinary experience. He is incredibly modest and a wise horseman and has a true talent for working with horses.

A few years later, I discovered they were organising another clinic in the UK on the 7-9 June 2019 and it would be the dream come true - the chance to ride alongside Buck in the same arena. I wrote my story with Molly and when I received the email confirming my place, I cried like a baby! We had a few months to save money and get ready.

I felt anxious upon arriving at Aintree in Liverpool, where Molly was stabled for 3 days. It was her first clinic and I wasn’t sure how she would handle the new place, the arena, all the banners and the crowd. Surprisingly, she settled very well in her posh stablee—she probably thought we had moved in there! The two horses stabled nextto her had traveled from France weren’t as well-behaved. TThey spent all three days spinning in their stables, sweating, and loudly whinnying.

I took Molly to the arena the day before to familiarise her with the venue. We were assigned to the morning class. I wasn’t confident at all coming to this clinic. All the posh riders signed up for this event came from various parts of the UK, Ireland, and France, bringing their stunning, top-breed horses in large lorries and wearing expensive clothes and equipment. Then there was me—a very ordinary girl with a rescue pony, all on my own.

The next day, all the morning riders and their horses gathered in the arena, waiting for Buck. When he walked in, looking like a proper cowboy from another world, I was hypnotised.

Each day, he demonstrated with one horse in the morning and another in the afternoon. We stood in a circle around him, watching and learning. Molly was so relaxed she barely stayed awake on her feet-she yawned, stretched and almost fell asleep, making me giggle.

I asked Buck a few questions during the clinic and while riding, he gave me a few tips in front of the crowd He even commented that Molly's disengaging of her hindquarters was improving, which put a big smile on my face.

During the three-day clinic, we witnessed Buck dismounting his horse to do groundwork with a young, misbehaved Fell pony that was rearing and barging into its owner. The pony was resistant when Buck began moving him around but he quickly corrected his behavior.

Molly was exceptionally well-behaved throughout the clinic and I was so proud of her. The entire three days were filled with excitement and hard work, as I tried to replicate Buck’s movements. During the clinic, I realised that it doesn’t matter how wealthy you are, how beautiful or expensive your horse is, or the cost of your equipment and horsebox. What truly matters is how you make your horse feel.

Watching Buck and the improvement he achieved with the horses he worked with in just three days was magnificent. I hadn’t been able to accomplish even half of that in three years with Molly. This made me realise just how much more I needed to learn and improve to reach even a fraction of his skill.

Western Training

Since attending Buck Brannaman’s clinic in 2019, I’ve gained a better understanding of specific techniques, such as certain movements, leg positions, and the importance of timing and releasing according to the horse's movement.

One exercise I focused on was rolling the hindquarters and bringing the front across. In the second part of the movement, Molly was supposed to pivot around her outside hind leg, leaving a visible mark on the ground with her hoof—a sign that the exercise was done perfectly.

This exercise requires precise timing and knowing where the horse’s feet are. Applying the leg or rein at the wrong moment, when the hoof is still grounded, can throw the horse off balance, preventing the turn. For months, I struggled to understand the process. Instead of pivoting on the outside hind leg, Molly would move all four legs.

After months of practice, setbacks, and studying Buck’s DVDs, Molly finally nailed her f irst perfect turn on the 22nd of March 2020, leaving a clear mark in the sand. I was overjoyed! Since then, we’ve practiced the exercise in every ride. It's the most valuable exercise in horse education.

“Timing is everything.” ― Buck Brannaman

Riding with a flag

Considering Molly’s past, I knew that riding with a flag would be a challenge. I had been hesitant to do it for so long that it's even embarrassing to admit. A few years ago, I attempted to carry the flag while riding, and it was a complete failure. Back then, I didn't know that on a green horse, holding a flag should be more like a tennis racket than carrying it on the side like a whip. The flag was in her blind spot and Molly got scared, starting to spin. I hadn't properly prepared her for it either and it was my fault. I put the flag away for a couple of years while riding and never tried it since. However, the thought and desire to try again never stopped drilling inside me.

Being self-taught requires a lot of effort and self-discipline. It's challenging to figure out and understand everything on your own, relying on the trial-and-error method. As Buck said, he was lucky to have Ray Hunt as his mentor and teacher, saving him years of figuring everything out. I have to dig deep every time I'm stuck, going through books and videos to find an answer. Then, years later, the solution I was looking for pops up in one of Buck's videos and I have a lightbulb moment. But even if it's difficult, it doesn't mean I will ever stop digging.

On the 11th of November 2023, I took Molly to the back fields for a ride. This time, she was well-prepared and ready for a ride with the flag. I did some groundwork before mounting and then we set off. Molly was calm and relaxed. We trotted, walked and even cantered, with me waving the flag around. Molly handled the new challenge perfectly. What seemed impossible became a reality. I was on cloud nine.

The Day I Became a Sheepdog (Sort Of)

On the 8th of February 2025, I went for a ride as usual in the back fields. Every year, we have sheep come to strip-graze the fields during the winter.

As soon as Molly and I entered the back fields, I noticed fifteen sheep had escaped from their pasture, grazing all over the other half of the field. I quickly called the owner, who was on his way.

Then it hit me—what an opportunity! It was now or never. The dream I had of working cattle was finally coming true... except instead of cows, I had sheep. Close enough!

I had watched hundreds of DVDs about working with cattle. I knew how to read their movements in theory and understood where their balance points were. Now it was time to test my skills.

I trotted up along the hedge, and the sheep started to group together. We made a wide circle, gradually guiding them back toward their pasture. The owner arrived with a friend, and I took full charge of the project. I told them to pull the fence down so the escapees could go back to the herd.

We attempted to push the escapees back in, but the sheep were too spooked to move through the gap, with the wire being too high. So, while keeping them together—despite their many attempts to dash past me and Molly—the owner lowered the fence in a different spot, using two poles to hold the wire down.

Molly and I, along with the owner and his friend, guided the sheep back inside, never letting a single one slip past us. Molly was incredible! Her turns were sharp and precise, cutting them off before they could make a run for it. She was reading my cues like a pro, moving like she had been doing this her whole life.

That’s what I’m talking about—giving a horse a job! Best. Day. Ever. I just wish I had it all on video!

P.S. The herding dogs might as well retire now.

New Beginning

On the 29th of August 2025, I reached out to an equine dentist after seeing a friend’s post on Facebook. She had shared a picture of her horse being treated by this man, who was very gentle and she mentioned that her horse loved him. I knew Molly needed a dental check, but I had heard many stories about horses being harmed during treatments, so I had been putting it off for a long time and couldn’t find the right person.

We exchanged a few messages and arranged the visit for two days later, as he was going to be in the area. The next day, we spent over two hours on the phone talking about teeth and all sorts of things. We had a lot in common and really hit it off.

He came on Sunday afternoon and took the time to let Molly get used to him. Then he headed to the big arena and the magic began. He showed her his equipment, spoke to her as if she were a person, and never used sedation. Molly allowed him to treat her and he was careful not to strain her TMJ. Watching him with Molly was a pleasure. He was gentle and kind, kissing her, hugging her, and taking all the time necessary to make the experience stress-free. Paul is extremely experienced and professional. I am so glad I met him; he opened my eyes to many things—not only dental care, but also bits, horsemanship, energy and so much more.

After the visit, I not only gained the best dentist for Molly, but I also gained a friend. What he showed me—the different level of being with horses—was so profound that I couldn’t function properly for nearly a week. I couldn’t sleep or eat, as I tried to process everything in my head. I won’t lie, I started questioning my horsemanship overall because it was different, at a deeper level. It was truly eye-opening.

Paul had me try something simple: put a small finger in the corner of my mouth to imitate the bit and try to swallow. It was impossible. Horses are forced to learn how to swallow and breathe with a bit in their mouth. I couldn’t believe it and felt deeply sorry for Molly and all horses. Add nosebands, flashes, and jerking on the reins, and it becomes disastrous.

Since then, I made a promise to Molly: I will never use a bit again. I dumped the bridle with the snaffle bit into the storage box and now ride her in a simple halter. It wasn’t a big change for me, because I had previously ridden her in a halter, and there was no difference—I wasn’t afraid she would run off. We already had a bond that cannot be faked.

Interestingly enough, Molly has become quieter and softer, and she doesn’t spook as much. I have taken my relationship with her to a new level, and I now view horses with even more compassion and empathy. I have broadened my horizons and started exploring different approaches for a deeper connection and understanding. My journey continues...

As Paul said: “People don’t change; they grow and evolve.”

O mnie

Moja przygoda z końmi rozpoczęła się w 2000 roku. Miałam 13 lat, kiedy koleżanka ze szkoły zabrała mnie do stadniny koni. Wszystkie konie były na pastwisku i nadszedł czas, aby sprowadzić je do stajni. Drzwi boksów były szeroko otwarte, a mnie kazano stanąć na wzgórzu przy stajni, podczas gdy konie biegły wyznaczoną drogą, zostawiając za sobą chmurę kurzu.

Myślałam, że serce wyskoczy mi z piersi. Byłam jednocześnie przerażona i podekscytowana. Podziwiałam ich siłę i piękno. Patrzyłam, jak zwalniają tuż przed wielkimi drzwiami stodoły, przechodząc przez nie w kolejności i znajdując swój boks. Kiedy wszystkie konie weszły do stajni, drzwi boksów zostały zamknięte i atmosfera się uspokoiła. To było moje pierwsze bliższe doświadczenie z tymi pięknymi stworzeniami. Następnie pomogłam przy karmieniu, a koleżanka wyjaśniła mi jak czyścić konie i nawiązać z nimi relacje.

Pierwsze spojrzenie w ich spokojne oczy, dotyk ich sierści, chrap i uczucie języka liżącego moją dłoń. Nie było już odwrotu. Wpadłam po uszy. Od tamtego dnia nic lub nikt nie był w stanie mnie powstrzymać przed spędzaniem całego wolnego czasu z końmi. Nawet codzienna, 45-minutowa piesza wędrówka do stadniny mnie nie zniechęciła. Całe lato spędziłam w stajni z innymi dziećmi ze szkoły na oporządzaniu i karmieniu koni.

Moja mama myślała, że z czasem z tego wyrosnę, lecz z biegiem lat moja pasja stawała się coraz silniejsza. Jeździłam w wielu różnych szkołach jeździeckich, dosiadając różne konie i ucząc się jak najwięcej. W wakacje zamiast na kolonie, rodzice wysyłali mnie na obozy jeździeckie. Dorastałam w tradycyjnych szkołach jeździeckich w Polsce i zdobyłam większe doświadczenie zarówno w jeździectwie, jak i w zarządzaniu końmi. Rok 2009 spędziłam pracując w Wielkiej Brytanii. Ukończyłam kurs instruktora jazdy konnej w Polsce w 2010 roku i kontynuowałam naukę pracując w stadninie ujeżdżeniowej w Polsce jako luzak, jeździec i instruktor.

Na wyspy wróciłam w 2011 roku i pierwszą rzeczą, jaką szukałam, były oczywiście szkółki jeździeckie. Brałam regularne lekcje dwa razy w tygodniu i pomagałam w pracach stajennych w soboty przez 1,5 roku. W tym czasie rozwijałam się głównie w skokach przez przeszkody i crossie. Miałam solidne podstawy jazdy konnej, które zostały docenione przez mojego instruktora, udostępniającego mi swoje konie do jazdy. Po osiągnięciu pewnego poziomu, dzierżawiłam kilka koni, ale ostatecznie konie nie należały do mnie, a moje możliwości i wkład były ograniczone. Zawsze marzyłam, że kiedyś kupię własnego konia, którego sama wychowam i ułożę. Nie było mnie stać na kupno konia w Polsce, a koszty pensjonatu były dość wysokie.

Od zawsze przyciągały mnie konie wymagające: płochliwe, lękliwe, młode, zielone, "trudne” w jeździe i obejściu. Każdy koń uczył mnie czegoś nowego, a ja pragnęłam więcej. Spędziłam dużo czasu przyglądając się, jak inni jeżdżą i obchodzą się z końmi, aczkolwiek niektóre metody mi nie pasowały.

Kiedy odkryłam Bucka Brannamana w okolicach 2012-2013, byłam całkowicie oczarowana jego podejściem i metodami pracy z końmi. Buck Brannaman był inspiracją do filmu Roberta Redforda Zaklinacz koni (1998). Jako dziecko, po wczesnej śmierci matki, Buck był maltretowany przez ojca alkoholika. On i jego starszy brat – obaj wykwalifikowani w sztuczkach z lassem – zostali umieszczeni w rodzinach zastępczych. Buck został uczniem pionierów jeździectwa naturalnego Raya Hunta i Toma Dorranca. Znalazł ukojenie i spokój w koniach. Jeden z jego cytatów brzmi: "Koń uratował mi życie, dlatego właśnie resztę swojego spędzę, starając się im pomagać.”. Buck podróżuje przez większość roku, prowadząc kliniki jeździeckie w Stanach Zjednoczonych, Europie, Australii i Nowej Zelandii.

Pamiętam, gdy po raz pierwszy oglądałam film “Buck”. Na początku jest scena, w której Buck prowadzi 6-letniego gniadego konia. Sposób, w jaki go prowadził – gdziekolwiek chciał – cofał, skręcał, zwalniał i przyspieszał bez najmniejszego napinania liny, nie używając przy tym siły, ani nawet dotyku, całkowicie zwalił mnie z nóg. Obserwując jazdę Bucka i reakcję konia na jego sygnały, zauważyłam, że pomoce, których używa, są tak subtelne i delikatne, że niemal niewidoczne gołym okiem. Nigdy wcześniej nie widziałam czegoś podobnego. Wciągnęło mnie to całkowicie.

Cieszę się, że trafiłam na Bucka, Raya Hunta i Toma Dorrance'a wystarczająco wcześnie, wystarczająco wcześnie, aby nie ugrzęznąć i nie zagubić się w dzisiejszym świecie hałaśliwych mediów społecznościowych. W czasach, gdy każdy może założyć stronę internetową lub profil na Facebooku, wrzucić kilka zdjęć i wyglądać na profesjonalistę, później okazuje się, że taka osoba nie potrafi nawet jeździć na koniu na kiju (Hobby Horse). Dlatego oddzielenie ziarna od plew w erze internetu jest niezwykle trudnym zadaniem.

Odniosłam wiele sukcesów z Molly, a stosowanie tych samych zasad wobec innych koni przez lata przynosiło mi równie dobre rezultaty. W 2025 roku moje horyzonty poszerzyły się jeszcze bardziej, gdy poznałam wyjątkowego jeźdźca i końskiego dentystę. To on leczył Molly i pokazał mi zupełnie inny sposób patrzenia na konie oraz pracy z nimi. Dzięki temu zaczęłam dostrzegać rzeczy z perspektywy, której wcześniej nigdy nie brałam pod uwagę.

Podzielił się ze mną mądrymi słowami: „Ludzie się nie zmieniają; oni tylko ewoluują.” Te słowa głęboko we mnie zapadły i od tamtej pory towarzyszą mi w codziennej pracy. Moja podróż trwa dalej, a ja wciąż uczę się i rozwijam razem z końmi.

Jak zostałam właścicielką konia

Od zawsze marzyłam o własnym koniu. Idealnie o źrebaku, którego sama wychowam i nauczę wszystkiego od zera. Wiedziałam też, że posiadanie konia to duże zobowiązanie i jako odpowiedzialny właściciel żywego zwierzęcia muszę zadbać o to, by otoczyć go możliwie jak najlepszą opieką. W Wielkiej Brytanii większość dzieci w młodym wieku dostaje kucyka w prezencie lub dorasta na ranchu. Ja niestety nie miałam tyle szczęścia. Kiedy dzieci wyrastają z kucyka, sprzedają go i kupują kolejnego większego konia. Niektórzy ludzie traktują konie jak zabawki lub narzędzia do wygrywania rozetek i nagród na zawodach lub pokazach, by zaspokoić swoje wewnętrzne potrzeby i ego. Jeśli koń nie jest wystarczająco dobry, zawsze mogą go sprzedać i kupić innego-lepszego. Ja chciałam mieć konia na całe życie i podchodziłam do tego całkiem poważnie. Nie interesują mnie pokazy ani konkursy, a na pierwszym miejscu stawiam dobro konia.

Kiedy zaczynałam pracę z Molly, była ona zdecydowanie moim największym wyzwaniem: płochliwa, dzika, przestraszona, trudna do złapania, nie do jazdy i z wieloma problemami wynikającymi z jej przeszłości: wąż z wodą, woda, plastikowe torby, flagi, bramy, strzyżenie, derki, spraye, podnoszenie nóg, wkładanie wędzidła, schodki do wsiadania, samo wsiadanie, jeżdżenie, poznawanie nowych ludzi i tak dalej. Na początku nie planowałam jej kupić, ale gdy zobaczyłam, jak ten biedny, przestraszony i zaniedbany konik zmienia się z biegiem czasu, zakochałam się w niej i wiedziałam, że nie mogę wypuścić jej rąk. Dostrzegałam dobroć w jej przerażonych oczach i nie mogłam się poprostu poddać i odejść.

W pracy z Molly stosowałam metody Bucka Brannamana i choć zajęło mi to dużo więcej czasu, bo w tym samym czasie się uczyłam, nasze efekty i postępy były wyraźnie widoczne. Po kilku tygodniach pracy nad przezwyciężaniem lęków Molly, kiedy dostrzegłam, jak się zmienia i otwiera przede mną, zapytałam właścicieli o jej cenę. Nie miałam wtedy wystarczających środków na kupno konia, mieszkałam i utrzymywałam się sama, płaciłam rachunki, itd. Mimo, że nie chcieli za nią dużo, ustaliliśmy, że gdy uzbieram pożądaną kwotę, to ją odkupię. Od tamtej pory przywiązałam się do niej jeszcze bardziej, bo wiedziałam, że jest prawie moja.

Kiedy właściciele zaczeli dostrzegać nasze postępy, podkreślali, że Molly należy do nich, a nie do mnie. Pomyślałam, że jeśli nie kupię jej teraz, to ją stracę na zawsze. Wiedziałam, że posiadanie konia to ogromne zaangażowanie i wiąże się z wieloma wyrzeczeniami, ale właśnie skończyłam 30 lat i byłam na to gotowa. Mojej rodzinie nie spodobał się mój szalony pomysł, aczkolwiek mama powiedziała mi, że zawsze chciałam mieć konia i utwierdziła mnie w mojej decyzji. Z jej pomocą zebrałam potrzebne środki, porozmawiałam z właścicielami i ustaliliśmy termin spotkania. Po zakończeniu transakcji wręczyli mi paszport Molly. Tego dnia zostałam oficjalnie właścicielką konia. Może nie był to źrebak, ani American Quarter Horse, o którym zawsze marzyłam. Kupiłam kuca o wysokości 140cm, bez rodowodu ani daty urodzenia i na dodatek z wieloma problemami wymagających pracy. Za to była moja i tylko moja. Byłam taka szczęśliwa!

Przebyłyśmy długą drogę wymagającą dużo pracy, czasu, cierpliwości, powtarzalności i konsekwencji, ale było warto. Stała się niesamowitym, wspaniałym, wszechstronnym koniem, o silnym i zabawnym charakterze. Stworzyłyśmy wyjątkową i bardzo silną więź, którą nic nie jest w stanie rozerwać. Jest moim koniem od serca i nie wyobrażam sobie życia bez niej.

Filozofia

Nie ma dwóch takich samych koni. Każdy z nich ma własny charakter, historię, mocne strony, lęki i sposób postrzegania świata. Z tego powodu nie istnieje jedna, uniwersalna technika, która działałaby na wszystkie konie. To właśnie sprawia, że praca z nimi jest tak piękna i niezmiennie fascynująca. Dla mnie najważniejsze jest słuchanie konia, patrzenie z jego perspektywy i próba zrozumienia jego spojrzenia na świat. Jeśli wsłuchasz się wystarczająco uważnie, koń powie Ci wszystko, co chcesz wiedzieć.

Konie nie są jedynie naszymi partnerami w treningu – są naszymi największymi nauczycielami. Każda interakcja to okazja, by się uczyć, rozwijać i ewoluować razem z nimi. To właśnie sprawia, że moja podróż z końmi jest wciąż żywa i inspirująca, rok po roku.

Oferta

🌿 Sesje Horsemanship – Ponad 25 lat doświadczenia 🌿

Pomagam koniom i ich opiekunom budować zaufanie, lekkość i pewność siebie – zaczynając od pracy z ziemi. Stosuję łagodne metody, które wspierają spokojną komunikację, trwałą więź i prawdziwe partnerstwo.

Zakres mojej pomocy obejmuje:

✔️ Praca z ziemi i budowanie pewności siebie konia i jeźdźca

✔️ Zajeżdżanie młodych koni & nauka wchodzenia do przyczepy

✔️ Nauka jazdy (od podstaw po poziom zaawansowany)

✔️ Stopniowe przejście do jazdy bez wędzidła

✔️ Rozwiązywanie problemów behawioralnych – brak szacunku, problemy w prowadzeniu, stawanie dęba, ponoszenie, błędne zagalopowanie i inne

✔️ Rehabilitacja koni po traumach i trudnych doświadczeniach

✔️ Werkowanie naturalne – 8 lat praktyki oparte na komforcie, prawidłowo zbalansowanych i zdrowych kopytach

✔️ Konsultacje z zakresu żywienia, codziennego zarządzania oraz budowania stylu życia, który sprzyja zarówno fizycznemu, jak i psychicznemu dobrostanowi konia.

Pełna empatii praca z końmi – zakorzeniona w 25 latach poznawania różnych metod i uczenia się bezpośrednio od samych koni.

Warrington, Cheshire UK i okolice

WhatsApp (+44) 7711981987

e-mail: judyta.kam@gmail.com

Żywienie

Czym karmisz swojego konia?

Granulatem? Senior musli? Granulatem dla źrebiąt? Musli sport? Mieszanką rekonwalescencyjną? Cool mix? Wysłodkami buraczanymi? Sieczką bez melasy? Mieszanką niskokaloryczną? Balancerem? Itd. itd. Ale jaka jest różnica? Czy kiedykolwiek spojrzałeś na etykietę składników, aby zobaczyć, czym RZECZYWIŚCIE karmisz swojego konia? W jaki sposób te składniki są hodowane, zbierane, przetwarzane, poddawane obróbce chemicznej, itp.? Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się czym naprawdę są te składniki na etykiecie komercyjnej karmy dla koni? Oto niektóre z najczęściej używanych składników w przetworzonej paszy dla koni oraz prawda o tym, czym one naprawdę są. Marketing używa słów takich jak "czysty” i "naturalny”, ale w rzeczywistości większość pasz jest daleka od tego, do czego układ trawienny i bakterie jelitowe Twojego konia ewoluowały, aby "jeść” przez setki tysięcy lat. W ciągu ostatnich 10 do 15 lat składniki pasz znacznie się zmieniły. Oto dlaczego:

Suszenie upraw kombinowanych

Ostatnie dostępne oficjalne dane dla Wielkiej Brytanii pokazują, że ponad 90% rolników wysuszyło ponad 40% upraw zbóż kombinowanych i ponad 80% upraw roślin oleistych w latach 2006/2007. Co to znaczy? Osuszanie to wysychanie (lub zabijanie) plonów za pomocą środków chwastobójczych, takich jak Roundup lub diquat, 10 do 14 dni przed zbiorami, aby plony były tańsze i łatwiejsze do zbioru. Środek chwastobójczy pozostaje na uprawie - zewnętrzna część ziarna i słoma zawierają najwięcej resztek. Poziom glifosatu (aktywny składnik Roundupu) w paszach dla zwierząt, zgodnie z prawem Europejskim, może być do 5 milionów razy wyższy niż w naszej wodzie pitnej. Liczby te nie są oparte na żadnych testach bezpieczeństwa na zwierzętach - tylko limity oparte na ilości użytego środka chwastobójczego.

Pasza pszeniczna

Pasza pszeniczna nie jest zmieloną całą pszenicą ani otrębami pszennymi. Jest to główny produkt uboczny z przemiału przy produkcji mąki i główny czynnik wypełniający w paszach dla koni. Pasza pszenna składa się głównie z fragmentów zewnętrznej łuski i cząstek ziarna, grubej i drobnej śruty, zewnętrznej łuski i łuski. Jest przetwarzany (zwykle w peletki) w celu związania ze sobą drobnych cząstek przy użyciu substancji chemicznych, takich jak lignosulfonian. Oprócz zaprawiania nasion i nawozów na bazie azotanu amonu, pszenica uprawiana w Wielkiej Brytanii otrzymuje średnio 3 zabiegi fungicydami (środki grybobójcze), 3 herbicydy (preparaty chwastobójcze), 2 regulatory wzrostu i 1 insektycyd (środki owadobójcze). Ziarno może być następnie opylane, spryskane lub zagazowane pestycydami w magazynach zbożowych w gospodarstwach, a następnie w innym możliwym pyleniu, gazie lub rozpyleniu pestycydów w komercyjnych magazynach zbożowych. Konstrukcje sklepów można również spryskać pestycydami. Pasza pszeniczna to przede wszystkim zewnętrzne części ziarna pszenicy, które były w bezpośrednim kontakcie z różnymi zabiegami i zawierają kurz, brud, zarodniki pleśni i mykotoksyny skoncentrowane podczas procesu mielenia, a także środek chwastobójczy z zabiegów osuszania. Ustawodawstwo regulujące bezpieczne poziomy mikotoksyn w żywności dla ludzi nie ma zastosowania do pasz dla zwierząt - tylko zalecane poziomy są tworzone, a nie egzekwowane. Pasza pszeniczna jest bogata w błonnik, ale bardzo uboga w niezbędne składniki odżywcze. Po co karmić paszą pszeniczną, gdy w siatce siana jest dobrej jakości i tańszy błonnik? Czy naprawdę wiemy, co te wszystkie chemiczne pozostałości robią z dobrymi bakteriami w jelitach Twojego konia?

Pasza owsiana

Pasza owsiana nie jest zmielonym całym owsem. Pasza owsiana jest odpadowym produktem ubocznym przemysłu młynarskiego. Składa się z łusek owsa 4:1 (bardzo zewnętrzna część ziarna) i pyłu składającego się głównie z włosków owsa leżących między ziarnem a łuską. Łuska owsiana ma nieco lepszą strawność niż słoma owsiana. Musi zostać przetworzona w celu związania łusek i pyłu w peletki, tj. peletowany przy użyciu środków wiążących, takich jak lignosulfonian lub melasa lub skrobia. Oprócz zaprawiania nasion (aby zapobiec uszkodzeniom przez ptaki, ślimaki itp.) i nawozów azotanem amonu, owies uprawiany w Wielkiej Brytanii otrzymuje średnio 2 zabiegi herbicydem, 2 zabiegi fungicydem, 1 regulator wzrostu i 1 spray insektycydowy. Ziarno może być następnie opylane pestycydem w magazynach zbożowych w gospodarstwie, a następnie możliwe jest kolejne opryskiwanie pestycydem w handlowym magazynie zbożowym. Konstrukcje sklepów są również spryskiwane pestycydami. Pasza owsiana to przede wszystkim zewnętrzna łuska ziarna owsa, która miała bezpośredni kontakt z różnymi rodzajami obróbki i zawiera kurz, brud i zarodniki pleśni. Podczas mielenia owsa w celu wytworzenia "owsianki” przeznaczonej do spożycia przez ludzi, naturalnie występujące mikotoksyny obecne w zewnętrznych częściach ziarna owsa są skoncentrowane w odpadowym produkcie ubocznym, który w przeszłości był kompostowany i zwrócony do ziemi jako nawóz . Obecnie ten odpadowy produkt uboczny nazywa się paszą owsianą i może zawierać mikotoksyny na poziomie do 500 razy większym niż nasza "owsianka”. Przepisy regulujące bezpieczne poziomy mikotoksyn w żywności dla ludzi nie mają zastosowania do pasz zwierzęcych. Pasza owsiana jest bogata w błonnik, ale znowu bardzo uboga w niezbędne składniki odżywcze. Po co karmić paszą owsianą, gdy w siatce znajduje się dobrej jakości i tańszy błonnik?

Słoma o ulepszonych wartościach odżywczych

Brzmi nieźle, ale co to właściwie jest? To słoma potraktowana wodorotlenkiem sodu w celu rozbicia włókna strukturalnego (ligniny) i zwiększenia jego strawności. Wodorotlenek sodu jest też znany jako soda żrąca. Stosowana jest głównie w przemyśle papierniczym, produkcji mydeł, detergentów oraz jako środek do czyszczenia rur. Jest to najczęstszy składnik środków do czyszczenia piekarników. Słomę potraktowaną wodorotlenkiem sodu bardzo często następnie granuluje się przy użyciu lignosulfonianu lub innych środków wiążących, a uprawę (z której zbierana jest słoma) pryska się pestycydami - jak wyżej w zależności od tego czy jest to słoma pszeniczna, owsiana czy jęczmienna. Słoma może zawierać wysoki poziom pozostałości środka chwastobójczego, jeśli pochodzi z wysuszonych upraw. Czy naprawdę wiemy, jakie reakcje chemiczne zachodzą na słomie ze wszystkimi pestycydami, środkami chwastobójczymi, zabiegami chemicznymi w celu wytworzenia tych przetworzonych peletów ze słomy i jaki wpływ mają te chemikalia na bakterie jelitowe? Nie wiadomo, jak dotąd nie przeprowadzono żadnych badań.

Gotowana Soja, Wysokoproteinowa Soja, Łuski Soi

Soja w teorii jest doskonałym źródłem białka. Jest to stosunkowo tanie białko w produkcji i dlatego jest obecnie bardzo popularnym składnikiem pasz. Surowe ziarna soi zawierają oprócz inhibitorów proteazy czynniki alergizujące, wolotwórcze (goitrogeny-wpływają na pracę tarczycy, obniżając wchłanianie jodu) i przeciwzakrzepowe. Wiele osób ma alergię na produkty sojowe, które są odpowiednio oznakowane w żywności dla ludzi. Aby uniknąć tych anty-odżywczych czynników, azjatyckie kultury tradycyjnie fermentowały soję (sos sojowy, natto, miso, tempeh) lub kiełkowały ziarna. Azjaci fermentują soję od tysięcy lat, zanim stała się ona składnikiem białkowym większości zachodnich diet, jednak tradycyjne średnie spożycie sfermentowanej soi na osobę w Japonii wynosi tylko 2 łyżeczki. Zachodnia kultura polega na jedzeniu w dużych ilościach po ugotowaniu (ogrzewanie, mikronizacja lub inny proces termiczny) i nie wszystkie te anty-odżywcze czynniki są tracone. W przypadku koni z ochwatem, zaburzeniami metabolizmu wolotwórcze działanie roślin strączkowych może działać jako inhibitor tarczycy. Większość światowej produkcji soi pochodzi z upraw genetycznie zmodyfikowanych (gen bakteryjny nadający odporność na aktywny składnik herbicydu Roundup jest genetycznie sklonowany w roślinie). Setki tysięcy akrów lasów deszczowych zostało zniszczonych, aby zrobić miejsce dla plantacji soi GM, spryskiwanych herbicydem Roundup. Glifosat (aktywny składnik Roundupu) jest czynnikiem zaburzającym gospodarkę hormonalną - tzn. może zaburzać normalny metabolizm. Opublikowane badania pokazują również, że karmienie kukurydzą GM ma niekorzystny wpływ na zdrowie ssaków, w tym na wątrobę, nerki i metabolizm. Czy genetycznie modyfikowana soja jest składnikiem naturalnym - tj. czy bakterie jelitowe ewoluowały przez setki tysięcy lat, aby spożywać ten składnik? Raczej nie!

Środki granulujące i wiążące

Są one potrzebne do związania drobnych proszków, kurzu i włosów jako produktów ubocznych procesu mielenia w stałe granulki, kostki lub mieszanki. Powszechnie stosowane środki wspomagające granulowanie i wiązanie obejmują melasę, lignosulfonian (ług siarczynowy) i glinki (bentonit, uwodniony krzemian glinu). Melasa może być użyta do 15% lub więcej w niektórych tańszych paszach.

Melasa ma bardzo ograniczone właściwości odżywcze - głównym celem jest bycie tanim, słodkim środkiem wiążącym kurz i drobne cząstki. Siarczyny są jednym z dziewięciu najczęstszych produktów spożywczych powodujących ciężkie reakcje niepożądane u osób z chorobami układu oddechowego, takimi jak astma, a także powoduje pokrzywkę. Siarczyny są również używane jako konserwant i są szkodliwe dla dobrych bakterii w jelitach. Gliny używane do granulowania w paszach dla koni to te same gliny, które są używane do produkcji żwirku dla kotów, cementu i klejów. Glina może hamować wchłanianie różnych składników odżywczych i wiąże się nieselektywnie z bakteriami, dzięki czemu usunie z jelit zarówno dobre, jak i złe bakterie.

Alfalfa/Lucerna

Ponieważ lucerna jest uważana za rodzaj paszy, wiele osób myśli, że jest to również rodzaj trawy. Ale lucerna pochodzi z rodziny roślin strączkowych, która obejmuje również soczewicę, soję i koniczynę. Ponadto w dużej mierze składa się z błonnika zwanego ligniną, która nie jest strawna. Ten niestrawny błonnik w połączeniu z wysoką zawartością białka sprawia, że ​​nie jest on zbyt wydajnym źródłem energii.

Lucerna to pasza wysokobiałkowa. Jednak podawanie większej ilości białka, niż wymaga tego Twój koń, może spowodować niestrawność żołądka, a także fermentację i gnicie w jelicie grubym. To może się przyczynić do nieszczelnego jelita i wytworzy zbyt dużo amoniaku, który w przypadku nagromadzenia w nadmiernych ilościach jest toksyczny dla wątroby i nerek. Konie na diecie wysokobiałkowej stają się nadmiernie zakwaszone, co może powodować stany zapalne w różnych układach ciała, w tym stawów i kopyt.

Lucerna zawiera duże ilości wapnia, a także magnezu, potasu, żelaza, fosforu, lizyny, witaminy C, witaminy K i kwasu foliowego. Zbyt dużo lucerny wymaga dużo wapnia do buforowania kwaśnych metabolitów z metabolizmu białek. Jeśli nie ma wystarczającej ilości wapnia, organizm usunie wapń z kości, stawów i mięśni. Ponadto lucerna może powodować nadmierną stymulację przysadki mózgowej.

Nie tak powszechnie znany jest najważniejszy fakt, że lucerna ma wysoką zawartość potasu i wyjątkowo niską zawartość sodu. Będąc rośliną strączkową, magazynuje sód w guzkach korzeniowych, więc praktycznie nie ma go w powyższej nadziemnej części rośliny. Podobno w społeczności rolniczej powszechnie wiadomo, że stado karmione lucerną, należy również karmić sodem (w postaci soli)!

Kolejnym problemem związanym z lucerną jest jej wysoka zawartość fitoestrogenów. Pod tym względem jest podobna do koniczyny i może zakłócić cykl klaczy i spowodować inne problemy reprodukcyjne. Kolejną kwestią jest fakt, że lucerna, podobnie jak koniczyna, jest wysoka w pigmenty fotodynamiczne (fluorescencyjne), które są prawdziwą przyczyną oparzeń słonecznych i grudy.

Dodatkowo lucerna jest dobrze znanym "wyzwalaczem” zespołu potrząsania głową/headshaking, podobnie jak rajgras/życica i koniczyna.

Pasze o wysokiej zawartości białka, w tym siano z lucerny, powinny być podawane TYLKO wtedy, gdy jest to wymagane jako suplement uzupełniający poziom białka; ale nigdy nie powinien być używany jako podstawowe pożywienie lub zastępować siano. Konie nie są anatomicznie przystosowane do metabolizowania dużych ilości białka. One są stworzone do fermentacji błonnika.

Wysłodki buraczane

Wysłodki buraczane to produkt uboczny przetwarzania buraków cukrowych, który jest wykorzystywany jako pasza dla koni i innych zwierząt hodowlanych. Wysłodki buraczane to materiał włóknisty pozostały po ekstrakcji cukru z buraków cukrowych. Zawartość białka w wysłodkach buraczanych jest dość niska, a zawartość wapnia wysoka.

Wysłodki nie zawierają białka, witamin i minerałów, których potrzebuje koń, a ponadto mają wysokie stężenie wapnia. Są również pozbawione witaminy A i są podobne do lucerny.

Referencje

"What do you feed your horse?" - Dr. Debbie Carley PhD/Thunderbrook Equestrian Ltd

"3 Benefits and Dangers of Feeding Alfalfa to Horses"

"Lucerne - The Least Known, Most Important Fact You Need to Know" - Calm Healthy Horses Ltd

"Feeding Beet Pulp to Horses: the Good and the Bad" - Horse Racing Sense

Trawy

Niskocukrowe trawy

Wysokocukrowe trawy

Referencje

"Trawy łąkowe" - budujesz.info

Flora Polski - Atlas Roślin

Zioła

Zrozumienie Ziół i Ich Zastosowań

Zioła były od dawna wykorzystywane w celach leczniczych, jednak ważne jest, aby zrozumieć czynniki, które mogą wpłynąć na ich skuteczność.

Zmienność Roślin

Rośliny naturalnie się różnią, co oznacza, że wyniki mogą nie zawsze być spójne. Warunki środowiskowe i metody zbioru mogą prowadzić do różnic w sile działania ziół.

Aktywne Składniki

Różne rośliny mogą zawierać różne ilości i jakości aktywnych składników, które decydują o ich właściwościach leczniczych. Ta zmienność może wpływać na skuteczność ziół.

Stabilność i Potencja

Zioła z biegiem czasu tracą swoje właściwości, a ich skuteczność może nieprzewidywalnie maleć. Ekspozycja na powietrze, światło i ciepło przyspiesza ten proces, co utrudnia przewidywanie, jak skuteczne będzie lekarstwo po długotrwałym przechowywaniu.

Wchłanianie Składników

Organizm wchłania składniki roślin w różnym tempie. Niektóre mogą być wchłaniane szybko, podczas gdy inne w ogóle, co wpływa na ich skuteczność.

Różnice Między Partiami

Każda partia ziół może się różnić, nawet od tego samego dostawcy, z powodu różnic w warunkach uprawy, terminach zbiorów i innych czynnikach.

Zanieczyszczenie i Prawidłowe Rozpoznanie

Produkty ziołowe mogą być zanieczyszczone, fałszowane lub błędnie zidentyfikowane, co wiąże się z ryzykiem zdrowotnym. Zakupy u renomowanych dostawców pomagają zminimalizować te problemy.

Skuteczność

Nie wszystkie preparaty ziołowe są skuteczne, a niektóre mogą nie mieć oparcia w badaniach naukowych. Ważne jest, aby odpowiednio zarządzać oczekiwaniami przy stosowaniu ziół.

Zioła dla koni

Istnieje bardzo mało kontrolowanych badań naukowych nad wpływem leczenia ziołowego u koni, często nie jest jasne, jak ustala się dawki. Korzystanie z ludzkiej medycyny ziołowej jako podstawy może być ryzykowne, ponieważ to, co jest bezpieczne dla jednego gatunku, może nie być bezpieczne dla innego.

To, że produkty ziołowe mogą być "naturalne", nie oznacza, że są bezpieczne. Niektóre rośliny, takie jak wilcza jagoda są naturalnie toksyczne i prawdopodobnie nigdy nie powinny być stosowane u koni. Inne, takie jak olej z drzewa herbacianego, mogą być bezpieczne w określonych stężeniach, ale mogą wywoływać szkodliwe efekty przy wyższych dawkach.

Dodatkowo, ponieważ niektóre zioła zawierają wiele aktywnych składników, istnieje ryzyko interakcji z lekami konwencjonalnymi. Dlatego ostrożność jest niezbędna przy stosowaniu ziołowych środków u koni.

Właściwości niektórych ziół

Referencje

"The Curious History of Herbs and Plants as Medicines" - David Ramey D.V.M.

"The Science Behind Herbs a nd Plants as Medicines" - David Ramey D.V.M.

"Heal your horse with an herbal pasture" - Equine Wellness

The Equine Herb Company

Ewalia - Herbs for horses & pets

7 Research-Backed Benefits of Milk Thistle Extract for Horses

Meadowsweet - Equine Wellness

Dandelions Are Worth More Than Wishes To Your Horse - Equine Essential Wellness

Horse Herbs

"7 things you need to know before giving garlic to your horse" - Animaderm

Chwasty przyjazne koniom

Referencje

"Sow Thistle" - Edible Wild Food

"Keeping your horse safe from poisonous plants: How to spot them and what to do" - petplanequine.co.uk

"Healthy weeds for horses" - Horse Network

"Yarrow -A Herbal Alternative" - Brookby Herbs

"Herbal treatment" - Your Natural Horse

(Nie)bezpieczne rośliny

Żywopłoty - bezpieczne dla koni

Drzewa – bezpieczne dla koni, zapewniają cień i schronienie

Trujące rośliny

Referencje

"Horse Friendly Hedges & Trees" - The Tree and Hedge Company

"Nine poisonous plants horses should avoid" - bluecross.org.uk

"Poison Hemlock: Toxic to Horses and Other Animals" - thehorse.com

"Hemlock & Cow Parsley" - Jack Raven Bushcraft

Witaminy

Czy Twój koń naprawdę potrzebuje suplementacji witaminami?

Mądra Matka Natura stworzyła konia tak, że może on otrzymywać lub zsyntetyzować wszystkie witaminy samodzielnie.

Witamina A pełni wiele ważnych ról i funkcji dla organizmu konia, w tym wpływa na wzrok, wspomaga układ odpornościowy zwalczający choroby oraz pomaga w rozmnażaniu i wzroście. Jeśli Twój koń je wszystko, co jest zielone, np. siano lub trawę, otrzymuje wystarczającą ilość witaminy A. Witamina A jest przechowywana w wątrobie, a Twój koń może funkcjonować dość długo bez problemów z witaminą A.

Witaminy z grupy B są bardzo ważne w wielu funkcjach organizmu, takich jak produkcja komórek krwi, produkcja energii, itp. Koń otrzymuje wszystkie witaminy z grupy B z bakterii, które szczęśliwie syntetyzują je w jelitach. On je – bakterie trawią i wytwarzają witaminy z grupy B. Wszyscy są szczęśliwi, może z wyjątkiem ludzi, którzy chcą sprzedać Ci witaminę B.

Konie samodzielnie wytwarzają witaminę C z glukozy w wątrobie. Nie można sprawić, by konie miały niedobór witaminy C, nawet jeśli bardzo tego chcesz.

Witamina D wspomaga wchłanianie wapnia w jelitach i jest potrzebna do prawidłowego wzrostu kości. Witamina D jest wytwarzana w dużych ilościach, jeśli Twój koń ma dostęp do słońca. Jeśli nigdy nie ma dostępu do słońca, to Ty jesteś problemem, nie on.

Witamina E jest również dostępna w rzeczach, które są zielone. To powiedziawszy, niedobory witaminy E są czasami obserwowane u koni, które nie mają dostępu do świeżej paszy lub dobrej jakości siana. Ale zdarza się to tak sporadycznie, że w większości przypadków nie warto się tym martwić, zwłaszcza jeśli koń ma dostęp do trawy lub świeżej, wysokiej jakości siana. Dodatkowo witamina E jest magazynowana w organizmie konia przez kilka miesięcy..

Witamina K pomaga w krzepnięciu krwi i znowu nie możesz sprawić, że Twój koń będzie miał niedobór witaminy K, bo te bakterie, które żyją w jelitach, są odpowiedzialne za tę niemożliwość.

Koń może właściwie zadbać o samego siebie dzięki dobrej diecie (a jeśli nie ma tak dobrej diety przez kilka tygodni, posiada zapas takich witamin jak witamina A i E). Dodajmy do tego fakt, że ogromna liczba dowodów uzyskanych z medycyny ludzkiej wykazuje, że dla większości ludzi podawanie suplementów witaminowych to nic innego jak strata czasu i pieniędzy.

Nie ma więc powodu, aby marnować pieniądze na rzeczy, których nie musisz kupować. Mogą istnieć pewne specyficzne przypadki, w których potrzebna jest szczególna suplementacja, ale jest ich bardzo mało.

Sednem sprawy jest to, że jeżeli Twój koń je “zielone rzeczy” nie potrzebuje on suplementacji witaminowej. Dodatkowo, jeśli karmisz swojego konia jakąś mieszanką, prawdopodobnie zawiera ona witaminy i nie musisz podawać żadnych suplementów.

Referencje

Should Your Horse Be Taking Vitamins? - David Ramey DVM

The Color Green, Gut Bacteria, and Why Your Horse Probably Doesn’t Need Extra Vitamins - David Ramey DVM

Wrzody żąłądka

W przeciwieństwie do ludzi, konie mają ciągłą produkcję kwasu żołądkowego. Oznacza to, że zamiast wytwarzać więcej kwasu żołądkowego podczas jedzenia, żołądek konia wytwarza kwas w sposób ciągły, niezależnie od tego, czy jest dostępny pokarm, czy nie.

Głód, stres, brak wybiegu, dieta wysokoskoncentrowana, leki niesteroidowe, takie jak fenylobutazon ("bute”), itp. mogą powodować wrzody żołądka. Są dość powszechne i występują u około 90% koni wyścigowych, 50% u źrebiąt i 37-66% u koni sportowych i rekreacyjnych. To bardzo ważne, aby koń miał dostęp do paszy, ruchu, wybiegu, towarzystwa oraz diety niskocukrowej i niskoskrobiowej.

Referencje

"Stomach ulcers" - Totally Vets

Suplementy na stawy

Jeśli chodzi o suplementy, żadne nie są szerzej reklamowane niż te, które mają "wspomóc” końskie stawy. Nie ma jednak pewności, że produkt, który kupujesz, faktycznie zawiera to, co jest na etykiecie. Liczne badania wykazały, że jest to problem, na przykład w przypadku produktów zawierających glukozaminę. >>>LINK

Glukozamina i siarczan chondroityny to dwa najważniejsze składniki na liście suplementów na stawy.

W ciągu 50 lat, gdy spojrzy się na dane zbiorcze, nie wykazano, aby glukozamina i siarczan chondroityny rzeczywiście działały korzystnie na stawy. Przez lata wielu badaczy przyglądało się badaniom nad glukozaminą i siarczanem chondroityny. W 2008 roku badania przedstawione w Europie wykazały, że tak naprawdę nie można wyciągnąć żadnych wniosków. >>>LINK

W 2013 roku w książce zatytułowanej "Equine Applied and Clinical Nutrition: Health, Welfare and Performance” podsumowano to samo, powołując się przede wszystkim na brak dobrze zaprojektowanych badań.

Badanie z 2014 roku również nie wykazało żadnego efektu. >>>LINK A jeszcze w 2021 r. kolejna recenzja – tym razem przeprowadzona w Niemczech – wykazała, jak się domyślacie, niewystarczające dowody na jakikolwiek wpływ suplementów na stawy końskie >>>LINK

Po około 50 latach nie ma spójnych dowodów świadczących o jakimkolwiek wpływie suplementów na stawy.

Innym faktem jest to, że bardzo niewiele z tego, co zjada koń, jest wchłaniane do jego organizmu, prawdopodobnie dlatego, że są one szybko fermentowane lub rozkładane w jelitach konia. >>>LINK

Ponadto nikt nie ma pojęcia, jaka może być “właściwa” dawka. Jeśli etykieta produktu jest dokładna, nadal nie ma ustalonej dawki.

Ilości, które wykazały pewien efekt w badaniach w probówkach, są około 1000 razy większe niż to, co można osiągnąć, karmiąc konia suplementem.

Kwasy tłuszczowe omega 3 potencjalnie pomagają łagodzić stany zapalne. Niestety, czy to siemię lniane, czy kwasy tłuszczowe z morza (małże) wydaje się, że nie ma większego wpływu. >>>LINK

Resweratrol należy do grupy związków zwanych polifenolami, które mają działać przeciwutleniająco i chronić stawy konia przed uszkodzeniami. Badanie zostało przeprowadzone w 2016 roku na Texas A&M University. >>>LINK Tylko 8 z 21 koni otrzymujących suplementację i 7 z 20 koni otrzymujących placebo powróciło do pełnej pracy pod koniec 4-miesięcznego okresu, podczas którego konie były obserwowane, a większość pod koniec badania konie nadal były kulawe.

Wiele osób uważa produkty ziołowe za alternatywę dla leków, ale oczywiście tak nie jest. Popularne zioła, które są sprzedawane jako suplementy na stawy, obejmują takie rzeczy jak niebiesko-zielone algi, diabelski pazur (Devil’s claw, czarci pazur) i ten zawsze popularny “seler indyjski” (“barszcz zwyczajny”). Większość z nich nie była badana na koniach. W rzeczywistości niektóre zioła są faktycznie zakazane u koni biorących udział w zawodach (np. Devil's Claw).

Właściwie można znaleźć pozytywne wyniki w okazjonalnych badaniach suplementu na stawy. Na przykład grupa związków tłuszczowych (lipidów) pochodzących ze stworzeń morskich (małże, rekiny itp.) Zmniejszyła stan zapalny chrząstki w jednym badaniu. Jedynym problemem było to, że chrząstka była w probówce: nie u konia…

Można znaleźć wiele badań, w których podawanie pewnej kombinacji składników zmniejsza jeden lub dwa wskaźniki stanu zapalnego w eksperymentalnych modelach artretyzmu - zapalenia stawów. Problem polega na tym, że nie wiadomo, czy te eksperymentalne modele naprawdę mają coś wspólnego z naturalnie występującym problemem artretyzmu.

Jeśli po prostu próbujesz zmniejszyć lub zapobiec stanom zapalnym, istnieje wiele rzeczy, które możesz podać swoim koniom, w których dawka jest znana, a ich zawartość gwarantuje, że działa jak powinien.. Odnosi się do LEKÓW.

Podsumowując, w rzeczywistości istnieje bardzo mało dowodów sugerujących, że suplementy na stawy naprawdę coś dają, i to po ponad 50 latach. Z pewnością nie zapobiegają artretyzmowi ani nie robią niczego, co chroni chrząstki w wymierny sposób.

Referencje

"Joint Supplements" - David Ramey DVM

Kopyta

Boso przez świat

Zanim kupiłam Molly, jeździłem na wielu różnych koniach w Polsce i Wielkiej Brytanii i nigdy nie przywiązywałam uwagi czy są podkute, czy bose. Większość koni w szkółkach jeździeckich w Polsce były bose i nawet jeśli niektóre z nich były podkute, to podczas zimowych miesięcy były rozkuwane, aby zregenerować puszkę kopytową. W Wielkiej Brytanii konie są kute przez cały rok i większość właścicieli nie zdaje sobie sprawy, jaką szkodę wyrządzają swoim koniom.

Molly nigdy nie miała podków, nawet zanim ją kupiłam i zawsze miała dość mocne kopyta. Ze względu na jej straszną przeszłość, Molly boi się kowali i nigdy nie przyszło mi do głowy, żeby ją podkuć. Nawet zwykłe struganie wykonane przez kowala bardzo ją stresowało.

Po jej drugim werkowaniu podniosłam jej nogi i wcale nie byłam zadowolona z efektów. Zaczęłam robić rozeznanie, przeszukiwać internet, kupiłam narzędzia do strugania i zaczęłam strugać ją sama od początku 2017 roku. W listopadzie 2019 natknąłem się na The Barefoot Horse Magazine i Barefoot Life - groupę na Facebooku. Chciałam dowiedzieć się więcej o kopytach, anatomii, trymowaniu i ogólnym zdrowiu koni. Kupiłam kilka książek Jaime Jacksona “Paddock Paradise”, “Horse Owners Guide to Natural Hoof Care” i “The Natural Trim”. Ilość informacji, które przeczytałam o chorobach, patologiach kopyt, ochwacie, prawidłowym żywieniu, leczeniu, anatomii kopyt, itd. była przytłaczająca. Wkrótce popadłam w obsesję.

Byłam członkiem grupy Barefoot Life przez 1,5 roku i bardzo dużo się nauczyłam. Obejrzałam około 100 godzin programów na żywo, seminarii internetowych, w tym wywiadów z profesorem Steve'em Hebrockiem AANHPC, specjalistą od pielęgnacji kopyt z LH, byłym kowalem Nickiem Hillem i weterynarzem holistycznym Ralistą Grancharovą, Rebecką Blenntoft z Equilymph, specjalistami od pielęgnacji kopyt z Hoofing Marvelous, Simonem Earle'em - trenerem bosych koni wyścigowych, oficerem Gregiem Sokoloskim z policji konnej w Houston i wielu innych.

Na początku 2025 roku natknęłam się na działalność David Landreville'a — strugacza naturalnego i byłego kowala z USA. Jego podejście do werkowania bardzo różniło się od tego, czego nauczyłam się i co praktykowałam przez ostatnie lata. Zaintrygowana, zaczęłam bliżej przyglądać się jego metodom i dołączyłam do jego grupy edukacyjnej.

Filozofia Davida oraz jego techniki werkowania całkowicie wywróciły moją dotychczasową wiedzę o struganiu do góry nogami — ale wszystko, co tłumaczył, miało absolutnie logiczny sens. Ma na swoim koncie tysiące udanych przypadków rehabilitacji koni, co jest szeroko udokumentowane na filmach i zdjęciach.

Zaczęłam skrupulatnie studiować jego metody i stopniowo wdrażać je w swojej pracy. Już po trzech miesiącach zauważyłam widoczne zmiany. Postawa Molly wyraźnie się poprawiła, a jej kopyta zaczęły wyglądać zdrowiej i są bardziej zbalansowane.

Wpływ Davida zmienił nie tylko moje podejście do samego werkowania, ale również sposób, w jaki patrzę na żywienie koni i ogólne zarządzanie. Jego holistyczne podejście pogłębiło moje wiedzę i pozwoliło mi wejść na nowy poziom pracy z końmi.

Molly nigdy nie miała problemów zdrowotnych. Nigdy nie kulała ani nie miała ropnia w kopycie. Liczba chorych i kulawych koni w dzisiejszych czasach — zwłaszcza tutaj w Wielkiej Brytanii — jest ogromna. Codziennie widzę patologie kopyt, choroby i podkute konie z ochwatem. To łamie serce, bo wynika z ignorancji, braku chęci do nauki i zamkniętych umysłów. Zbyt wiele koni jest usypianych tylko dlatego, że weterynarze nie mają już nic więcej do zaoferowania.

Natknęłam się na kilka świetnych artykułów, którymi warto się podzielić:

• ‘What's So Bad About Shoes? The side effects of metal shoes‘ - Co jest złego w podkowach? Skutki uboczne metalowych podków
• ‘I will never shoe another horse’ – wywiad z byłym kowalem Nickiem Hillem - Nigdy już nie podkuję konia
• ‘Farriers who say NO… - Wywiad z Jaime Jackson‘ - Kowale którzy mówią NIE - najsłynniejszym na świecie kowalem, który stał się trymerem, ze Stanów Zjednoczonych, autorem wielu książek, w tym "Paddock Paradise” i "Prawdziwy świat koni”, jednym z założycieli AANHCP oraz mistrz naturalnej pielęgnacji koni. Jego trym oparty jest na "modelu dzikiego konia” podczas jego legendarnych badań w Great Basin w USA.
• Weterynarz Bracy Clark, który ponad 200 lat temu (1800) stwierdził, że podkuwanie koni powoduje u nich długotrwałe problemy zdrowotne, bolesność nóg i może potencjalnie skrócić ich życie z powodu pojawienia się innych problemów biomechanicznych, nie tylko w nogach. Zrobił eksperyment wraz z rysunkami jednej z klaczy swojego klienta. Rysunki pokazują dramatyczne zmiany w kopytach klaczy, spowodowane wielokrotnym podkuwaniem przez okres 3 lat. Właścicielka klaczy była tak przerażona zmianami, że przerwała eksperyment i rozkuła konia. >>Link

Ludzie często mówią:

Ale mój koń bez podków sobie nie poradzi albo okuleje”

Dr Tomas Teskey, DVM, 2004 - "Duże uszkodzenia tak naprawdę zaczynają się jeszcze przed przyłożeniem podkowy do kopyta konia, kiedy kopyto jest przygotowywane do jej przybicia. Naturalne, życiodajne, energetyczne kształty naturalnych kopyt są lekceważone, aż w końcu spłaszczane jest podłoże kopyta w celu umieszczenia podkowy. Spłaszczanie dolnej części kopyta niszczy jego zdolność do wykonywania istotnych funkcji i przybijanie sztywnej stalowej obręczy wokół krawędzi kopyta dodatkowo zapewnia jego stałe pogarszanie i deformację, a także prowadzi do stanu choroby w całym ciele konia."

"Gwoździe wbijane przez ścianę kopyta pozwalają na dostanie się do niego wszelkiego rodzaju bakterii, grzybów i brudu, a także ekstremalnych temperatur, które wpływają na wnętrze kopyta. Naturalna fizyczna bariera przed tymi rzeczami jest wielokrotnie łamana przez gwoździe - te gwoździe efektywnie powodują rozkład struktury ściany kopyta, a ich obecność wywołuje przemieszczanie materiału ścian kopyta od jego głębszych struktur. Często, kiedy koń odkuje się z podków, krawędzie ściany kopyta często idą z nimi. Zwiększony poziom uszkodzeń spowodowanych podkową jest dobrze udokumentowany, a zdrowy rozsądek mówi nam, że stal w bezpośrednim kontakcie z ciałem konia jest szkodliwa."

"Każdy koń, który nosi stalowe podkowy, cierpi na pewien stopień rozwarstwienia blaszek, (laminar separation). Istnieje wiele innych zaburzeń, które również występują w podkutym kopycie, i wszystkie one przyczyniają się do tego, że kopyto działa w zupełnie inny i nieprawidłowy sposób, prowadząc do bardzo dużego jego skurczenia, że kiedy podkowa zostaje zdjęta, konie nie mogą już wygodnie chodzić na własnych nogach. Ze względu na obecność stali na kopytach konia, możemy zaobserwować poważne uszkodzenia wynikające z zastoju krwi wewnątrz kopyta i zmniejszonego przepływu krwi z powrotem w kierunku serca przez żyły kończyny dolnej. Metalowe podkowy zakłócają naturalny mechanizm pompy krwi w kopycie."

Jeśli Twój koń jest kulawy boso, ale nie w podkowach, to podkowy są tylko chwilową ulgą w bólu i prędzej czy później koń okuleje też w podkowach. Końskie kopyto nieustannie rośnie ok. 1cm na miesiąc. Podkowy tak naprawdę pasują tylko przez 1-2 tygodnie! Po tym czasie kopyto rośnie (wraz z podkową), a ponieważ ściany nie ścierają się, całe kopyto po prostu się wydłuża, często wydłużając pazur (co zwiększa łamliwość/pękanie), a pięta jest podwinięta. Wyobraź sobie, że musisz chodzić i biegać w zamałych butach, które nieustannie Cię uwierają. Na myśl nasuwa mi się Chiński obyczaj krępowania stóp, kultywowany od setek lat do początku XX wieku. Polegał na bandażowaniu stóp dziewcząt w celu zmniejszania ich rozmiarów,skrócenia i deformacji prowadzących do pożądanego efektu estetycznego. Jeśli nieprzerwanie podkuwałeś konia przez kilka lat, nie spodziewaj się, że od razu będzie zdrowy. Rozpocznie się proces regeneracji, ale kopyta będą potrzebować czasu, aby w pełni się zagoić. Szkoda została wyrządzona i musisz uzbroić się w cierpliwość.

"Mój koń potrzebuje podków, bo często jeżdżę w teren”

W 1984 roku Szwajcarska Kawaleria przeprowadziła badania nad temat wpływu podków. Naukowiec Luca Bein (Uniwersytet w Zurychu) zmierzył absorpcję wstrząsów i stwierdził, że "podkute kopyto na asfalcie podczas stępa otrzymuje TRZYKROTNIE większą siłę uderzenia niż bosy koń na asfalcie podczas kłusa. Wibracje w kopycie podkutym wynoszą około 800 herców. Ta ilość wibracji jest wystarczająco wysoka, by zniszczyć żywe tkanki."

Wszystkie konie policyjne w Houston >>Link są bose i pracują na ulicy po 7 godzin dziennie każdego dnia. Czy wiesz, że podkowy zwiększają kontuzje? Po przybiciu podkowy kopyto jest uniesione ponad powierzchnię, co skutkuje brakiem kontaktu kopyta z nawierzchnią. Struktury, które zostały zaprojektowane do dźwigania ciężaru i pochłaniania wstrząsów, nie są już używane. Podeszwa (z wyjątkiem krawędzi), strzałka i ściany wsporowe nie są już zaangażowane, co prowadzi do osłabienia tych struktur. W filmie poniżej możesz obejrzeć porównanie konia podkutego i bosego w zwolnionym tempie. Tego się nie da wymazać z pamięci...

Dr Tomas Teskey, DVM, 2004 - "Kopyto konia zostało zaprojektowane do radzenia sobie z ogromną większością sił wstrząsowych, które pochodzą od terenu. Kiedy metalowa podkowa jest przymocowana do puszki kopytowej, ta odpowiedzialność przechodzi na stawy, chrząstki i więzadła wyżej w nogach konia i całym jego ciele. Te stawy i tkanki nigdy nie ewoluowały, by radzić sobie z tymi siłami, ale człowiek zmusza je do pełnienia tej roli, do której nie były pierwotnie przeznaczone. Wynikiem przymocowania podków do kopyta jest bezpośredne, mierzalne uszkodzenie tych obszarów."

"Bez podków mój koń za szybko ściera sobie kopyta i wkrótce nic z nich nie zostanie”

Dr Robert Bowker, DVM - "Nasze badania pokazały, że kopyto konia stale dostosowuje się i reaguje na warunki środowiskowe. Większość kopyt jest kształtowana przez środowisko, a nie tylko przez wpływy genetyczne"... "To po prostu kwestia 'po czym jeździsz na koniu, tym powinieneś ścielić.' Kopyto dostosuje się do dowolnej powierzchni, na której koń stoi. Problem pojawia się, gdy konie stawiamy na miękkich powierzchniach (słomie, trocinach, matach gumowych itp.), a potem oczekujemy, że będą stępować/kłusować/galopować po kamieniach"... "Istnieje wiele boso jeżdżących koni wytrzymałościowo (endurance), które są umieszczane i szkolone na twardych, zagęszczonych powierzchniach (twarda ziemia, żwir, małe kamienie itp.), brak wrażliwych kopyt. To środowisko jest głównym czynnikiem determinującym zdrowie kopyt, a nie genetyka."

Im więcej pracy wykonujesz, tym zdrowsze stają się kopyta. Im bardziej jest stymulowane poprzez ćwiczenia i na różnej powierzchni, tym bardziej kopyto rośnie. Ciężko pracujące konie mogą nie wymagać werkowania tak często, jak inne konie, ponieważ zużycie i wzrost są na takim samym poziomie.

Nowe szwedzkie badania z 2022 r. dotyczące tego, dlaczego konie bose są zdrowsze niż konie podkute wykazały, że kopyto podkute nie kurczy się i nie rozszerza jak kopyto bose, ponieważ podkowa hamuje ruch lateralny. Ponadto konie bose są bardziej ostrożne, gdzie stawiają kopyta. Konie bose mają zwiększoną propriocepcję, ponieważ receptory czuciowe są odpowiednio zaangażowane i nie są maskowane przez podkowy. To może być jeden z powodów, dla których koń który często się potyka, gdy jest podkuty przestaje to robić, gdy zostaje rozkuty. >>>LINK

Najnowsze szwedzkie badanie z lutego 2023 r. ostatecznie to potwierdziło, że bose kopyta mogą się kurczyć i rozszerzać o 50% bardziej niż kopyta podkute tradycyjnymi podkowami. Wyniki są następujące:

• Niepodkute konie przygotowują kopyta do lądowania
• Podkute konie poruszają się wolniej niż konie bose
• Bose konie efektywniej wykorzystują siłę mięśni niż konie podkute
• Bose konie są zdrowsze niż konie podkute

>>>LINK

Jeśli wszystkie te informacje i artykuły nie dały Ci do myslenia lub nie zmieniły Twojego zdania na temat podków, to nie wiem co jest w stanie Cię przekonać...

Tu m.in. możesz kupić buty dla swojego konia Buty dla koni

Referencje

Breaking Traditions: A Veterinary Medical and Ethical Perspective on the Modern Day Usage of Steel Horseshoes - Dr. Tomas G. Teskey, D.V.M. Hereford, AZ, U.S.A.

Think Like A Horse

What the Experts Say About Barefoot - Colorado Horse Source

Oleje do kopyt i środki nawilżające

Udowodniono naukowo, że środki nawilżające do kopyt nie mają absolutnie żadnego wpływu na jakość kopyt. Składniki niektórych środków do kopyt mogą w rzeczywistości być szkodliwe, powodując nadmierne wysuszanie ich zewnętrznych warstw. Kopyto jest zaprojektowane tak, aby utrzymywać optymalny poziom nawilżenia i może zostać uszkodzone przez oleje, które powodują, że zewnętrzna warstwa rogowa staje się zbyt sucha lub zbyt miękka. Dla wzrostu i utrzymania zdrowych kopyt najlepszą gwarancją jest zbilansowana dieta, regularne czyszczenie, prawidłowe struganie i dużo ruchu.

Wiele utwardzaczy do kopyt zawiera formaldehyd. Służy on do konserwacji zwłok, a także jest bardzo toksyczny i potencjalnie rakotwórczy.

Podczas bardzo suchych warunków pogodowych pozwól wodzie przelać się z wodopoju na pastwisku, aby Twój koń mógł pić stojąc na mokrej powierzchni lub po prostu skorzystaj z węża i polewaj mu nogi. Oleje kopytowe to strata pieniędzy.

Nigdy nie używałam żadnego oleju do kopyt dla Molly i nigdy nie miałam żadnych problemów.

Referencje

"Hoof Dressings: Helpful, Harmful, or Humbug?" - Kentucky Equine Research

Ochwat

Już wkrótce...

Paddock Paradise

Paddock Paradise to koncepcja oparta na "stylu życia dzikich i wolno żyjących koni żyjących naturalnie w Wielkiej Kotlinie Stanów Zjednoczonych” (amerykański Mustang), która została po raz pierwszy wymyślona jako sposób na zapewnienie koniom udomowionym środowiska bardziej przypominającego ich naturalne środowisko.

Głównym celem PP jest poprawa zdrowia i dobrej kondycji - zarówno fizycznej, jak i psychicznej - u naszych koni. W rzeczywistości jest idealnym środkiem zapobiegającym wielu chorobom i zaburzeniom nękającym konie, które zmuszone są do życia w boksach lub innych formach ciasnego odosobnienia lub, co równie niebezpieczne, na bujnych, nasyconych cukrem pastwiskach. W rzeczywistości prawdziwy PP może praktycznie wyeliminować wiele wyniszczających stanów spowodowanych nienaturalnym stylem życia i dietą. Co więcej, pozwala koniom jeść tak, jak w naturze - w ruchu!

Więcej na paddockparadise.net

Możesz znaleźć pensjonaty dla koni na bazie koncepcji Paddock Paradise w UK na Track system livery yards - FB

Syndrom trzeszczkowy

Syndrom trzeszczkowy jest wynikiem powtarzającego się nagrzewania ścięgna mięśnia zginacza palca głębokiego (DFT) i powierzchni kości trzeszczkowej w wyniku tarcia ścięgna poruszającego się po kości, poprzez lądowanie kopyta "od palca lub pięty”.

Chociaż na pewno syndrom istnieje, przypadki prawdziwego syndromu trzeszczkowego są znacznie mniej powszechne niż się uważa.

Diagnozowanie syndromu trzeszczkowego nie może być wykonane za pomocą radiogramów, chyba że choroba jest już w zaawansowanym stadium, a zamiast tego najlepiej jest ją zdiagnozować za pomocą MRI lub mniej dokładnie za pomocą kombinacji technik, w tym dokładnej historii pacjenta.

Prawdziwej choroby trzeszczkowej nie można wyleczyć.

Dwie najczęstsze metody leczenia choroby trzeszczkowej - isoxsuprine i podkowy podnoszące piętki - są nieskuteczne (isoxsuprine) i powodują dalsze uszkodzenia (stały ból pietek i zaburzenia chodu).

Skuteczne leczenie syndromu trzeszczkowego i jej zapobieganie zależy od minimalizacji podstawowej przyczyny choroby (tarcia), poprzez odpowiednią pielęgnację kopyt, co oznacza optymalnie krótkie kopyto lądujące płasko na ziemi podczas stępa.

Referencje Enlightened Equine - Better Horse Management through Science

Jazda

Etapy rozwoju szkieletu

Ta wspaniała grafika, stworzona przez Naomi Tavian (@equinaomi), doskonale ilustruje, ile czasu zajmuje koniowi osiągnięcie pełnej dojrzałości. Ostatnimi kośćmi do zrośnięcia jest kręgosłup, który zajmuje co najmniej 5,5 roku lub dłużej - konie płci męskiej dojrzewają później, a wyższe konie z dłuższą szyją również potrzebują więcej czasu. Według dr Deb Bennett oznacza to, że wałach o wzroście 170cm w kłębie może nie osiągnąć pełnej dojrzałości przed 8 rokiem życia!

Więc pomyśl o tym, kiedy zaczynasz konia pod siodłem. Ile wymagasz od swojego młodego konia, którego kości wciąż rosną i się zrastają. Większość koni zajeżdża się w wieku trzech lub czterech lat, a niektóre konie wyścigowe, gdy mają dwa lata. Nic dziwnego, że jest tyle kontuzji, problemów fizycznych i zdrowotnych…

Tak wiele możesz zrobić przed rozpoczęciem jazd. Skoncentruj się na tworzeniu więzi z koniem, spędzając z nim czas, pracując z nim z ziemi, zabierając go na spacer w ręku, eksponując go na różne przedmioty i miejsca, odczulając, przygotowując go do przyjęcia wędzidła i siodła oraz najważniejsze zbudować zaufanie.

Referencje

equineink.com

"Timing and rate of skeletal maturation in horses" - ©2008 By Deb Bennett, Ph.D.

"Equine Growth Plate Fusion Chart" - Sunset Acres

Nachrapniki

Z punktu widzenia jazdy/szkolenia nachrapnik poniżej poziomu wędzidła jest używany do wyciszenia konia i pozbawia jeźdźca istotnego źródła informacji. Koń, który otwiera szeroko pysk lub nieustannie rusza żuchwą nie jest zadowolony, a powód powinien zostać ujawniony, a nie zakryty.

Z perspektywy anatomii, koński nos jest stosunkowo podobny do naszego, po prostu jest wydłużony. Konie, tak jak ludzie, mają kość nosową, ale ich staje się cienką kością, która zwęża się do bardzo drobnego punktu, na długo przed nozdrzami. Zarówno ludzie, jak i konie mają chrząstkę na końcu nosa, lecz chrząstka nosowa u koni również znajduje się wokół okolic nozdrzy trzymających otwarty pierścień nozdrza. Zarówno u ludzi jak i u koni, nie ma nic sztywnego trzymającego nozdrza na boki przy oddychaniu. Jako właściciel możesz łatwo wyczuć kształt po obu stronach nosa u koni, gdzie staje się kością nosową. Jest to pokazane na zdjęciach. Pod tymi nosowymi wgięciami nos jest bardzo delikatny. Nozdrza można ścisnąć, zatrzymując przepływ powietrza, a kość i chrząstka mogą być uciskane ciśnieniem. Konie nie lubią tej presji, jest dla nich niewygodna, tak jak dla ludzi. Spróbuj zacisnąć własny nos.

Nachrapniki kombinowane (Flash), zaciskowe, krzyżowe, hanowerskie, podwójne, ogłowia typu Micklem i wiele "anatomicznych", które siedzą pod tymi nosowymi wgięciami, wywierają ciśnienie na cienkiej nasadzie kości za każdym razem, gdy koń porusza żuchwą, niektóre nachrapniki są nawet wystarczająco nisko, aby wywrzeć nacisk na chrząstkę.

Koń musi mięć zapewnioną swobodę ruchu pyska, by móc połykać ślinę, przesunąć swój język pod wędzidło, rozdzielić nacisk wędzidła na kąty pyska i bezzębne części żuchwy. Wyobraź sobie, że sam nie możesz tego zrobić. Jakby to byłoby niewygodne i rozpraszające. Jest wystarczająco źle, siedząc na krześle u dentysty, niezdolnym do ruszania językiem lub połknięcia śliny i to bez wykonywania ćwiczeń w tym samym czasie. Niezależnie od tego, jak luźno jest zapięty skośnik, flash, będzie on ciągnął nachrapnik zwykły (polski) na ten wrażliwy obszar z każdym ruchem. Wiele tak zwanych "anatomicznych" ogłowi jest właśnie zaprojektowanych tak, aby być na tym obszarze - zdecydowanie nie anatomiczne !! Jedyny nachrapnik, który jest zapinany poniżej wędzidła i nie naciska na wrażliwy obszar w czasie ruchu konia to prawidłowo dopasowany nachrapnik krzyżowy.

Jak wspomniano wyżej, drogi oddechowe się otwierają przez chrząstkę na końcówkach nozdrzy. W okolicy, gdzie jest flash/skośnik, drogi oddechowe bardzo łatwo się zapadają do wewnątrz z powodu nacisku skośnika z boku. Można to zrobić palcami z wielką łatwością. Konie oddychają wyłącznie przez nos. Nie mają możliwości oddychania "ustami". Otwieranie pyska nie zmniejsza ich zdolności do oddychania przez nos i wciągnięcie języka do tyłu pyska również nie wpływa na ich zdolność do oddychania. Odległość między małą częścią języka, które widać i gardła, w którym powietrze przepływa, jest bardzo duże. Jest to bardzo prosta anatomia i łatwo widoczna na dowolnym poprzecznym przekroju głowy koni (dlatego wiązanie języka jest bezużyteczne, a także okrutne, nie wspominając o spade bit). Ale fizyczne zawężanie dróg oddechowych oczywiście znacznie wpływa na przepływ powietrza. Uszczypnij swój własny nos, jeśli potrzebujesz dowodu. Nachrapniki kombinowane (flash), hanowerskie, zaciskowe i podwójne znacznie zmniejszają zdolność koni do oddychania. Nawet jeśli są luźne i koń otwiera pysk, siła szczęki jest znacznie większa niż niewspierane ściany chrap i drogi oddechowe zapadają się. Zamiast okrągłe i otwarte, stają się cienkie i płaskie, tylko kość nosowa zatrzymuje pełne załamanie. Internet jest zalany zdjęciami koni noszących tego typu nachrapniki z masowymi rozszerzonymi nozdrzami, ponieważ próbują rozpaczliwie wciągnąć powietrze do płuc, ale zwężenie jest wyżej i poszerzenie nozdrzy nie pomaga. Tajemnicą jest, że ostatnio stały się popularne w branży wyścigowej, a wykorzystanie tak szerokiej wiedzy i zdrowego rozsądku wydaje się, że zostało utracone.

Głowa koni jest skomplikowaną siecią nerwów i naczyń krwionośnych. Są miejsca na głowie konia, gdzie są skoncentrowane wiązki tych nerwów i naczyń. Obszary te muszą być bardzo ostrożnie unikane przez ogłowie. Istnieją kanały, w których nerwy podróżują wewnątrz czaszki i wyskakują tuż pod skórą. Czerwone koło na zdjęciu pokazuje jedno takie wyjście - otwór podoczodołowy. Na dolnej szczęce znajduje się kolejny otwór, zakreślony na niebiesko, nazwanym otworem bródkowym. Wszystkie nachrapniki zapinane poniżej wędzidła wywierają nacisk na ten otwór bródkowy, który jest intensywnie wrażliwym obszarem. Niezależnie od tego, czy pasek jest luźny, czy ciasny nerwy zostają podrażnione, i nie można tego uniknąć. Istnieje również duża koncentracja nerwów i naczyń krwionośnych tuż za okiem, w dawnych czasach klamry uzdy znajdowały się na tym obszarze.

Nachrapnik zawsze powinien być zapięty nad kością nosową i aby pomiędzy górną krawędzią paska a grzebieniem twarzowym można było przyłożyć dwa obok siebie palce (jak na dołączonym zdjęciu) i powinien unikać otworu podoczodołowego. Wyjście otworu podoczodołowego można wyczuć jako wgłębienie pod małym mięśniem, zaznaczony czerwonym kółkiem na zdjęciu. Szerokość dwóch palców powinna zezwolić na przepływ otworu podoczodołowego.

Upewnij się, że Twój koń czuje się wygodnie z rzędem jeździeckim, a on ci za to podziękuje. Nie pożałujesz tego.

Referencje

"Nosebands" - Vikki Fowler - Veterinary Equine Dental Technician

Elastyczne owijki

W dniach 6 i 11 sierpnia 2021 uczestniczyłam w dwóch webinariach z Rebecką Blenntoft z Equilymph omawiających Chronic Progressive Lymphoedema (CPL) u koni, prowadzonych przez The Barefoot Horse Magazine. Wykłady były bardzo informacyjne, otworzyły mi oczy i zmieniły moje spojrzenie na elastyczne bandaże ujeżdżeniowe, w tym "matchy matchy”, które stały się popularne w ostatnich latach.

Elastyczne bandaże są dostępne dla koni po 1980 roku, wcześniej były to bandaże bawełniane lub filcowe – nieelastyczne.

W przypadku zwierząt bez mięśni poniżej stawów skokowych lub kolan, takich jak konie, psy i koty, muszą to być bandaże nieelastyczne, w przeciwnym razie odcinany jest drenaż limfatyczny, a najgorsze są elastyczne bandaże ujeżdżeniowe (matchy matchy). Elastyczne bandaże nie powinny przekraczać 10% elastyczności. Po naciągnięciu jednego metra bandaża nie może on przekroczyć długości 1,10 metra.

Weterynarze są pozywani na całym świecie za używanie zbyt dużej kompresji w praktyce małych zwierząt, gdzie kotom i psom amputowano nogi z powodu zbyt ciasnego bandaża lub niewłaściwego zastosowania owijek weterynaryjnych.

U ludzi elastyczne bandaże zakłada się na nogę lub ramię, gdzie znajduje się warstwa mięśnia, która zapobiega nadmiernemu uciskaniu. Kiedy ramię odpoczywa, elastyczny bandaż wytwarza duże ciśnienie. Podczas ruchu – bandaż nie wywiera większego nacisku niż w spoczynku – ciśnienie robocze jest bardzo niskie.

U koni, nieelastyczny bandaż działa w odwrotny sposób. Założony na nogę konia nic nie daje - jeśli koń z CPL jest w stajni i ma na sobie elastyczne bandaże - nic nie leczysz. Kiedy koń się porusza, bandaż powoduje przerywany efekt pulsowania, dzięki czemu drenaż limfatyczny nie zostaje odcięty.

Zwierzęta pozbawione mięśni poniżej stawów skokowych lub kolan mają drenaż powierzchowny i głęboki i na oba mogą wpływać niewłaściwie stosowane bandaże, zwłaszcza elastyczne. Głęboki drenaż drenuje kopyto, wokół blaszek rogowych, wokół kości kopytowej, ścięgna, więzadła i kości.

Nakładanie bandaży na nogi koni to sztuka. Aby zrobić to poprawnie i bezpiecznie, potrzebna jest wiedza i specjalne umiejętności. Przerażające jest obserowawanie coraz większej ilości koni rekreacyjnych z kolorowymi bandażami, tylko dlatego, że podczas jazdy wygląda ładnie i szykownie. Niezwykle ważne jest to, aby kompresja nieelastyczna miała kształt cylindryczny (nieco większy nacisk w dolnej części nogi i mniejszy w miarę bandażowania w górę).

Dodatkowo, zakładki bandaży muszą nachodzić na siebie o 50%! W przeciwnym razie na całej długości nogi występuje inny nacisk.

Tak więc, jeśli nie jesteś ekspertem z wieloma godzinami praktyki pod profesjonalnym nadzorem, nie zakładaj na konia bandaży elastycznych. Jeśli w stajni puchną mu nogi, wyprowadź go, aby więcej się ruszał i ćwiczył, a jeśli podejrzewasz, że Twój koń ma CPL – skorzystaj z profesjonalnej pomocy.

"Zła kompresja jest gorsza od braku kompresji” – Rebecka Blenntoft

"Wiele koni, które są zamknięte w boksach, będzie cierpieć z powodu obrzęku kończyn na tle zastoinowym, powszechnie zwany opojami. Kiedy ponownie są w ruchu, proces wycofania limfatycznego normalizuje się, a limfy zaczynają wychodzić z kończyny. Ponieważ spuchnięte nogi u koni generalnie nie są uważane za chorobę per se, wielu właścicieli próbuje zmniejszyć obrzęk za pomocą bandaży stajennych z jakąś formą podkładek. Jednak tak naprawdę obrzęk jest przepychany przez powierzchowne naczynia limfatyczne w górę nogi i daje złudzenie rozproszenia.

W 2006 roku podjęto duże badanie weterynaryjne w celu zbadania wpływu różnego rodzaju bandażowania na naczynia limfatyczne dolnych części kończyn. Wiązało się to z wstrzykiwaniem ciągłego strumienia barwnika do naczyń limfatycznych u koni poddanych sedacji i prześwietleniem efektów. Stwierdzono, że konie zabandażowane elastycznymi bandażami miały znacznie utrudniony przepływ limfy w porównaniu z końmi zabandażowanymi specjalnie zaprojektowanymi bandażami uciskowymi. Wynika to z braku mięśni poniżej kolana i stawu skokowego, które chroniłyby te naczynia, co powoduje ich ściśnięcie do takiego stopnia, że nie mogą już prawidłowo funkcjonować. Wykazano, że ścięgna koni zawierają dużą gęstość naczyń limfatycznych w porównaniu z naczyniami krwionośnymi, dlatego ważne jest, aby nie były one ściśnięte.

Wskazuje to na potrzebę dalszego zwiększania świadomości klinicznego wpływu bandażowania na wydajność układu limfatycznego. Autorzy badania zalecili, aby w przyszłości ponownie rozważyć materiały i konstrukcję bandaży sportowych zarówno weterynaryjnych, jak i dla koni, ze względu na szkodliwy wpływ bandaży elastycznych na głębokie naczynia limfatyczne.”

Referencje

The Equine Lymphatic System and Treatment of Equine Chronic Progressive Lymphoedema (CPL) by Rebecka Blenntoft - European Seminar in Equine Lymph Drainage (ESEL)

Wąsy czuciowe/wibrysy

Przycinanie wąsów wokół oczu i pyska jest od dawna zabronione przez FEI. Jednak wiele osób rutynowo przycina je podczas strzyżenia lub na zawodach czy pokazach. Wibrysy mają dobre zaopatrzenie nerwowe i są niezbędne dla bodźców sensorycznych konia i dlatego powinny być pozostawione zgodnie z zamierzeniami natury!

Te długie włosy pomagają koniowi rozpoznawać małe przedmioty i niejadalne pożywienie w jego otoczeniu.

Czy wiesz, że Niemcy zakazały przycinania wibrysów w 1998 roku?

Więcej o wąsach na "Getting A Feel For Equine Sensory Hairs" - The Chronicle of The Horse

Ganaszowanie

Jeśli stosujesz metodę ciągnięcia za wodze raz lewą, raz prawą, aby zganaszować konia, co powoduje przesuwanie się wędzidła, a w efekcie piłowanie bezzębnej części pyska, to skutecznie pokazałeś światu, że nie masz pojęcia co robisz.

Jest to powszechny trend, że konie są jeżdżone na wodzy, a nie od zadu. Jeździ się głównie na wodzach, ze stałym kopaniem, uderzeniem nogami, ostrogami i praktycznie brakiem używania ciężaru ciała i dosiadu.

Spojrzenie na konia i pomyślenie "Tak, będę ciągnął i piłował wodzami na zmiane i stworzę zaokrąglonego, w zebraniu, przepuszczalnego i chętnego konia" jest totalnym urojeniem. To co jeździec robi to skraca szyję, tworząc napięcie w szczęce konia, aktywując niewłaściwe mięśnie szyi, obniżając podstawę szyi, obniża tułów, tworząc stagnowany chód, ograniczając pole widzenia, oddychanie i przełykanie, a koń nie jest podstawiony (i zwykle nie jest).

Nie wspominając o tym, że zazwyczaj końskie pyski są ciasno związane i zamknięte, aby zakryć jakikolwiek wskaźnik bólu u konia. Nie ma w tym nic zdrowego, elastycznego lub nie ma nic wspolnego z zebraniem, ktore z jakiegoś nieznanego powodu, ci jeźdźcy uważają, że to piłowanie wodzami i brak podstawienia zadu tym jest. Fałszywe zebranie = fałszywa rama.

Jeźdźcy wskakują na grzbiet 3-letniego konia i próbują siłą go ganaszować lub to, co postrzegają jako zebranie, skutecznie niszcząc naturalny sposób poruszania się.

Rozwijanie atlety, sportowca wymaga czasu, a w rękach prawdziwie wykwalifikowanego jeźdźca, uzyskanie odpowiedniego zebrania nie dzieje się w przeciągu kilku tygodni lub miesięcy, ale trwa latami. Nie myśl, że możesz ominąć te kroki za pomocą ciężkich rąk i używając szybkich gadżetów, patentów.

Jeśli ciągniesz wodze prawo-lewo na koniu, zdobądź piękną parę nożyczek i je odetnij. Ani w tym wszechświecie, ani w następnym nie ma usprawiedliwienia dla każdego, kto stosuje tę metodę.

Referencje

"See-sawing" - Saddlefit4Life

Rama

Czambon, czarna wodza, wypinacze, pessoa, wytok, itp. Istnieje wiele różnych narzędzi, aby zmusić konia do noszenia głowy w dół, co wielu wierzy, że jest zebraniem.

Aby koń pracował "w zebraniu" musi także pracować w podstawieniu, w przeciwnym razie jest to fałszywe zebranie. Ganaszowanie odnosi się do głowy i szyi. W prawidłowym zebraniu, potylica jest najwyższym punktem, z nosem prostopadle do podłoża.

Mięsień ramienno-głowowy (Brachiocephalicus) i mostkowo-głowowy (Sternocephalicus) nie powinny być zaangażowane, aby utrzymać głowę. Prawidłowe zebranie jest końcowym wynikiem lat prawidłowego szkolenia do skali zebrania. Kropka.

Rama, która jest wymuszona, zanim koń jest w stanie zaangażować zad i "nieść się" sam w równowadze, jest nic nie warte. Ciało konia jest dźwignią z punktem obrotowym, w którym siedzi jeździec. Gdy koń staje się silniejszy, podnosi podstawę szyi, podczas gdy klatka piersiowa się podnosi, łopatki rozszerzają się i stają się bardziej ukośne, podczas gdy koń jest w stanie przesunąć ciężar ciała na zad.

Referencje

"Frame" - Saddlefit4Life

Jak konie myślą i postrzegają świat

Konsekwensje dla jazdy i pracy z końmi

Wprowadzenie: Konie mają fascynujący sposób myślenia i postrzegania świata wokół siebie. Poprzez zgłębianie ich unikalnych zdolności, możemy zdobyć wgląd w to, jak lepiej oddziaływać i pracować z tymi niesamowitymi stworzeniami. W tym artykule przytoczę kilka aspektów widzenia koni, percepcji kolorów, adaptacji do ciemności, mocy węchu i smaku, zwracanie uwagi na szczegóły oraz natury ich umysłu sterowanego bodźcami i jak zrozumienie tych aspektów może wpływać na nasze praktyki jeździeckie i pracę z końmi.

Jak widzi koń

Konie mają aż osiem razy większe oczy niż ludzie, co czyni je największymi wśród ssaków lądowych. Jednak mimo ich rozmiaru, konie mają gorszą ostrość wzroku w porównaniu do ludzi. Konie muszą być o 50% bliżej przedmiotu, aby zobaczyć ten sam poziom detali co my, a ich ostrość nie jest tak precyzyjna. Kiedy zbliżasz coś do pyska swojego konia, np. wędzidło czy maszynkę do strzyżenia, może on mieć trudności ze skupieniem na tym wzroku, nawet jeśli może poznać przedmiot po zapachu. .

W przeciwieństwie do koni, ludzie mają ograniczone pole widzenia do około 90 stopni, około 45 stopni po każdej stronie nosa. Konie, z oczami umieszczonymi po bokach głowy, mają imponujące pole widzenia obejmujące 340 stopni - prawie czterokrotnie większe niż ludzkie. Jednak konie bez poruszania głową nie widzą poniżej poziomu swoich oczu i nie widzą niczego bezpośrednio poniżej swoich chrap.

Martwe punkty i świadomość sensoryczna odgrywają znaczącą rolę w widzeniu u koni. Istnieją specyficzne obszary, w których koński wzrok jest ograniczony, bez konieczności poruszania całym ciałem. Konie nie widzą dobrze nad swoją szyją lub grzbietem, pod swoim brzuchem lub szyją ani bezpośrednio za sobą. Dodatkowo, istnieje miejsce przed ich pyskiem, rozciągające się na niespełna 2 metry od poziomu oczu do ziemi - poniżej chrap, gdzie ich widzenie również jest ograniczone. Oznacza to, że mogą nie zauważyć rzeczy, takich jak trawa, którą skubią, lub dłoni dotykających ich chrap. Jeśli koń przypadkowo stanął Ci na stopę, oznacza to, że prawdopodobnie znajdowałeś się w jego martwym punkcie wzroku i nie był w stanie Cię zobaczyć.

Aby zrekompensować ograniczenia w widzeniu, konie polegają na swoich długich wibrysach, aby wyczuwać swoje otoczenie. Wibrysy pomagają im gromadzić informacje o swoim środowisku. Jeśli wibrysy konia są ogolone, może to utrudnić im zrozumienie tego, co się wokół nich dzieje. Zrozumienie tych aspektów widzenia koni może pomóc nam w kontakcie i pracy z końmi, biorąc pod uwagę ich unikalne zdolności sensoryczne i ograniczenia wzrokowe.

Jeśli chodzi o trening koni, większość czynności, takich jak siodłanie, prowadzenie, zakładanie ogłowia lub derki, czy też wsiadanie, zazwyczaj wykonywane są z lewej strony konia. Jednak tylko dlatego, że te są one wykonywane z lewej strony, nie oznacza, że koń będzie czuł się komfortowo lub reagował w ten sam sposób, z jego prawej strony. Koń, który był obsługiwany tylko z jednej strony, może celowo ustawiać Cię na swoje lewe oko i odwracać głowę, ponieważ jest przyzwyczajony do widzenia Cię z tej właśnie strony. Dlatego ważne jest, aby pracować z koniem po obu stronach, angażując oboje oczu. Ważne jest, aby wykonywać ćwiczenia tzw. "changing eyes”(zmiany oczu), celowo zmieniając pozycje konia z jednego oka na drugie, jednocześnie na krótko znikając z jego pola widzenia, aby koń czuł się komfortowo, widząc Cię z różnych kątów.

Jak konie widzą kolory

Niektóre kolory konie postrzegają inaczej niż ludzie. Doskonale widzą jasnożółty z odcieniem zieleni, a także jasny turkusowy i błękitny. Konie nie widzą czerwonego i zielonego tak wyraźnie jak ludzie. W 2018 roku Uniwersytet Exeter przeprowadził badania nad widzeniem koni w celu poprawy bezpieczeństwa w wyścigach National Hunt. W wyniku tych badań podjęto decyzję o zmianie oznaczeń przeszkód z pomarańczowego na białe na wszystkich brytyjskich torach wyścigowych i torach point-to-point. Zmiana ta obejmowała przekształcenie drewnianych i winylowych u podstawy płotów, barier ochronnych i górnych dragów na białe. Celem było poprawienie kontrastu i widoczności dla koni, co ostatecznie przyczyniło się do poprawy skoków. Odkryto, że kolor fluorescencyjny żółty miał podobny efekt, ale kolor szybko blakł w trakcie testów. - LINK>>>

Adaptacja do ciemności

Widzenie w ciemności jest wyzwaniem dla koni, gdy wchodzą do ciemnych stajni lub hal oświetlonych słabym światłem po przebywaniu na jasnym słońcu. Jeźdźcy z całego świata rozprężają swoje konie na jasnym słońcu przed zawodami. Jednak po wejściu do tych słabo oświetlonych hal, konie mają trudności z dostrzeżeniem przeszkód. Niemniej jednak jeźdźcy wciąż oczekują, że konie będą dawały z siebie wszystko. Niestety konie często mają tylko minutę lub nawet mniej, aby dostosować się do oświetlenia wewnątrz, podczas gdy tak naprawdę potrzebują 45 minut. Podobnie jak ludzie, konie mają różne zdolności do widzenia w słabym świetle. Niektóre konie mogą potrzebować nieco mniej niż 45 minut na dostosowanie się, podczas gdy inne mogą potrzebować nawet więcej czasu. Wiek również wpływa na ich zdolność do adaptacji.

Moc zmysłu smaku i powonienia

Węch: Kiedy koń wącha odchody pozostawione przez innego konia, nawet takiego, którego nigdy wcześniej nie spotkał, może zdobyć wiele informacji. Może określić płeć, stan zdrowia i rangę społeczną tajemniczego konia. Może również stwierdzić, jak niedawno koń był w tym obszarze i w razie potrzeby obniżyć nos do ziemi i śledzić ślad zapachu na długą odległość. Jeśli odchody należą do klaczy, koń nawet wie czy jest w rui. Dzięki kilku węchom w spokojny dzień konie mogą zlokalizować wodę, unikać drapieżników, rozpoznawać znajome konie lub ludzi z przeszłości, ustalać, czy inne konie są im znane czy też nie, a nawet odnaleźć drogę do domu, podążając za zapachem stajni lub zapachami ciała pozostawionymi wzdłuż szlaku. Konie są ekspertami w wykorzystywaniu swojego węchu i długich wibrysów do rozróżniania różnych rodzajów traw. Mając świadomość, że konie mają słaby wzrok z bliska, warto wprowadzić nowe przedmioty, pozwalając im najpierw je powąchać. Ta prosta czynność, które zajmuje tylko kilka sekund, może wzmocnić pewność siebie konia, a on często znajduje komfort w wąchaniu swojego opiekuna.

Smak: Około 80% zmysłu smaku zarówno u koni, jak i u ludzi jest silnie wpływane przez zmysł węchu. Średnia waga języka konia wynosi około 1,13 kg, a jego długość to prawie około 40 cm. Język konia przesyła przyjemne doznania do mózgu, gdy odbierają słone lub słodkie smaki. Te smaki są kluczowe dla żywienia, ponieważ zarówno ludzki, jak i koński mózg polegają na glukozy (cukrze) jako paliwie i pobierają ją z innych części ciała, jeśli jest jej niewystarczająco. Sód jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania mózgu i komórek motorycznych, a słony smak przyciąga konie do spożywania go. Dlatego ważne jest, aby każdy koń miał dostęp do solnego bloku w pobliżu miejsca dostępu do wody.

Zwracanie uwagi na szczegóły

Konie mają inny sposób patrzenia na obiekty w porównaniu do nas. Nasze mózgi mają naturalne skłonności do grupowania podobnych rzeczy na podstawie jak go rozumiemy. Nazywa się to percepcją kategoryczną. Jednak konie nie mają tej samej tendencji. Widzą każdy przedmiot osobno i zwracają uwagę nawet na małe różnice między nimi, które my możemy uważać za te same.

Na przykład, gdy widzimy węża ogrodowego, nasze mózgi szybko go rozpoznają jako zwykły wąż, nie musząc się nad tym zbyt wiele zastanawiać. Ale dla koni ich mózgi zauważają i przetwarzają wszystkie różne detale tegoż węża. Widzą takie rzeczy jak czy jest to wąż nowy, wąż wyblakły, wąż zabłocony, wąż zielony, wąż czarny, wąż nawinięty w różne pętle, wąż wyprostowy lub wąż przechowywany w różny sposób. Dla koni każda z tych wariacji wygląda inaczej i jest traktowana jako osobna rzecz. Dzieje się tak nie tylko z tym, co widzą, ale także z tym, co słyszą, czują, wąchają i smakują. Możemy sądzić, że koń widział ten sam wąż wiele razy, ale w rzeczywistości widział go z nieco innego punku widzenia wielokrotnie. To nasze ludzkie mózgi zakładają, że wszystkie te różne widoki reprezentują ten sam wąż.Konie nie kategoryzują rzeczy tak jak my, dlatego nie posiadają precyzyjnego wzroku ani doskonałych umiejętności lokalizacji dźwięku. Zamiast tego, ich mózgi są dobre w zauważaniu małych różnic, a ta umiejętność pomaga im przetrwać.

Zrozumienie działania umysłu koni pod wpływem bodźców

Bezpośrednio nad naszymi oczami znajduje się grupa komórek mózgowych zwana korą przedczołową. Ta część mózgu pomaga nam w ważnych zadaniach, takich jak planowanie, organizowanie i podejmowanie decyzji. Pozwala nam ustalać realistyczne cele i określać kroki potrzebne do ich osiągnięcia. Bez tego nie bylibyśmy zbyt dobrzy w myśleniu perspektywicznym, zarządzaniu czasem, podejmowaniu wyborów ani ocenie ryzyka. Konie natomiast nie posiadają kory przedczołowej w swoim mózgu. Oznacza to, że nie mogą uczyć się ani zachowywać w taki sam sposób jak my. Gdy koń reaguje lub nieodpowiednio się zachowuje, nie oznacza to, że chce utrudnić nam życie. To dlatego, że jego mózg działa inaczej.Konie postrzegają coś i natychmiast reagują bez zbytniego zastanawiania się. Ta umiejętność pomogła koniom przetrwać przez miliony lat. Ich mózg skupia się na zbieraniu informacji sensorycznych, przygotowywaniu ciała do ruchu i wysyłaniu poleceń ruchowych. Konie nie posiadają kory przedczołowej, która oceniałaby ich działania czy brała pod uwagę konsekwencje. Więc gdy Twój koń się spłoszy, nie oznacza to, że zrobił Ci na złość lub czy w ogóle tę sytuację przemyślał. Po prostu reaguje na podstawie swoich instynktów i instynktów przetrwania.

Odsetek kory przedczołowej w mózgu człowieka wynosi 33%, u małp - 15%, u psów i kotów - 5%, a u koni - 0%!

Podsumowując, zrozumienie, jak konie myślą i postrzegają świat, ma ogromne znaczenie dla efektywnej jazdy i pracy z nimi. Wiedza o ich widzeniu, percepcji kolorów, adaptacji do ciemności, mocy węchu i smaku, uwadze na szczegóły oraz naturze ich umysłu sterowanego bodźcami pozwala nam lepiej zrozumieć ich potrzeby i komunikować się z nimi w sposób, który wzmacnia nasze relacje i poprawia naszą efektywność w pracy z tymi niesamowitymi zwierzętami.

Referencje

"Mózg" konia, mózg człowieka - Neurologia w jeździectwie - Janet Jones

Początki

24 października 2016 roku pojechałam na konsultacje w sprawie "trudnego" konia. Obecni właściciele posiadali kilka koni i poprosili mnie o pomoc przy szczególnie jednym kucu. Była to skarogniada klacz o imieniu Molly i miala 140cm w kłębie. Stała w stajni przestraszona i nerwowa, obserwując każdy mój ruch. Jej paszport został wydany w Kornwalii bez konkretnej daty urodzenia, ani rasy. Molly urodziła się około 2010 roku i przypominała Fell Pony. Była przekazywana z rąk do rąk, aż znalazła się na północnym zachodzie Anglii.

W przeszłości Molly była zaniedbywana, bita, głodzona i maltretowana przez mężczyzn. Paski za małego kantara wrosły jej w skórę, a na pęcinach miała dwie duże blizny, które były wynikiem wiązania łańcuchami za nogi do ściany. Pewna kobieta kupiła ją od dilera w środkowej Anglii. Molly była zarobaczona, a jej sierść była sklejona brudem i pokryta roztoczami. Ten widok nie jednego ścisnąłby za serce..Używając olejku dla dzieci, aby zedrzeć płaty brudu z jej sierści, kobieta musiała ją obezwładnić i przygnieść do ziemi.

Od tego czasu Molly nie dała się jej do siebie zbliżyć i decyzja zapadła o oddaniu jej w ręce innych ludzi. Molly została zapędzona do koniowozu i przywieziona do obecnych właścicieli, gdzie spędziła w boksie 2 tygodnie. Nowym właścicielom udało się przyzwyczaić ją do ludzkiego dotyku, ale wciąż była ona bardzo nerwowa w obecności obcych ludzi. Jej przeszłość i wszystkie przykre doświadczenia odbiły się na jej zachowaniu i zapisały głęboko w pamięci. Kierował nią strach i nieufność.

Po pewnym czasie obecni właściciele wysłali ją na 2-tygodniowe "profesjonalne zajeżdżenie”, co jak się okazało, nie było wielkim sukcesem. Wróciła z klapkami na oczach, wytokiem stałym i ruchomym oraz gumową nakładką na wędzidło (zapobiegającą przekładaniu języka przez kiełzno). Było to dla mnie oczywiste, że z tymi wszystkimi patentami daleko nie zajdę. Kiedy po raz pierwszy na nią wsiadłam, aby zobaczyć, z czym mam do czynienia, Molly nie potrafiła skręcać, a po zdjęciu klapek z oczu wpadała w panikę. Ustaliliśmy z właścicielami, że podejmę się tego wyzwania i będę regularnie z nią pracować, lecz na moich zasadach i bez ich ingerencji w moje metody. Następnego dnia zaczęłam od podstaw – pracy z ziemi, zdobyciu jej szacunku i zaufania.

Pierwsze strzyżenie

Molly miała długą i gęstą sierść i podczas każdej sesji bardzo się pociła. Zapytałam właścicieli czy mogłabym ją ostrzyc. Doskonale wiedzieli, jak Molly reaguje na nowe wyzwania, zwłaszcza hałaśliwą maszynkę, ale zgodzili się i życzyli mi powodzenia.

4 listopada 2016 wyprowadziłam Molly z boksu i stopniowo pokazałam jej maszynkę, przyzwyczajałam ją do hałasu i wibracji, włączając i wyłączając ją raz po raz oraz przykładając ją do całego ciała Molly. Kiedy zrozumiała, że maszynka jej nie zabije i nie ma się czego bać, rozpoczęłam zabieg. Strzyżenie głowy stanowiło problem, ale cierpliwość i czas jest kluczem do sukcesu i udało mi się ostrzyc połowę jej głowy mniejszą maszynką.

Strzyżenie zajęło mi prawie 3 godziny i choć wydawało się to niemożliwe do osiągnięcia, na końcu zabiegu Molly stała swobodnie bez wiązania, była zrelaksowana, skubiąc siano. Był to niezwykle satysfakcjonujący widok.

Pierwsza jazda

Molly robiła coraz większe postępy na każdej sesji. Praca z ziemi wyglądała lepiej, a ona prawidłowo reagowała. Codziennie ćwiczyłam wchodzenie i schodzenie ze schodków do wsiadania. Była dużo spokojniejsza niż na początku i stała nieruchomo, a ja dotykałam jej po obu stronach, stukając w siodło, ruszając strzemionami, itp.

5 listopada 2016, podobnie jak w poprzednich dniach, symulowałam, że wsiadam i przełożyłam nogę przez siodło. Tym razem Molly była gotowa i w pełni usiadłam w siodle, choć nie miała na sobie ogłowia, tylko kantar. Przećwiczyłam ugięcia boczne - lateral flexion i zrobiłam małe kółko wokół schodków. Molly nie płoszyła się, ani nie uciekała, więc zsiadłem, pogłaskałam ją i to wystarczyło na dzisiaj.

Byłam taka szczęśliwa, że cała moja praca, cierpliwość, konsekwencja i zainwestowany czas w końcu się opłaciły. Zaakceptowała mnie jako jeźdźca bez użycia siły, dodatkowych pasków, patentów, klapek na oczy, itp. 19 listopada 2016 osiodłałam ją, zrobiłam ćwiczenia z ziemi, przy schodkach do wsiadania i wsiadłam. Pracowałam nad sterowaniem, jazdą do przodu, zwalnianiem i zatrzymywaniem używając przy tym nóg i ciężaru ciała, a po wodze sięgałam w drugiej kolejności. Każdą małą próbę i zmianę nagradzałam i tak budowałam relację. Objechałyśmy ujeżdżalnię kilka razy i zrobiłyśmy kilka kroków kłusem i galopem w obu kierunkach, tym samym kończąc sesję. Molly była bardzo grzeczna, choć były momenty, kiedy zaczęła się spinać i wpadać w panikę, ale szybko ją uspokoiłam.

Tego dnia wiele udowodniliśmy. Każdy koń powinien dostać drugą szansę. Ludzie zbyt łatwo i szybko się poddają. Zapominają, że konie to zwierzęta do walki lub ucieczki (fight or flight) i próbują tylko przetrwać dzień. Wszystko co nowe jest doświadczeniem zagrażającym im życiu. Bardzo często ludzkie emocje biorą górę, jeźdźcy się złoszczą, krzyczą lub biją konie, co jeszcze pogarsza sprawę. Konie żyją chwilą i robią wszystko, aby się chronić. Więc zamiast krzyczeć, kopać i wyzywać swojego konia, gdy jest zakłopotany lub zagubiony, powinno się okazać mu empatię i starać się przekonać go, że nie chcesz go skrzywdzić i że jest z Tobą bezpieczny. Daj mu czas na przezwyciężenie lęków, bądź jego przyjacielem, rodzicem i liderem, na którym może polegać. Wskaż mu właściwą drogę, a w zamian da Ci 150%. Jasne, że to wymaga czasu. Jak wszystko inne w życiu. Ale największą nagrodą jest zmiana i postęp, jaki koń może zrobić.

Słynny cytat Bucka mówi:

"Koń jest odzwierciedleniem Twojej duszy. Nie zawsze może Ci się podobać to co zobaczysz."

Pierwsza kąpiel

10 grudnia 2016, pomimo zimowej pory, był to łagodny dzień. Molly unikała węża ogrodowego i wody jak ognia. Myślę, że nigdy wcześniej nie była kąpana. Łąki i ujeżdżalnia były mocno zabłocone i codziennie starałam się myć jej nogi. Przebywanie wokół jej nóg stanowiło problem, ponieważ w przeszłości była przykuta do ściany i miała wysoką świadomość tego, co dzieje się wokół niej. Błoto zmywałam z jej nóg używając wiadra z wodą i gąbki, lecz był to dobry czas na oswojenie jej z wężem i bierzącą wodą.

Najpierw oswajałam ją z wężem ogrodowym, pozwoliłam powąchać, a potem odkręciłem wodę pod niskim ciśnieniem stopniowo nakierowując strumień na kopyta, pęciny i wyżej. Molly nie chciała stać w miejscu, wierciła się i uciekała, a ja podążałam za nią ze strumieniem wody, dopóki się nie zatrzymała. Wtedy natychmiast zabierałam węża i ją głaskałam. Powtarzałam ten proces kilkakrotnie, aż zaakceptowała wodę i mogłam ją całą wykąpać. Na końcu zabiegu Molly radośnie jadła siano i był to kolejny mały krok naprzód.

Pierwszy wyjazd w teren solo

11 grudnia 2016 roku właściciele postanowili wybrać się na przejażdżkę w teren do pobliskiego lasu. Postanowiłam do nich dołączyć, mimo że byłam na początku pracy z Molly. Grupa składała się z czterech jeźdźców a my jechałyśmy na końcu grupy. Molly podążyła za innymi końmi i choć było kilka momentów, gdy zaczęła panikować, widząc mnie na swym grzbiecie, udało mi się ją uspokoić. Obejście lasu zajęło nam około 25 minut, ale dla nas było to duże osiągnięcie.

Od jakiegoś już czasu pracowałyśmy na ujeżdżalni i Molly chodziła coraz lepiej i bardziej mi ufała. 26 grudnia osiodłałam ją i zdecydowałam się na samodzielną przejażdżkę do lasu. Chciałam zrobić coś innego i pokazać jej, że możemy jeździć też poza areną. Molly szła ostrożnie, rozglądała się badawczo na boki i odkrywała nowe zakątki. Kilka razy okrążyłyśmy las obierając różne ścieżki, momentami kłusując, galopując i bezpiecznie wróciłyśmy do stajni. Molly była bardzo odważna i grzeczna. Tego dnia zdecydowanie zdobyłyśmy do siebie większe zaufanie i teraz mogłyśmy częściej jeździć w teren, aby urozmaicić jazdę i przełamać schemat szkoleniowy.

Pierwsze powitanie

Molly była trudnym koniem do złapania na pastwisku, dlatego też zawsze miała na głowie kantar z doczepionym kawałkiem liny. Po złapaniu jej przy pomocy kilku marchewek, Molly była bardzo oporna i nie chciała iść do przodu w stronę bramy. Próbowałem ją przekonać do ruszenia skręcając ją raz w jedną raz w drugą stronę. Ale robiła tylko jeden lub dwa kroki i znów się zatrzymywała. Wyglądało na to, że jej nogi wrosły w ziemię. Z pracy z ziemi wiedziała, jak cofać, więc wpadłam na pomysł, że to wykorzystam. Odwróciłam ją i cofnęłam przez całe pastwisko, aż do bramy. Ten sposób się sprawdził i po kilku razach wolała iść obok mnie.

Zwykle do stajni przywoziłam torbę marchewek i trzymałam ją w samochodzie w bagażniku. Kiedy pierwszy raz otworzyłam bagażnik, Molly odskoczyła, ale szybko zorientowała się, że w tym przerażającym aucie jest jedzenie. Więc po kilku razach wkładła głowę na samo dno bagażnika szukając smakołyków.

28 marca 2017 roku, po ponad 5 miesiącach codziennego przebywania w stajni, zaparkowałam auto przy pastwisku. Wszystkie konie się pasły, a ja wysiadłem z samochodu. Molly podniosła głowę i po raz pierwszy zaczęła iść do mnie w kierunku ogrodzenia. Nie mogłem w to uwierzyć! Byłam przeszczęśliwa. Nasza więź się zacieśniała, a widok jej stojącej przy bramie, czekającej na mnie był niesamowity.

Pierwsze leżenie w mojej obecności

Molly jest zawsze czujna i nieufna wobec otoczenia i obcych. Na otwartej przestrzeni nigdy nie jest w pełni zrelaksowana, nie wspominając o leżeniu czy spaniu, gdyż zawsze jest gotowa do ucieczki. Tylko w swoim boksie wreszcie może się zrelaksować i odpocząć.

Po raz pierwszy nakryłam ją leżącą w boksie w listopadzie 2019 roku, kiedy cicho zakradłam się pod jej boks. Zdążyłam ją zobaczyć przez chwilę zanim wstała na równe nogi.

30 sierpnia 2023 roku, po niespełna 7 wspólnych latach, rozpoczął się nowy rozdział. Po powrocie z pastwiska zostawiłam Molly na w boksie. Ku mojemu zaskoczeniu, gdy wróciłam, Molly spojrzała na mnie cicho rżąc i spokojnie leżąc. Moje serce zmiękło do reszty. Ten prosty akt pokazuje, ile zaufania zbudowaliśmy przez te lata.. Historia Molly jest przypomnieniem, że czas i troska leczy rany, a nawet najbardziej zranione serca mogą nauczyć się czuć bezpieczne i ponownie zaufać.

Odchudzanie

Co 6 miesięcy w stadninie organizowane są konsultacje z reprezentantką z Dengie, podczas których konie są ważone. W trakcie ostatniej wizyty Molly ważyła 510 kg. Patrząc na zdjęcia wstecz, nie mogę uwierzyć, jak była utyta. Doprowadziło to do niebezpiecznej granicy, w którym zbyt duże obciążenie mogłoby wpłynąć na jakość jej zdrowia i stawów. Robiłam wszystko, co mogłam, jednocześnie trzymając ją w tradycyjnej stadninie. Oznaczało to wypuszczanie na bujne pastwisko, gdzie trawa rośnie jak szalona, zwłaszcza w naszym rejonie. Ruszałam ją 6 dni w tygodniu, i mam na myśli prawdziwe treningi, nie tylko wyjazd na drogę, gdzie koń ledwo się spoci.

Zawsze byłam dość surowa w kwestii karmienia, tak więc zero słodkich lizawek, zero smakołyków, tylko marchew i 1 miarka dziennie mieszanki z niską zawartością skrobi, cukru, bez zboża, otrąb i melasy (Agrobs Musli), oraz 5-6 kg siana na noc w siatce z małymi oczkami o średnicy 2,5 cm aby zwolnić pobieranie pokarmu. To wszystko jednak nie wystarczało, trawa wygrywała, a Molly przybierała na wadze. Musiałam coś z tym zrobić...

Przeszukałam pół internetu, jak to zwykle robię, i znalazłam artykuł autorstwa lekarza weterynarii Davida Ramey, D.V.M. Link>>> który mną wstrząsnął. Opowiedział on historię konia, który zmarł w klinice, w której pracował. Wszystkie zmarłe konie musiały przejść badania pośmiertne, i przenieśli konia z obory na zewnątrz, gdzie było 22 stopni poniżej zera. Gdy w końcu przeprowadzono badanie około 12 godzin później, ciało konia było nadal zaskakująco ciepłe w środku! Ponadto, koń generuje dużo ciepła poprzez trawienie. Derki ściskają sierść konia, więc nie mogą jej stroszyć, co pomagałoby w izolacji cieplnej. Jeśli koń jest mokry lub spocony pod derką, derka zatrzymuje odparowywanie wody i sprawia, że jest mu jeszcze zimniej.

Molly była regularnie golona kilka razy w roku od kiedy ją kupiłam, więc decyzja została podjęta tu i teraz, i w zeszłą zimę ani razu jej nie ostrzygłam ani nie zakładałam na nią derek. Pozwoliłam jej wyhodować pełną, włochatą sierść, która mierzyła aż 5cm długości, Molly całkowicie zmieniła kolor na gniady, a nawet pojawiły się jabłka na jej ciele.

Były dni, gdy pogoda była okropna, i widząc ją całkowicie przemoczoną, było mi jej żal i zaczęłam kwestionować moją decyzję. Ale kiedy moje palce przeszły przez jej mokrą i włochatą sierść, blisko skóry była idealnie sucha i mokra tylko na zewnątrz. Przetrwałyśmy więc przez deszcz, błoto, niskie temperatury, ona szczęśliwa, że mogła się tarzać w niemal każdy suchy dzień, ja spocona, czyszcząc ją codziennie przez co najmniej 30 min, połykająca jej wypadającą sierść i kurz, ale to jest nieodłączną częścią posiadania konia, tak?

Wreszcie, 4 kwietnia 2024 r., nadszedł dzień ważenia. Nie mogłam się doczekać, jaki będzie wynik. Wiedziałam, że straciła kilka kg, bo sprawdzałam na taśmie, a popręg dopinałam kilka dziurek wyżej. Tego jednak się nie spodziewałam. Molly ważyła 448 kg i straciła 62 kg!! A szokującą wiadomością jest to, że tak naprawdę nie zmieniłam niczego, jeśli chodzi o jej karmienie czy pobyt na pastwisku. Tak drastyczna utrata wagi była wynikiem braku strzyżenia i derkowania. Teraz, gdy jestem mądrzejsza o to doświadczenie, nie sądzę, że kiedykolwiek wezmę golarkę do rąk. Niech natura robi swoje.

Praca z ziemi

Pracę z Molly zaczęłam na prostym kantarze. Linę trzymałam dość luźno, używając narożnika areny jako wytycznej i pracowałam z nią w 3 chodach na dużym kole. Bat do lonżowania zastąpiłam flagą po wcześniejszym odczuleniu. Na początku się bała i uciekała, ale po pewnym czasie uspokoiła się i zaczęła ją akceptować. Używałam flagi, aby wysłać ją do przodu, a także flagą dotykałam jej całego ciała.

Do wzajemnej komunikacji używałam mowy ciała. Ćwiczyłyśmy odangażowanie zadu, cofanie, chodzenie do przodu, ugięcia na boki (lateral flexion), zatrzymywania z użyciem jednej wodzy (one rein stop), respektowanie przestrzeni, itp. Każdą małą zmianę nagradzałam i głaskałam ją po szyi. Nigdy nie wywierałam na niej zbyt dużej presji, żeby nie doprowadzić jej do wycofania się, zamknięcia (shut down) i tym samym żeby jej nie stracić. Czekałam na znaki takie jak westchnienia, żucie, oblizywanie, zmiękczenie, melancholijny wyraz oczu, itp., a potem ją głaskałam. Dużo. Dawałam jej czas na przemyślenie i przyswojenie (soak in). Nigdy się nie spieszyłam i zawsze kończyłam dzień pozytywnym akcentem.

Każda interakcja z Molly była lekcją. Wciąż jest. Cokolwiek robię z Molly, jest zamierzone. Kluczem do sukcesu jest regularność i powtarzalność. Każdego dnia zaczynałam tak samo - szczotkowałam ją, podnosiłam nogi, przyzwyczajałam do mojej obecności, czyściłam boks, pracowałam z nią na ujeżdżalni, szczotkowałam ją ponownie i karmiłam. Zaczęła mieć rutynę, której nigdy nie miała w przeszłości. Powoli czuła się ze mną bardziej komfortowo i mi ufała.

Stopniowo wprowadzałam nowe przedmioty i ćwiczenia, ale dopiero wtedy, gdy wiedziałam, że jest gotowa. Nawet jeśli osiągnęliśmy coś jednego dnia, a następnego dnia czułam, że zaczynamy od nowa, co z tego? Miałam czas. Nadszedł dzień, gdzie zaczęłyśmy w miejscu, gdzie skończyłyśmy dnia poprzedniego.

Kolejnym problemem były schodki do wsiadania. Molly była spięta i nerwowa, kiedy na nie wchodziłam. Za każdym razem, gdy się wierciła i cofała schodziłam i zaczynałam od nowa. Powtarzałam wchodzenie i schodzenie ze schodków chyba ze sto razy dopóki stała spokojnie i była zrelaksowana. Następnie symulowałam, że wsiadam przekładając nogę przez siodło.

Minęło kilka tygodni zanim ją dosiadłam, mając tylko kantar na głowie. Praca z ziemi i wszelkie przygotowania wyraźnie się opłaciły. Brykanie, wspinanie się, uciekanie i inne szaleństwa nigdy nie miały miejsca odkąd wzięłam ją pod swe skrzydła. Zaczęła mi ufać, wiedziała, że ​​jest bezpieczna i nie zrobię jej krzywdy. Bez przygotowań i pracy z ziemi, nigdy nie zaszłabym tak daleko z tak skrzywdzonym koniem...

Skoki

Wierzę, że mogę latać

16 lipca 2017 był piękny, słoneczny dzień. Ustawiłam przeszkodę na ujeżdżalni, osiodłałam Molly i zaczęłam rozgrzewkę. Molly zawsze zaczyna powoli i potrzebuje czasu, żeby się rozkręcić. Już po pierwszym skoku jest podekscytowana i chce tylko skakać. Im większa przeszkoda tym skacze lepiej i biega szybciej. Skoki skończyłyśmy na 1m wysokości.

Pewnego dnia, kilku znajomych odwiedziło nas w stajni. Minęło 9 miesięcy odkąd zaczęłam pracę z Molly, pomagając jej uporać się z lękami. Jej zachowanie znacznie się poprawiło w stosunku do poznawania nowych ludzi i pozwalania im się jej dotykać. Osiodłałam Molly i wszyscy poszliśmy na arenę.

Jeździłam na niej jak zwykle i przeskoczyłam kilka razy przeszkodę. Pod koniec sesji Molly była zmęczona i bardzo zrelaksowana. Spytałam jedną ze znajomych, czy chce wsiąść na stępa, żeby ją rozchodzić. Nie zaryzykowałbym, aby ktokolwiek na niej jeździł, ponieważ moje metody i techniki jazdy bardzo różnią się od innych. Molly jest niezwykle wrażliwa i reaguje na najmniejszą łydkę, równowagę i przenoszenie ciężaru ciała w siodle. Wszystkiego pod siodłem i z ziemi uczyłam ją wkońcu tylko ja.

Zsiadłam i stanęłam przy jej boku. Dziewczyna zaczęła ją głaskać i weszła na schodki do wsiadania. Postępując zgodnie z moimi instrukcjami, włożyła nogę w strzemię i wsiadła. Molly poruszyła się i otworzyła szeroko oczy. Gdy zrobiłyśmy krok do przodu, Molly wpadła w panikę i chciała uciekać. Przytrzymałam ją, i wtedy zobaczyłam twarz znajomej. Była przerażona, a jej ciało było spięte, co wprowadzało Molly w jeszcze większy stres. Gdybyśmy kontynuowały, nie skończyłoby się to dobrze. Kazałam jej zsiąść i ponownie wsiadłam ja, a Molly się rozluźniła, od razu spuściła głowę i zaczęła iść jakby nigdy nic się nie stało. Byłam w szoku. Zmieniła się w przeciągu kilku sekund. Zdałam sobie sprawę, że w głębi duszy nadal jest "rozbita” i na razie jedyną osobą, której ufa, jestem ja.

Mur

Tego lata właściciel stajni wyjął z przechowalni masywną konstrukcję muru do skakania i umieścił ją na ujeżdżalni, aby ludzie mogli z niej korzystać.

14 lipca 2019 zabrałam Molly na arenę. Zauważyła mur, gdy tylko przeszłyśmy przez bramkę. Jej uszy wysunęły się do przodu i chciała bardzo dokładnie zbadać tę nową rzecz, więc zaczęła iść w kierunku muru.

Molly jest bardzo ciekawskim koniem. Nie płoszy się, ani nie ucieka. Nauczyłam ją od samego początku, że nawet jeśli na jej drodze jest coś nowego lub przerażającego, nigdy nie pozwolę jej odwrócić się i uciec. Czekam z nią tak długo, jak tego potrzebuje, żeby mogła się przyjrzeć i powąchać, dopóki się nie zrelaksuje. Zawsze daje jej tyle czasu ile potrzebuje na zbadanie nowego obiektu, co dodaje jej pewności siebie. Rozwinęła swoją ciekawość do tego stopnia, że ​​zawsze musi się zatrzymać i przyjrzeć wszystkiemu co nowe spotkane na jej drodze.

Molly dobrze się przyjrzała i powąchała mur z każdej strony, a ja zdecydowałam się na skok. Molly szła do przodu i pięknie skakała. Nie było ani jednej odmowy skoku. Przeskoczyła mur z obu stron, a gdy dołożyłam bloczki, skończyłyśmy na 90cm. Kolejne osiągnięcie i dumna chwila!

Cross

Mamy ten przywilej w nowej stajni, do której się wprowadziłyśmy, że na tyłach areny znajduje się łąka z crossowymi przeszkodami. W okresie letnim ustawiane są różne typy przeszkód, które są dostępne dla właścicieli koni. Przyglądałam się im z daleka przez ostatnie kilka dni, powoli przygotowując się do przedstawienia ich Molly.

8 czerwca 2020 zabrałam Molly na crossową łąkę. Jak zawsze, obejrzała i powąchała każdy płot i wtedy byłyśmy gotowe. Zaczęłyśmy przeskakiwać mniejsze przeszkody i kłody. Gdy Molly była podekscytowana, skierowałam ją w kierunku większych przeszkód i skoczyłyśmy kilka za jednym razem. Kochała to, a ja chichotałem przez cały czas.

Ostatnią przeszkodą była wysoka, szeroka kłoda. Dość wymagająca i trudna dla Molly ze względu na jej rozmiar. Kilka razy podchodziłyśmy do owej kłody, aby się przyjrzeć, a ja nabierałem pewności siebie i choć się wahałam czy podjąć wyzwanie, Molly była zrelaksowana i pomyślałam "teraz albo nigdy”. Zrobiłyśmy koło, a Molly już wiedziała, co nadchodzi, więc sama przeszła do galopu. Szczerze mówiąc, po prostu pozwoliłam jej wykonać całą robotę, podążając za jej ruchami. Molly przeskoczyła kłodę bez żadnych problemów i byłam dumna, że po raz pierwszy przeskoczyłyśmy wszystkie przeszkody. Co za koń!

The Somerford Farm Ride

Jazda do Somerford Farm Ride była tym, co zawsze chciałam zrobić. Szlak konny ma niespełna 10 km długości i zawiera opcjonalne przeszkody o wysokości 60-90 cm, w tym wodnej przeszkody, przeprawę przez strumień i przejażdżkę w górę rzeki Dane. To była idealna przygoda dla Molly.

Zarezerwowałam miejsce na 8 sierpnia 2020 r. na 10 rano z myślą, że pojadę sama, ale kilka dni wcześniej zapytałam jedną osobę ze stajni, która dość często jeździła tam ze swoją klaczą i zgodziła się pojechać z nami. Zaoferowała też własny transport, więc układ był idealny.

Wyczyściłam sprzęt dzień wcześniej, a wczesnym rankiem przed wyjazdem zaplotłam Molly grzywę i porządnie ją wyczyściłam. Naszym transportem był 3,5t koniowóz z boczną rampą dla koni, podróżującymi tyłem. Molly podróżowała już w jednym z nich, ale nie była przekonana do wejścia jako drugi koń. Druga klacz weszła prosto do koniowozu i tak jak przypuszczałam, Molly zawahała się przed rampą. Na moją prośbę, nasza towarzyszka machnęła flagą i Molly weszła do środka.

Był słoneczny i bardzo gorący dzień. Ośrodek był ogromny i nie widziałam tylu aren z różnymi rodzajami przeszkód w jednym miejscu. Wyprowadziłyśmy konie i Molly myślała, że właśnie się tam wprowadziłyśmy. Osiodłałam ją i ruszyłyśmy w kierunku trasy.

Nasza towarzyszka prowadziła i przed pierwszym skokiem zaczęła kłusować i galopować, po czym przeskoczyła pierwsza przeszkodę z opon. Molly podążyła za klaczą, ale zwolniła i zatrzymała się tuż przed oponami. Zawróciłam ją i wtedy dopiero przeskoczyła. Nie miałyśmy czasu na zapoznanie i przyjrzenie się każdej przeszkodzie przed skokami. Molly zatrzymała się przed pierwszymi trzema lub czterema przeszkodami, ale gdy podążałyśmy dalej, zaczęła skakać wszystko za pierwszym razem.

Doszłyśmy do pierwszych przeszkód wodnych ze stopniami w górę. Kilku innych jeźdźców walczyło z końmi przy przejściu. Minęłyśmy grupę i kłusując przez wodę, wskoczyłyśmy na stopnie. Molly świetnie się spisała.

Przeskoczyłyśmy wiele różnych przeszkód, pomijając te nazbyt wysokie i w końcu dotarłyśmy do rzeki. Molly bez wahania weszła prosto do wody. To było kojące orzeźwienie w ten upalny dzień. Nie zabrakło też galopu pod górę. Molly cały czas szła naprzód, a nawet kilka razy prowadziła.

Na początku i na końcu trasy spotkałyśmy tylko kilku innych jeźdźców. To był idealny dzień, mogłoby się wydawać, że przeznaczony tylko dla nas. Całą trasę ukończyłyśmy w 1h 30min. Molly była kompletnie wykończona i spocona. Szybko umyłyśmy nasze konie i Molly weszła prosto do koniowozu. Kiedy przyjechałyśmy do stajni, była tak wyczerpana, że nie chciała wyjść na pastwisko. To było super doświadczenie i świetna zabawa dla nas wszystkich i z chęcią powtórzyłabym ten wyjazd.

1,15 m

Molly uwielbia skakać. Ale jest jeden warunek. Przeszkody muszą być wysokie lub wyglądać na skomplikowane. Prosta stacjonata lub niska przeszkoda są zbyt łatwe i nie warte wysiłku w jej umyśle. Jest wtedy niezdarna, często uderza w drągi lub skacze z miejsca. Prawdziwa zabawa zaczyna się wtedy, gdy pod przeszkodą leżą dodatkowe obiekty. Do tej pory używałam plandeki, gałęzi, pachołków, piłki gimnastycznej, schodków do wsiadania, taczki, parasola, lonży wiszącej na górnym drągu, itp. Urozmaicam przeszkody czymkolwiek co znajdę w stajni, a ona to uwielbia. Im dziwniejsza przeszkoda, tym lepiej skacze.

26 sierpnia 2020 ustawiłam kilka przeszkód na ujeżdżalni. Po wejściu na parkur Molly od razu wiedziała, co nadchodzi. Zaczęłam rozgrzewkę i przeskoczyłam kopertę. Im skoki były wyższe, Molly budziła się do życia. Przeskoczyłyśmy kombinację, a potem cały parkur. Nasz dotychczasowy rekord wynosił metr i było to dość wysoko jak na kuca o wysokości 140 cm w kłębie. Ponieważ Molly skakała bardzo dobrze, ustawiłam stacjonatę o wysokości 1,15m. Z siodła wyglądała na ogromną. Molly zagalopowała na kole, a ja po prostu pozwoliłam jej robić swoje. Przefrunęła nad przeszkodą bez żadnych problemów i byłam zszokowana, że nam się udało.

Pokonałyśmy tę wysokość tylko raz, żeby nie przesadzić i uniknąć kontuzji, ale tego dnia pobiłyśmy nasz rekord. Nie mogłam w to uwierzyć.

Tereny

Plaża

Jednym z moich marzeń było zabranie Molly na plażę. Wątpię, że Molly była kiedykolwiek na plaży, a ja pierwszy raz nie chciałam jechać sama. Po miesiącach szukania i wypytywania różnych ludzi, w końcu znalazłam kobietę, która była całkiem nowa w stajni i naprawdę chciała jechać. Miała klacz po wyścigach i nigdy też nie była na plaży. Wybrałyśmy więc datę i wynajęłyśmy koniowóz z kierowcą.

29 lipca 2019 był idealnym dniem na wycieczkę. Kilka dni wcześniej padał deszcz i nie byłyśmy pewne, czy wyprawa dojdzie do skutku. Ale tego dnia słońce świeciło cały dzień i ciepło. Miałyśmy szczęście.

Molly grzecznie weszła do koniowozu, ponieważ w przeszłości wielokrotnie przechodziła z rąk do rąk i transport nie ył jej obcy od razu. Druga klacz miała opory, ale wkońcu weszła z pomocą naszego wynajętego kierowcy.

Kiedy dotarłyśmy na plażę Formby, osiodłałyśmy konie i ruszyłyśmy wyznaczoną ścieżką w kierunku morza. Molly była bardzo podekscytowana i chciała być z przodu. Weszłyśmy na wzgórze i zatrzymałyśmy się na samym szczycie, gdzie mogła wszystko obejrzeć. Rozglądała się przez dobre kilka minut podziwiając widoki. Z pewnością nigdy wcześniej nie widziała morza, ani plaży.

Spędziłyśmy 3 godziny jeżdżąc w słońcu.Weszłyśmy do morza, a Molly spojrzała na fale poruszające się w przód i w tył i na początku tego nie rozumiała, ale zaadaptowała się do ść szybko i zrobiłyśmy kilka dzikich galopów. Wszystkim nam się bardzo podobało, a konie zachowywały się jak na medal. Wróciłyśmy zmęczone, ale szczęśliwe i zdobyłyśmy piękne do świadczenie. Moje marzenie się spełniło.

Pola Hatton

23 maja 2020 był bardzo wietrzny, ale słoneczny sobotni poranek. Przyjechałam do stajni i poczułam chęć wyjazdu w teren na pola Hatton. Aby tam dotrzeć, musiałam jechać ulicą i przejść przez most nad autostradą. Dość przerażające jak na nasz pierwszy samotny teren po drogach, ale w najgorszym przypadku mogłam zeskoczyć i poprowadzić Molly w ręku przez most.

Od jakiegoś czasu to planowałam i dzisiaj pomyślałam, że jeśli nie zdobędę się na odwagę, to chyba nigdy nie wyjadę poza teren stadniny. Trasę znałam sprzed 6 lat, kiedy dzierżawiłam konia w tej właśnie stadninie i czasem jeździłam z nim tą trasą.

Osiodłałam Molly i wjechałam na arenę. Molly w ogóle nie przejmowała się wiatrem, więc skierowałam się w stronę bramy. Wcześniej kilka razy przeprowadzałam Molly w ręku, żeby przyzwyczaić ją do automatycznej bramy. Minęłyśmy ją i dotarłyśmy do ulicy. Molly była spokojna, ale ostrożna. Nie przeszkadzały jej przejeżdżające samochody.

Dotarłyśmy do mostu i Molly trochę się obawiała o samochody, ciężarówki i hałas na autostradzie pod nami. Ale nie przestraszyła się ani nie próbowała uciec. Minęłyśmy most, pogłaskałam ją i ruszyłyśmy w stronę wioski Hatton. Minęłyśmy kolejną stadninę, a z wybiegów patrzyły na nas konie. Kilka razy Molly zarżała za znajomymi ze stajni, ale zachowywała się wzorowo. Za lokalnym pubem skręciłyśmy w prawo, zostawiając za nami domy, zaparkowane samochody i gdy ulica się skończyła dotarłyśmy na pola. Szłyśmy i kłusowałyśmy ścieżką, przejeżdżając przez mały las i spotkałyśmy kilka osób spacerujących z psami.

Za lasem postanowiłam zawrócić. Molly zachowywała się niesamowicie i to było wystarczająco jak na dzisiejszą wyprawę. Mogłyśmy zrobić pętlę jadąc koło zalewu i wrócić do domu głównie ulicą, ale cała pętla była na kiedy indziej. W drodze powrotnej Molly szła znacznie szybciej niż w drugą stronę i nie obeszło się bez kłusa i galopu. Ponownie przejechałyśmy przez most i minęłyśmy kilku rowerzystów.

Cały teren zajął nam 1h 25 min i byłam z niej bardzo dumna. Mimo bardzo wietrznej pogody całkowicie mi zaufała. Poszła w nieznane, polegając tylko na mnie, co uświadomiło mi, że mamy ze sobą niesamowitą więź. Po tej wyprawie nic nie mogło nas zatrzymać.

Daresbury Fun Ride

Długo oczekiwany ”fun ride” z Molly w końcu stał się rzeczywistością. W UK tzw. ”fun ride” jest to popularna zorganizowana impreza jeździecka. Specjalnie na tę okazję zostaje wyznaczona trasa z ustawionymi przeszkodami, prowadząca przez pola i łąki rolników, którzy na ten weekend udostępniają swoje hektary. Niestety z braku otwartych przestrzeni w UK, tereny głównie odbywają się po ulicach. Wszystko inne jest pogrodzone...Przez lata potajemnie zazdrościłam tym, którzy mieli okazję uczestniczyć w takich wydarzeniach. Ale 13 i 14 maja 2023 wszystko poskładało się w całość. Zorganizowano w pobliżu szlak konny i na szczęście znalazłam towarzysza i hojną ofertę transportu.

Zarezerwowaliśmy jazdę na dwa konie na niedzielę rano na 9:45. Pogoda była obiecująca i Molly bez problemu weszła do koniowozu, nawet z nowym koniem, z którym nigdy wcześniej nie podróżowała. Początkowo rozważałyśmy jazdę wierzchem do punktu startu, ale biorąc pod uwagę długość szlaku, byłoby to zbyt wymagające dla naszych koni. Zdecydowałyśmy się więc na koniowóz.

Przybyłyśmy wystarczająco wcześnie i w tym momencie nie było zbyt wielu jeźdźców. Parking był stosunkowo pusty, dając nam poczucie oczekiwania na nadchodzący dzień. Pani zarządzająca parkingiem powiedziała nam, że dzień wcześniej pomieścili aż 150 koniowozów i przyczep. Widać było, że jest to popularna impreza.

Kiedy przygotowywałyśmy się i nasze konie do jazdy, zauważyłyśmy, że coraz więcej osób zaczyna przybywać ze swoimi koniowozami. Trasa prowadziła przez różnorodne tereny, w tym lasy i pola, z dodatkowymi emocjami w postaci 40 opcjonalnych przeszkód. Miejscowi rolnicy łaskawie zezwolili na dostęp do swoich pól i pomogli w zorganizowaniu terenu. Dzień był ciepły, ale w niektórych miejscach podłoże było grząskie z powodu ogromnej liczby koni, które przemierzały szlak poprzedniego dnia.

Podczas jazdy wyprzedzali nas inni uczestnicy, ale my nie skupialiśmy się na szybkości. Naszym celem była przyjemna i wysokiej jakości jazda. Pomimo chwil podniecenia i szybkich galopów naszych pełnych werwy koni, zarówno Molly, jak i ja radziłyśmy sobie bardzo dobrze. Skorzystałyśmy nawet z okazji, aby przeskoczyć kilka przeszkód po drodze.

Pod koniec jazdy wszyscy jeźdźcy szli stępem, ponieważ konie były już zmęczone. Molly jednak zdawała się nabierać sił i po złapaniu oddechu była gotowa do dalszej galopady, gdy nasz towarzysz miał w sobie resztki energii. Wreszcie, po przejechaniu ponad 15 kilometrów w prawie 3 godziny, poczułyśmy się spełnione. To było fantastyczne doświadczenie, które stworzyło dla nas trwałe wspomnienia, które będziemy na zawsze pielęgnować.

Western

Klinika Buck Brannaman

Buck przyjechał do Liverpoolu na swoją pierwszą klinikę w Wielkiej Brytanii w czerwcu 2015 roku. Po raz pierwszy zobaczyłam go na żywo w jego westernowym stroju i byłam w siódmym niebie. Ilość wiedzy i informacji, które nam przekazał, była przytłaczająca. To było niezwykłe do świadczenie. Jest niesamowicie skromnym i mądrym jeźdźcem, z prawdziwym talentem do koni.

Kilka lat później dowiedziałam się, że w dniach 7-9 czerwca 2019 r. organizują kolejną klinikę w UK i byłoby to spełnienie moich marzeń - jazda razem z Buckiem na tej samej arenie. Opisałam swoją historię z Molly i kiedy otrzymałam zwrotny e-mail, że dostałam miejsce, płakałam jak dziecko. Miałyśmy kilka miesięcy na zaoszczędzenie pieniędzy i przygotowanie.

Czułam niepokój przyjeżdżając do Aintree w Liverpoolu, gdzie Molly miała zamieszkać w stajni na 3 dni na czas kliniki. To był jej pierwszy taki wyjazd w życiu i nie byłam pewna, czy poradzi sobie z nowym miejscem, areną, wszystkimi banerami i tłumem. Co zaskakujące, bardzo dobrze zadomowiła się w swojej eleganckiej stajni. Pewnie myślała, że to jej nowy dom. Dwa konie z sąsiedztwa przyjechały z Francji i nie były tak spokojne. Kręciły się po swoich boksach przez całe 3 dni, pocąc się i głośno rżąc.

Zabrałam Molly na halę dzień wcześniej, żeby ją oprowadzić i zaznajomić z nowym otoczeniem. Zostałyśmy przydzieleni do zajęć porannych. W ogóle nie byłam pewna czy nie porywam się z motyką na słońce, biorąc udział w tym wydarzeniu. Wszyscy szykowni jeźdźcy przybyli z Wielkiej Brytanii, Irlandii i Francji, przywożąc swoje niesamowite konie w dużych koniowozach z funkcją spania, mając drogie ubrania i sprzęt z najwyższej półki. A obok nich ja - zwyczajna dziewczyna z odratowanym kucem.

Następnego dnia na arenę przybyli wszyscy jeźdźcy z końmi z rannej grupy i wszyscy czekaliśmy na Bucka. Buck wszedł na arenę wyglądając jak prawdziwy kowboj, jak z innego świata, a ja byłam jak zahipnotyzowana.

Każdego dnia robił pokaz z jednym koniem rano i jednym po południu. Wszyscy jeźdźcy stali w okręgu wokół niego, patrząc i chłonąc wiedze. Molly była tak zrelaksowana, że ledwo stała na nogach. Zasypiała, ziewała i przeciągała się, a ja chichotałem pod nosem.

Podczas kliniki zadałam Buckowi kilka pytań, a w czasie ćwiczeń dał mi kilka wskazówek na oczach tłumu i powiedział, że nasze odangażowanie zadu wygląda lepiej. To wywołało uśmiech na mojej twarzy.

Podczas 3-dniowej kliniki byłam świadkiem, jak Buck zeskakiwał z konia i pracował z ziemi z młodym, źle zachowującym się koniem, który się wspinał i wchodził na właściciela. Koń stawiał na początku opór, ale Buck ale szybko skorygował jego zachowanie.

Molly zachowywała się wzorowo przez całą klinikę i byłam z niej bardzo dumna. Wszystkie 3 dni były pełne emocji i ciężkiej pracy, próbując naśladować pracę Bucka. Zdałam sobie sprawę, że nie ma znaczenia, jak bogaty jesteś, jak piękny i drogi jest Twój koń, ile wart jest Twój sprzęt i koniowóz, liczy się tylko to, jak Twój koń się przy Tobie czuje.

Buck zrobił tak duże postępy z końmi, na których jeździł w przeciągu 3 dni, że ja nie byłam w stanie tego dokonać przez 3 lata z Molly. To uświadomiło mi, ile jeszcze muszę pracować, aby być może w połowie tak dobra jak on.

Ćwiczenia westernowe

Odkąd Molly i ja uczęszczałyśmy w klinice Bucka Brannamana w 2019 roku, miałam o wiele lepszy pogląd na technikę niektórych ruchów i ćwiczeń, pozycje moich nóg, odpuszczanie (release) i wyczucie czasu (timing) zgodnie z ruchem konia.

Najbardziej skupiłam się na jednym ćwiczeniu - odangażowanie zadu i zaraz po tym zwrot na zadzie - jako jedno ćwiczenie. W drugiej części ruchu Molly miała zrobić zwrot na tylnej zewnętrznej nodze, zostawiając widoczny ślad kopyta na ziemi. Oznaczałoby to, że ćwiczenie zostało wykonane perfekcyjnie.

To ćwiczenie wymaga dobrego wyczucia czasu i wiedzy, gdzie znajdują się końskie nogi. Dodanie łydki i wodzy w złym momencie, gdy kopyto jeszcze dotyka ziemi, wytrąca konia z równowagi i nie zrobi on skrętu na tylnej nodze. Kilka dobrych miesięcy głowiłam się nad zrozumienie tego ćwiczenia. Molly, zamiast trzymać tylną zewnętrzną nogę na ziemi, poruszała wszystkimi czterema nogami dookoła.

Po wielu miesiącach prób, oglądania Bucka DVD, 22 marca 2020 Molly wykonała swój pierwszy perfekcyjny obrót i zostawiła duży ślad na piasku. Byłam przeszczęśliwa! Po naszym pierwszym prawidłowym obrocie ćwiczyłyśmy ten ruch na każdej jeździe, dopóki za każdym razem ćwiczenie zostało wykonane idealnie. Molly musiała rozszyfrować, jak przenieść ciężar z przednich nóg na zad, a ja prawdopodobnie przeszkadzałam wodzami i niewłaściwym ciężarem ciała w siodle.

Teraz wiem, że aby to osiągnąć, koń musi poruszać się w coraz mniejszym okręgu, aż sam przeniesie ciężar ciała na zad, a jeździec z prawidłową pozycją nóg musi przenieść ciężar ciała do tyłu. Gdybym wcześniej znała to pomocne ćwiczenie, prawdopodobnie byłybyśmy w stanie to zrobić podczas jednej lekcji.

"Wyczucie czasu jest wszystkim”. Buck Brannaman

Jazda z flagą

Biorąc pod uwagę przeszłość Molly, wiedziałam, że jazda z flagą będzie dużym wyzwaniem. Zabierałam się do tego tak długo, że wręcz wstyd się przyznać. Kilka lat temu próbowałam jeździć z flagą, i skończyło się to kompletną porażką. Wówczas nie wiedziałam, że na niedoświadczonym koniu trzymanie flagi powinno być bardziej jak trzymanie rakiety tenisowej niż trzymanie jej z boku jak bat. Flaga była w jej martwym polu widzenia, i Molly się przestraszyła, zaczęła spiny. Nie przygotowałam jej odpowiednio do tego, i to była moja wina. Odłożyłam flagę na kilka lat podczas jazdy i zaniechałam kolejnych prób. Jednak myśl i chęć ponownej próby nigdy nie przestały mnie dręczyć.

Bycie samoukiem wymaga dużo wysiłku i samodyscypliny. Trudno jest rozgryźć i zrozumieć wszystko w pojedynkę, bazując na metodzie prób i błędów. Jak przyznał Buck, miał szczęście, że Ray Hunt był jego mentorem i nauczycielem, co oszczędziło mu lata wysiłku nad zrozumieniem wszystkiego. Z kolei ja za każdym razem, gdy utknę, muszę się sporo nagłowić, napocić i naszukać, przeglądając książki i filmy, co pochłania sporo czasu. Potem, po latach, odpowiedź, której szukałam, pojawia się w jednym z filmików Bucka, i nagle wszystko staje się jasne. I choć jest to żmudna praca, kosztuje sporo czasu i wysiłku, nie oznacza to jednak, że kiedykolwiek przestanę szukać.

11 listopada 2023 roku zabrałam Molly na łąkę na przejażdżkę. Tym razem była dobrze przygotowana i gotowa na jazdę z flagą. Zrobiłam kilka ćwiczeń z ziemi po czym wsiadłam i ruszyłyśmy. Molly była spokojna i zrelaksowana. Jechałyśmy stępem, kłusem, a nawet galopem, machając flagą dookoła. Molly przyjęła nowe wyzwanie wzorowo. Co nieosiągalne stało się realne. Byłam w siódmym niebie.

Dzień, w którym stałam się pasterzem (tak jakby)

8 lutego 2025 roku wybrałam się, jak zwykle, na przejażdżkę. Każdej zimy sprowadzamy owce, aby wypasały się na łąkach.

Gdy tylko Molly i ja wjechałyśmy na łąkę, zauważyłam, że piętnaście owiec uciekło ze swojego pastwiska i pasło się po drugiej stronie. Szybko zadzwoniłam do właściciela, który był już w drodze.

Wtedy mnie olśniło – co za okazja! Teraz albo nigdy! Moje marzenie o pracy z bydłem wreszcie się spełniało... no, prawie, bo zamiast krów miałam owce. Ale to też się liczy!

Obejrzałam setki filmów o pracy z bydłem. W teorii wiedziałam, jak odczytywać ich ruchy i gdzie znajduje się ich punkt równowagi. Teraz nadszedł czas, aby sprawdzić to w praktyce.

Ruszyłam kłusem wzdłuż żywopłotu, a owce zaczęły się grupować. Zrobiłyśmy szeroki okrąg, stopniowo kierując je z powrotem na pastwisko. Właściciel przyjechał ze swoim znajomym, a ja całkowicie przejęłam dowodzenie akcją. Powiedziałam im, żeby opuścili ogrodzenie, aby uciekinierki mogły wrócić do stada.

Próbowaliśmy zagonić owce do środka, ale były zbyt przestraszone – drut był za wysoko. Dlatego, trzymając je razem mimo licznych prób ucieczki, właściciel opuścił ogrodzenie w innym miejscu, przytrzymując je dwoma drągami.

Molly i ja, wraz z właścicielem i jego znajomym, zagoniliśmy owce z powrotem do stada, nie pozwalając żadnej się wymknąć. Molly była niesamowita! Jej zwroty były ostre i precyzyjne, skutecznie blokowała każdą próbę ucieczki. Czytała moje sygnały jak zawodowiec – poruszała się, jakby robiła to przez całe życie.

I o to mi właśnie chodzi – koń musi mieć zadanie! Najlepszy. Dzień. W życiu. Szkoda, że nie mam z tego nagrania!

P.S. Psy pasterskie mogą już przejść na emeryturę!

Nowy Początek

29 sierpnia 2025 roku skontaktowałam się z końskim dentystą po tym, jak zobaczyłam post znajomek na Facebooku. Udostępniła zdjęcie swojego konia podczas zabiegu i napisała, że koń go uwielbia. Wiedziałam, że Molly potrzebuje kontroli stomatologicznej, ale słyszałam wiele historii o szkodach wyrządzanych koniom podczas takich zabiegów, dlatego odkładałam to i nie mogłam znaleźć odpowiedniej osoby.

Po wymianie kilku wiadomości umówiliśmy wizytę na dwa dni później, ponieważ Paul miał być w naszej okolicy. Następnego dnia spędziliśmy ponad dwie godziny na rozmowie telefonicznej o zębach i wielu innych sprawach. Mieliśmy wiele wspólnego i od razu złapaliśmy dobry kontakt.

W niedzielę po południu Paul przyjechał i poświęcił sporo czasu, aby Molly mogła się do niego przyzwyczaić. Następnie przeszliśmy do dużej ujeżdżalni i zaczęła się magia. Pokazał jej sprzęt, mówił do niej jak do człowieka i nigdy nie użył sedacji. Molly pozwoliła mu ją zbadać, a on dbał, by nie nadwyrężyć stawu skroniowo-żuchwowego. Obserwowanie go przy Molly było prawdziwą przyjemnością. Był delikatny, uprzejmy, przytulał ją, całował i poświęcał cały potrzebny czas, aby zabieg był bezstresowy. Paul jest niezwykle doświadczony i profesjonalny. Cieszę się, że go poznałam; otworzył mi oczy na wiele rzeczy — nie tylko stomatologię, ale także wędzidła, horsemanship, energię i wiele innych aspektów.

Po wizycie zyskałam nie tylko najlepszego dentystę dla Molly, ale także przyjaciela. To, co mi pokazał — inny poziom bycia z końmi — było tak głębokie, że przez prawie tydzień nie mogłam normalnie funkcjonować. Nie mogłam spać ani jeść, próbując poukładać wszystko w głowie. Nie ukrywam, zaczęłam kwestionować swoje dotychczasowe umiejętności z końmi, ponieważ doświadczenie to było inne, głębsze. To było naprawdę otwierające oczy doświadczenie.

Paul pokazał mi coś prostego: włożyć małe palce w kąciki ust, imitując wędzidło, i spróbować przełknąć. To było niemożliwe. Konie są zmuszone do nauczenia się przełykania i oddychania z wędzidłem w ustach. Nie mogłam w to uwierzyć i poczułam ogromny żal, smutek i współczucie dla Molly i wszystkich koni. Dodając do tego różnego rodzaju nachrapniki, paski zamykające koniom pyski i szarpanie wodzami — to jest katastrofa.

Od tego czasu złożyłam Molly obietnicę: nigdy więcej nie użyję wędzidła. Schowałam ogłowie z wędzidłem do skrzyni i teraz jeżdżę na niej na zwykłym halterze. Nie była to dla mnie duża zmiana, ponieważ wcześniej jeździłam na halterze i nie odczułam różnicy, bo nigdy nie jeździłam na wodzach, tylko od dosiadu. Mieliśmy już więź, której nie da się udawać, więc nie czułam cienia strachu.

Co ciekawe, Molly stała się spokojniejsza i łagodniejsza, a jej reakcje na bodźce są znacznie spokojniejsze. Moja relacja z nią weszła na nowy poziom, a ja patrzę na konie z jeszcze większym współczuciem i empatią. Poszerzyłam swoje horyzonty i zaczęłam badać różne podejścia, szukając głębszego połączenia i zrozumienia. Moja podróż trwa nadal...

Jak powiedział Paul: "Ludzie się nie zmieniają. Ludzie się rozwijają i ewoluują.”